Curious thing, in this place..

Alaya keek even om zich heen naar de donkere omgeving. Ze stapte over een schedel heen. Het was vergeeld en er zaten dikke barsten in. Ze fronste en liep verder. De rest van het karkas lag verstrooid in de struiken, alsof er een reuzen welp ermee had zitten spelen. Ze ging verder, geen acht slaande op de schedels en botten. Wie of wat het nou eigenlijk had gedaan was de grote vraag voor haar. Er waren maar weinigen die zich op het kerkhof durfden te komen en zij was er een van. Hoewel ze niet van de dood genoot, de stilte vond ze toch wel fijn. Nog steeds voelde ze zich altijd ongemakkelijk in gezelschap. Ze had het enorme litteken op haar buik als bewijs. Het litteken was een tatoeage die haar elke dag herinnerde aan de hardheid van de wereld. Het zigzagde over haar lichte buik heen en eindigde daar waar haar staart begon.
Het litteken was groot, en gedaan door een klauw. Een leeuwen klauw. Ze kende maar weinig leeuwen die haar niets aan wilde doen. Maar Treasure was er één van. Een kleine glimlach sierde haar mond toen ze aan die dag op de savanne dacht. Zij was er nooit van uit gegaan dat er ook maar één iemand was, die ooit aardig tegen haar kon zijn. Maar die waren er dus wel. Je moest alleen weten waar je kon zoeken. Toch zou ze het nooit vergeten wat haar was aangedaan. Ze zou dus altijd achterdochtig blijven, bij wie dan ook. Ze wilde dat niet meer zijn, maar diep vanbinnen borrelde het toch elke keer weer op. En nu was ze plots hier op het kerkhof en ze wist niet wat ze hier deed. Het was niet echt een plekje dat een speciaal plekje had in haar hart. Ze voelde zich meer thuis op de savanne, maar dat was waarschijnlijk bij elke leeuw zo. Maar deze plek was erg stil, er kwamen maar weinig andere felines. Daar hoopte ze ook niet op. Ze ging over in een rustig drafje en legde zo een flinke afstand af. De donkere bomen vlogen langs haar voorbij en ze hield alles goed in de gaten.
Dat vond ze haar taak als Béta. Ze moest altijd opletten blijven. Ze stond immers onder de Alpha en had dus ook de leiding als de Alpha er niet was. Het viel haar zwaar maar ze wilde er niet te veel aan denken. Ze schudde daarom maar met haar kop. Ze verstijfde plots en trok haar lip op. In de lucht vlakbij haar cirkelden donker gieren. Haar ogen flitsten van de gieren naar voren. Nieuwsgierigheid overviel haar en ondanks haar twijfels zette ze toch koers naar het iets dat daar zou moeten liggen.

Ze liet zich op haar buik zakken. Gras kriebelde aan haar buik vacht en omlijste haar litteken. Ze negeerde het irritante gevoel en zette voorzichtig kijkend haar poten neer. Zo kroop ze verder, zo stil als een schaduw. Ze duwde haar hoofd door de struiken. Het enige wat nog te zien was, waren haar felle gouden ogen. Ze zag een vers lichaam liggen, nog niet aan gegeten. Maar ze had het nog niet eens gezegd toen de grootste van de gieren al naar beneden daalden om van het feestmaal te gaan eten. Ze trok kort haar lip weer op. Aan gieren had ze een flinke hekel. Altijd eten stelen en zelf vangen ho maar. Ze hief haar kop toen ze er zeker van was dat er geen andere bezoekers waren dan de gieren en zijzelf. Voorzichtig en nog steeds iet wat aarzelend zette ze stappen over de struiken heen. Ze liep wat dichterbij naar het lichaam. De gieren krasten wat naar haar toe en vlogen op. Ze bromde ze wat na en vervloekte ze stiekem. Ze boog zich over het lichaam. Het was een jong hinde. Wat de doodsoorzaak was, was moeilijk te zien. Nergens waren verwondingen te zien, behalve de plekken van waar de gieren hadden gegeten. Ze stapte wat achteruit en haar ogen vlogen heen en weer. Een angstaanjagend gevoel bekroop haar. Ze voelde dat ze niet meer alleen was en deed nog wat stappen achteruit. Ze knalde plots tegen iets hard aan. Ze draaide zich razendsnel om en brulde laag naar de schim die daar stond. Haar ogen glommen fel in het licht.

-- Open voor iedereen :3

De laatste maand was vreselijk geweest voor de jonge luipaard. Sinds een maand geleden was ze beginnen rennen. Misschien voor haar eigen leven, niet om het te redden maar vooral om het opnieuw te laten beginnen. In het begin hadden er vele tranen gevloeid, het verdriet was namelijk groot voor nog zo'n jonge kat. Nooit had ze gedacht dat ze haar eerste levensjaar ging 'vieren' zonder ouders en op een god verlaten plek. Haar blauwe ogen stonden rood van het huilen, ondanks dat de tranen allang verdwenen waren. Iets reflecteerde het licht van de maan in de verte. Snel maar behoedzaam liep de jonge luipaard ernaar toe. Ze snakte ernaar want dit had ze broodnodig. Het plasje zag er niet bepaald proper uit maar de jongling liet zich niet tegenhouden door bacteriën. Met grote teugen dronk ze van het water. Haar staart ging laag en zwiepte lichtjes heen en weer terwijl haar oren de omgeving scanden. Ze was alleen, iets dat ze de laatste maand wel gewoon was. De stilte deed haar net zoveel goed als pijn. Natuurlijk miste ze haar ouders maar ze wist dat ze door moest. Verdriet had ze nog steeds maar haar karakter wou het verbijten.

Iets kraakte in het bos die achter het plasje lag. Amy stak haar kop in de lucht en keek naar de donkere bomen. Een rilling ging door haar lijf. Het gaf iets gruwelijks, angstaanjagends en toch werd deze luipaard er door aangestrokken. Met stille passen liep ze snel naar de bomen. Ze snoof de geuren op die er hingen. Het viel haar op dat de wind, die van verder dan het bos kwam, vele geuren van katachtigen met zich meedroeg. Amy wist niet of ze dat leuk vond of eerder afstotend. Ze was niet bepaald sociaal aangelegd. Met de tweestrijd zowal in haar kop als in haar borst bleef ze doorwandelen. De bomen stonden verder uitelkaar, een open plek was niet veraf meer. De luipaard merkte de botten op. Ze waren best wel groot... Plots zag ze een schedel, duidelijk van zo'n tweevoeter. Onbewust zette ze haar vacht op en voelde haar staart dikker worden. Een soort gesis ontssnapte uit haar keelgat. Als ze ooit zo eentje tussen haar kaken kreeg... Woedend viel ze de schedel aan. Het mocht dan wel dood zijn, ze moest die tweevoeter verminken.

Terwijl ze haar woede op die schedel uitte vlogen enkele gieren over. Het geklap van hun vleugels trokken haar aandacht. Met gespitste oren keek ze op. Ze vlogen allemaal naar één plek. Als er iets was dat ze zeker wist dan was het wel dat gieren altijd eten vonden. Vuil keek ze naar de schedel en volgde vervolgens de gieren. Onderweg had ze enkele kleine diertjes kunnen neerhalen, hopelijk was dit wat beters. Amy lette niet zo erg op de geuren en merkte pas te laat dat een grotere jager al bij het karkas was. De leeuwin stapte naar achteren en Amy liep er recht op af. Ze remde telaat en botste recht op de leeuwin. Natuurlijk schrok die, draaide zich om en reageerde woedend. Een oorverdovend gebrul werd in haar richting geslingerd. Amy ademde haastig, ze wist niet hoe te reageren. Tot haar eigen verbazing na alles wat gebeurd was keek ze neutraal naar de leeuwin en gromde zachtjes. Amy had zin om te schreeuwen, dat ze moest uitkijken met haar groot lomp lichaam en nog wat verwensingen. Maar het zou niet zo slim zijn... "Ik rook enkel eten, geen meerdere..." mompelde Amy zachtjes maar keek de leeuwin wel recht aan. Ze had geen zin om zwak te tonen, ook al was ze nu wel magerder dan gewoonlijk.