I whisper the name I never forget... [KAYNE]

Haar ogen wijd open keek ze naar de buitenwereld, de glimlach die de eerste jaren van haar leven op haar gezicht was gezien, was vergeten. Opgeslokt in het duister nadat zij en die ene tijger uit elkaar waren gegaan. Elke dag had ze nog spijt van die beslissing, maar ze had ermee leren leven. Kayne, zo klonk zijn naam, hoe hij er nu zou uitzien wist ze niet, waar hij nu was wist ze niet. Maar het boeide haar allemaal niet meer, ze wou nu het leven leiden dat ze leed en niets zou daar verandering in brengen. Met trage passen kwam haar lichaam vooruit, haar blik gericht op het woud voor haar, duidelijk een diep donker woud, maar dat zou haar niet schelen. Dat was de plaats waar ze nu heen wou, dat was de plaats waar ze heen ging. De kattin bleef rechtdoor lopen en kwam zo aan bij het donkere woud. Ze zette een paar passen het woud in en de duisternis slkte haar al snel op. Op momenten zoals deze was ze blij dat ze zulke goede ogen had. Nu hadden ze tenminste nut, veel licht was er immers niet en het beetje licht dat ze binnenkreeg in haar ogen, moest ze dus volop gebruiken.

Na een tijdje door het woud gelopen te hebben, bleef ze staan en kort daarna hoorde ze iets. Direct draaide ze zich in de richting van het geluid, 'Wie is daar?' siste ze en een licht gegrom steeg op uit haar keel. Ze vertrouwde dit niet en wie het ook was, ze zou het beest niet met open armen ontvangen. Ze wou laten zien dat ze geen watje was. Even grauwde ze en liet haar tanden zien, 'Kom tevoorschijn' siste ze weer en keek nog steeds naar de plek waar het geluid vandaan kwam, 'Of ben je zo laf dat je je blijft verstoppen voor een meisje?' Weer gromde zeen een geur dreef haar neusgaten in, een tijger, dat wist ze haast zeker, een positie kon ze niet echt bepalen, maar het maakte haar nu ook niet echt iets uit.

[& KAYNE]

Er kwam een tijger tevoorschijn en licht grommend keek ze hem aan, 'Wees maar niet bang, ik zal me niet verstoppen, meisje' zei hij een beetje spottend, ze bleef doorgrommen en negeerde zijn spottende toon. Hij zette een stap dichterbij en Taira liet zichzelf instinctief in vechthouding zakken. 'dus wat doet mevrouw hier alleen in het donker, helemaal alleen?' vroeg hij en draaide zich even om. Tss, tuurlijk, nu liep hij weg! Hij liep een stukje weg en draaide zich weer naar haar toe. Hij keek haar even aan en grijnsde. 'Haal die belachelijke grijns van je gezicht' snauwde ze, ze herkende die grijns vaag, het was een grijns die Kayne in zijn kinderjaren ook vaak had opgezet en zij had hem altijd even hard weer afgesnauwd. 'En ik wed trouwens dat ik hier beter in dit donker mijn weg kan vinden dan jij.' siste ze, 'Dus wat doe jij hier? Een beetje ruzie stoken? Of ga je ook nog wat anders doen in je leven?' Ze vernauwde haar oogjes tot spleetjes, die ogen... Waar herkende ze die toch van? Ach het zou wel niks zijn, vast wel een of andere tijger die ze ooit in haar leven was tegengekomen! En ze was er al zoveel tegengekomen, meestal draaide het weer uit op een gevecht, maar soms ook niet, soms waren het zinloze gesprekken om de tijd een beetje te verdrijven en een beetje te lachen.

Ze was ondertussen gaan zitten, maar haar blik werd er niet vrolijker op. Even sloeg ze haar nagels uit en boorde ze in de aarde waar die poot toevallig opstond. Ze was geen watje en op de een of andere manier had ze de drang om hem aan te vallen, maar iets hield haar tegen. Wat wist ze niet, maar iets zorgde ervoor dat ze de kater tegenover haar toch niet aanviel. Even liet ze weer een zachte grom horen en keek hem doordringend aan, 'En wat brengt jou hier?' siste ze, 'Waarom kom je in godsnaam hier?' Ze bleef de kater doordringend aankijken, hij zou en moest antwoorden.

Zijn geel/gouden ogen stonden uitdagend terwijl hij naar het vrouwtje keek. Hij was meer een uitdager dan een versierder. Hij zou wel eens kijken hoever hij haar kreeg voor ze acties uit ging voeren. Felines die binnen, een twee drie aanvielen vond hij grappig, de felines die iets langer wachtte vond hij wel interessant maar de felines die echt lang rustig bleven haatte hij. Er zat gewoon geen spanning in die beesten. Geen echt leven. Hij zou wel zien hoe ver de tijger voor hem zou gaan. Dat was toch typisch iets voor hem, kijken hoever hij kon gaan. Al sinds welp had hij dat. Daardoor had hij ook behoorlijk vaak Kalin en de rest uitgedaagd. Hij had nogsteeds een litteken van dat hij bij die welp te ver was gegaan. De groep had om hun gelachen maar uiteindelijk zij zelf ook weer. Ze waren als broertje en dat zou hij nooit vergeten. Gelukkig lag het litteken nu wel verborgen onder zijn vacht en was hij slechts lichtjes nog te zien. Hij grijnsde even, dat waren toch de leukste tijden. Dat ze met elkaar vochten voor de lol en om hun strategieën te verbeteren. Hij keek naar de grond, heerlijk waren die tijden. Tot ze bruut gestopt werden. Uitgedood tot zes dode welpjes en twee halfdode. Hij hoopte dat Taira nog leefde. En dat hij haar ooit terug zou vinden.
Hij slikte en schudde zijn kop en zette snel een emotieloze blik op. Hij stond tegenover een volledig onbekende tijger. Verdriet was voor zwakkelingen, als hij dat liet zien aan iemand ging hij eraan. Hij sloeg zijn nagels uit en zette die in de nog best sompige ondergrond. Hij spande zijn spieren. Hij wou niet zwak lijken, dat was hij vroeger niet, nu dus ook niet. Hij was een vechter geen huiler. Hij slikte. Hij ging zich niet zwak maken door een paar rot herinneringen. 'Haal die belachelijke grijns van je gezicht' snauwde de tijgerin voor hem. Hij grijnsde breder, juist omdat zij zei dat hij die van zijn kop moest afhalen. Hij ging er niet naar luisteren, hij was geen kittypet van haar. 'En ik wed trouwens dat ik hier beter in dit donker mijn weg kan vinden dan jij.' ging ze door. Hij rolde even met zijn ogen. Ze was dus een tijger die goed kon zien, nou en. Wat de meeste tijger niet wisten was dat je aan gehoor meer had. Ik een zwaar gevecht zou je je zicht kunnen verliezen, maar je gehoor zou je dan niet verlaten. Dat was wat je op die momenten nodig had. Je had gewoon meer aan je gehoor. 'Wacht maar tot je blind bent' zei hij en grijnsde hij. 'Dus wat doe jij hier? Een beetje ruzie stoken? Of ga je ook nog wat anders doen in je leven?' vroeg ze. Al die vragen het leek nu al een overhoring. Wat ging het haar aan wat hij allemaal wel niet ging doen in zijn leven. Hij grijnsde even, dit was leuk, zo kon hij haar lekker uit haar vel krijgen. "Ruzie zou ik het niet noemen" zei hij simpel. Eerder een gevecht uitlokken dacht hij er achteraan.
Ze nam een vijandelijke positie aan waarna hij dat ook deed. De vorm dat ze stond, het leek zo erg op, op Taira. Even schudde hij zou kop, dat kon haar niet zijn. Hij wist niet wat hij moest doen. 'En wat brengt jou hier?' vroeg ze door. Hij besloot de vraag te negeren. Het ging haar niets aan, hij had ook niet tegen Cicely gezegt wat hij daar deed. 'Waarom kom je in godsnaam hier?' vroeg ze. Die vraag was leuk. Hij kon er twee dingen op zeggen dus ging hij die ook lekker tegen haar opsommen. "Ten eerste, dat kan ik ook aan jou vragen, wat kom je hier doen. En ten tweede, vind je dit dan geen prachtige plek?" vroeg hij. Hij hield wel van de duisternis. Je zag er amper wat maar hoorde even veel als in het licht, oftewel hij was altijd in het voordeel. Zij zou een zwarte panter hier nooit vinden, hij wel. Hij grijnsde weer even. Hij keek in haar ogen. Hij herkende ze ergens vaag maar negeerde het, het was niets. Misschien had hij zich vergist of was het schijn. Toch werd hij nogsteeds bedust door haar houding. Zo stond Taira altijd als welp als ze tegen hem in ging. Hij legde zijn oren in zijn nek. Hij raakte zwakker door haar houding en dat wou hij niet. "wat is je naam eigenlijk, ik mag toch op zijn minst weten tegen wie ik spreek?" vroeg hij. Hij wou haar uitdagen, maar niet met haar vechten, dat deed hij niet met vrouwtjes. En eigenlijk vond hij haar best interresant.

"Ten eerste, dat kan ik ook aan jou vragen, wat kom je hier doen. En ten tweede, vind je dit dan geen prachtige plek?" vroeg hij. 'Tja, natuurlijk, meneer is hier omdat hij het hier mooi vind' gromde ze, 'Wedden dat meneer hier hier haast geen ene steek ziet? Hoe kan je het dan mooi vinden? Je weet niet eens hoe het er uit ziet!' beet ze hem nog toe, ze liet haar tanden zien en legde haar oren in haar nek, niet omdat ze bang was ofzo, maar omdat ze geïrriteerd en boos werd. Als iets aan hem haar nog niet had tegengehouden, dan had ze hem al aangevallen waarschijnlijk, maar door dat iets bleef ze zich enkel vijandig gedragen. "wat is je naam eigenlijk, ik mag toch op zijn minst weten tegen wie ik spreek?" vroeg hij. Ze kneep haar ogen weer tot spleetjes, 'En waarom zou ik dat zeggen?' gromde ze weer. Pas nu merkte ze op dat hij zijn oren in zijn nek had gelegd en een grijns verscheen op haar gezicht. Al snel stonden haar oren weer rechtop. Nog een keer keek ze naar zijn ogen, pas nu wist ze waarvan ze ze herkende en even raakte ze uit haar agressieve houding. Twee tellen keek ze verbijsterd naar de tijger tegenover haar, het zou toch niet? Direct schudde ze haar kop weer, dat kon Kayne niet zijn, ze liet zich weer in aanvalspositie zakken, deze kater maakte haar in de war, iets waar ze op dit moment geen zin in had. Ze gromde even wat luider en hield zich toen weer stil. Ze wou iets zeggen, maar hoe langer ze naar zijn ogen keek, hoe erger ze het gevoel kreeg dat hij het was. Die grijns, die koppigheid, die ogen... Alles klopte, dit verwarde haar, Waarom... Wat... Weer schudde ze haar kop, 'Denk toch eens logisch na idioot' gromde ze totaal onverstaanbaar tegen zichzelf, het kon Kayne gewoon niet zijn, ze wist niet waarom, maar dat kon niet. Kayne was ze kwijt geraakt, ze waren uit elkaar gegaan, dit kon hem niet zijn, dat kon niet! Maar wie was het dan? Welke tijger deed haar zo twijfelen, welke tijger zorgde ervoor dat ze nu niet meer wist wat ze nu moest denken en welke tijger stond er nu daadwerkelijk voor haar?

Even sloot ze haar ogen, ze had altijd geleerd dat ze dit in een gevecht of bij wat vooraf ging aan een gevecht dit niet mocht doen, maar toch deed ze het. Die kater... Het was gewoon... Haar ogen vlogen open en ze gromde weer, ze sloeg haar nagels uit en keek hem weer woedend aan. Het was gewoon, de verwardheid, de spanning, de agressiviteit en deze tijger die ervoor zorgde dat ze tot dit kwam. Weer keek ze in die ogen, ze deden haar denken aan vroeger toen ze nog met hun groepje door de wereld trokken, als pups. Ze ging zitten, de agressieve houding was compleet verdwenen, 'Dat kan niet' fluisterde ze zo zacht als de wind, ze voelde hoe de tranen achter in haar oogbol prikten. Deze tijger maakte haar van streek, ze wou het niet meer, ze wou het niet! Verslagen keek ze naar de grond met haar staart over haar poten, wat de tijger voor haar van haar moest denken... Daar dacht ze niet aan, het enige waar ze nu mee bezig was, was alles even op zijn plaats te zetten. Daarna keek ze op, 'Kayne?' fluisterde ze en keek de kater aan. Ze moest het nog verwerken, maar op de een of andere manier voelde hij zoals hem, op de een of andere manier leek het alsof ze het missende stukje in haar hart had teruggevonden. Ondertussen was ze weer gaan staan, was ze eigenlijk zo zwak?

Haar woorden vielen bij hem niet erg in de smaak. Hij hield er niet van als tijger slimgingen doen, of wat voor Felines dan ook. "dat is juist het mooie" gromde hij lichtjes. Hij wou haar uitdagen maar zij begon hem ook behoorlijk te irriteren. En wedden dat ik meer weet van onze omgeving dan jij" gromde hij. Door de geluiden van het kraken van de bomen wist hij waar ze stonden. Daar de wind die waaide over de grond wist hij waar hij op stond. Door zijn zicht zag hij dingen die een normale Feline niet zou zien. Een wereld van geluiden. Allemaal op ritme op hun eigen manier. De bomen onheilspellend, de grond koud en haar vacht sprak, warmte uit. Raar dat had hij nog niet echt gehoord bij een tijger. Ja, door de wind die door haar vacht streek hoorde hij dingen, normale felines vonden het raar maar iedereen die zijn geboorte element had begreep hem teminste. Alleen kon hij niet tegen hoge geluiden. Een kraai die naast hem begon te schreeuwen irriteerde hem dood. Hij keek om zich heen. Hij zag amper wat hier maar dat boeide hem niet. 'En waarom zou ik dat zeggen?' gromde ze. Hij grijnsde. "misschien omdat ik het vraag" zei hij en ging vijandig staan. Hij raakte er een beetje klaar mee. Als hij niet eens haar naam mocht weten. Hij legde zijn oren in zijn nek en gromde even. Hierdoor ging ze dus niet echt goed bij hem in de smaak vallen.
Even viel ze uit haar aanvalspositie. Hij keek verbaast op, was er iets mis. Waarom keek ze hem zo verward aan. Hij liet zich er niet door afleiden en bleef staan zoals hij stond. Hij gromde even dreigend, ze moest niet zo naar hem kijken. Ze gromde luid en was toen weer stil. Hij gromde even snel terug maar bleef toen ook even stil. Hij bleef in zijn aanvalspositie staan, hij liet niet met zich spelen. Al sloegen zijn gedachtes toch behoorlijk op hol van haar. Als het Taira niet was, wie was het dan, en waarom leken haar ogen en haar positie's zo veel op elkaar. Als ze haar naam had verteld dan was hij er meteen mee klaar. Nu was ze zijn hoofd op hol aan het slaan en dat was niet goed. Als je bijna ging vechten moest je opletten. Maar toen gebeurde er iets wat hij niet verwacht had. Ze ging zitten en liet alle agressie wegvloeien. Ze keek zo verslagen. Hij keek even verbaast op en ging even normaal staan. 'Dat kan niet' hoorde hij haar zeggen. Ze mocht het dan wel zachtjes gezegd hebben maar hij hoorde het toch. Ze keek zo verdrietig, zo verslagen, zo anders dan net. Wat was er gebeurd, had hij wat gemist. Hij keek verbaast om zich heen. Hij werd gek zo, ze raakte van slag van iets. Van hem, dat leek hem niet aangezien ze niet net zo goed had meegedaan met zijn spelletje. 'Kayne?' hoorde hij haar fluisterde ze. Hij werd gek, wat was dit. Hoe wist ze zijn naam, was zij het wel. Hij kon hier niet tegen echt niet. Hij sloot zijn ogen en zag het beeld van een bange Taira weer voor zich. "hoe weet je mijn naam?" gromde hij. Hij opende zijn ogen en keek haar half verdrietig en half emotieloos aan. Hij liep naar haar toe in zijn aanvalspositie. Hij drukte zijn oren in zijn nek zo ver als hij kon. Hij gromde kwaad. Deze tijgerin bracht hem in de war en daar hield hij niet van. Hij keek van haar naar de grond. Hij was nog ongeveer 4 stappen bij haar verwijderd. Hij stapte achteruit. "hoe weet je mijn naam, en wie ben jij?" vroeg hij grommend en keek haar aan. Hij hield zijn tranen tegen. Waarom deed ze dit. Ze was gaan staan. Hij stapte sneller achteruit. Dit kon niet. Hij wou weg hier.

De tijger was duidelijk overstuur toen ze die naam uitsprak, "hoe weet je mijn naam?" gromde hij. Hij opende zijn ogen en keek haar half verdrietig en half emotieloos aan. Maar haar hart vulde zich enkel met geluk en vreugde, Hij liep naar haar toe in zijn aanvalspositie. Hij drukte zijn oren in zijn nek zo ver als hij kon, gromde kwaad en liep daarna weer terug. "hoe weet je mijn naam, en wie ben jij?" vroeg hij grommend en keek haar aan. De tijger stapte nog wat achteruit en even bleef ze, bijna dromend, staan. Daarna schudde ze haar hoofd, beseffend dat hij niet wist wie ze eigenlijk was. Ze liep in zijn richting tot op zo'n 2 stappen afstand, 'Taira' was het enige wat ze zei en was even stil. Na een tijdje vroeg ze, 'Kayne, ben jij het echt?' Ze wou het gewoon zeker weten. Nog voor hij antwoord had gegeven liep ze dichterbij, 'Ik heb je zo gemist' fluisterde ze terwijl ze hem een kopje gaf, 'Nog sorry van daarnet' Hij mocht zien hoeveel ze om hem gaf. Hij en niemand anders. Ze had hem echt verschrikkelijk gemist en wist gewoon zeker dat hij dé tijger was die ze al maanden miste. Op de een of andere manier was nu het enige wat nog telde dat ze bij hem kon zijn. Al de rest kon haar gestolen worden. Ze had hem te veel moeten missen en nu dat ze hem eindelijk weer was tegengekomen, liet ze hem niet zomaar weer weggaan! Glimlachend keek ze hem aan, ze was veel zachter tegen hem. Ze hield ervan om met hem te stoeien, maar ruzie wou ze niet, nooit niet. Meestal als er ruzie zat aan te komen door een discussie was er wel eentje die het opgaf. Zo kregen ze omstebeurt gelijk. Ze miste die goede oude tijden toen ze nog samen rondtrokken. Zou hij dat nu eigenlijk wel willen? Zij wou niets liever of in ieder geval dat ze elkaar vaak zagen, maar ze wou niet dat hij tegen zijn zin zou toegeven. Speels beet ze even in zijn oor om als hij in gedachten verzonken was, hem daar even uit te halen. Ze grinnikte even vrolijk, ze was blij dat ze nu weer die vertrouwde persoon ij haar had die ze zo goed kende. Ze kende zijn geboorte element, zijn zwakke kanten, zijn goede kanten, ze kende hem gewoon goed. Oke, misschien dat hij verandert was in de loop der jaren, maar de meeste dingen zouden hetzelfde zijn gebleven, niet waar? Eigenlijk had ze hem nu ook eens gezien zoals hij reageerden op vreemden van haar aard. Dit kon toch voordelig zijn, right?

De tijger voor hem haalde zijn kop overhoop. De tijger die hij net bijna had aangevallen kende hem. Hij moest haar naam weten, nu meer dan ooit. Hij wou weten of zij het wat. Hij was achteruit gestapt en zij was naar hem toe gelopen. Op twee stappen afstand bleef ze staan. Hij gromde even dreigend naar haar, ze moest niet verder komen, echt niet. Hij was er klaar mee. Hij kon hier echt niet tegen. Wie was ze, waarom wist ze zijn naam, wat moest ze, en waarom keek ze zo. Al die vragen schoten door zijn kop, maar hij voelde dat hij daar snel antwoord op zou krijgen. 'Taira' zei ze enkel. Zijn oren schoten uit zijn nek overeind. Ze.... maar dat kon niet. Dat was haar niet. Hij had het verkeerd verstaan. Hij slikte even en keek verward in haar ogen. Zijn staart zwaaide geirriteerd hee en weer. Hij werd hier gek van. Ze kon het niet zijn. 'Dat kan niet' zei hij zacht. 'Ik heb haar achtergelaten' gromde hij even. 'Ik heb je zo gemist' zei ze. Ze gaf hem een kopje. Het voelde zo vertrouwd, haar vacht rook nogsteeds hetzelfde als eerst. Hij vreef zijn kop langs de hare. 'Ik jou ook, je weet niet hoeveel" zei hij. Vooral bij Cicely, die welp leek op Taira als welp, echt heel erg. Hij slikte even en keek haar aan. Hij had haar echt gemist. Hij sloeg zijn poten om haar lichaam, nou ja voor zover het ging. 'Nog sorry van daarnet' zei ze. Hij keek even naar de grond. 'nou ja, laten we dat vergeten' zei hij. Gewoon vergeten dat ze ooit vijandig tegen elkaar hadden gedaan. Hij wou geen ruzie met haar, nooit van zijn leven. Zij was zijn beste vriendin en dat wou hij echt niet kwijt.
Hij voelde dat ze speels in zijn oor beet. Een beetje bedust bleef hij staan. Hij had Taira terug. Hij keek op naar haar. Als welp zag ze er goed uit, nu zag ze er echt goed uit. Maar hij gaf daar niet om. Hij had zijn beste vriendin terug. Hij rende naar haar toe en duwde haar om. ' ik mag dan niet alles zien maar ik weet je te vinden' zei hij en gaf haar even een lik. Hij sprong bij haar weg en gromde uitdagend. Even stoeien zoals vroeger. Hij had zich genoeg volwassen gedragen. Hij was weer bij haar. Hij zou haar niet meer verlaten tot ze dat van hem vroeg. Ze zouden als beste vrienden door het leven gaan. Samen de gebieden op hun kop zetten. Hij keek naar de lucht. Als Kalin hier was geweest was alles goed geweest, maar dat ging echt nooit meer gebeuren. Hij zuchtte en keek haar aan. Hij lip naar haar toen en legde zijn kop in haar nek. 'ik wil je niet meer kwijt' zei ik en keek haar aan.

De kater keek even naar de grond. 'nou ja, laten we dat vergeten' zei hij en ze knikte even. Het laatste wat ze wou was ruzie met hem. Toen ze speels in zijn oor beet, bleef hij een beetje beduust staan. Hij rende naar haar toe en duwde haar om. Even lachte ze vrolijk, haar ogen twinkelden, na vele maanden twinkelden ze weer. ' ik mag dan niet alles zien maar ik weet je te vinden' zei hij en gaf haar even een lik. Hij sprong bij haar weg en gromde uitdagend. Snel draaide ze zich weer op haar buik en gromde vrolijk terug. Hij zuchtte en keek haar aan. Ze wist dat hij het moeilijk had, het deed ook haar denken aan vroeger. Kalin was een van Kayne's beste vrienden geweest en het verlies van deze tijger viel de kater zwaar. Hij liep naar haar toen en legde zijn kop in haar nek. 'ik wil je niet meer kwijt' zei hij en keek haar aan. 'Ik jou ook niet' fluisterde ze weer en duwde haar kopje tegen hem aan, 'Niets haalt ons nog uit elkaar' Ze voelde hoe een traan over haar wang liep, natuurlijk geen traan van verdriet, maar van geluk. Ze had nooit gedacht hem hier terug te vinden. Nooit... en nu, nu stond hij hier gewoon voor haar, helemaal levend en nog precies als voorheen. Het leek alsof hij nog steeds diezelfde pup was, alleen dan wat groter en steviger. 'Don't leave me again' zei ze glimlachend, waarna ze een rondje om hem heen liep en toen vrolijk een duw gaf zodat hij omviel. Ze zette een poot op zijn ribbenkast en keek hem vrolijk aan, 'Gewonnen!' riep ze vrolijk en giechelde even. Ze wist dat het hem zou aanzetten tot stoeien. Dit was ook iets wat ze wou. Gewoon zoals vroeger, als pups zonder zorgen, een beetje met elkaar stoeien zonder dat iemand erbij was. Samen zouden ze de wereld verder op hun kop zetten, samen zouden ze gevaren overwinnen en dingen doorstaan. Nee, nu liet zij hem niet zomaar gaan of er moesten wel hele vreemde dingen gebeuren...

Ze stond op en keek hem aan. Even leek hij in haar ogen te zien dat ze wist waar hij aan dacht, Kalin. Zijn beste vriend. Hij richtte zijn blik op de grond en slikte even. Ze dachten aan hetzelfde, vroeger als welpen met het groepje lopen. Hij gromde even zachtjes tegen zichzelf. Hij had haar terug, dan moest hij niet verdrietig lopen doen. Al was dat logisch aangezien hij zichzelf nooit heeft laten accepteren of op zijn minst accepteren. Dat wou hij niet, met de woede die hij had voor de mormels en hun tweevoeters kon hij bijna elk gevecht wel aan. Hij was er niet bang voor. Als hij dood zou gaan in een strijd geloofde hij dat hij Kalin weer zou zien. Hij en zijn maatje waren dan weer bij elkaar. Alleen liet hij Taira achter. Dat was precies de reden waarvoor ze elkaar verlieten, ze wouden het vergeten en wouden elkaar niet dood zien gaan. Ze waren allebij meer dood dan levend, maar dit bewees dus hoe sterk ze waren, ze hadden het beiden overleefd. Maar hij was het niet vergeten, en dat zou hij noot doen dus liever met haar dan zonder haar. Hij liep naar haar toe en duwde zijn kop tegen de hare. Hij wou niet meer zonder haar. 'Ik jou ook niet' zei ze fluisterend. 'Niets haalt ons nog uit elkaar' zei ze. Hij schudde zijn kop. ' helemaal niets' zei hij. Hij sloot zijn ogen weer even. Hij had haar weer terug. Ze waren nu erg close, maar ja dat was normaal, toch. Dat zou vanzelf minder worden. Hij opende zijn ogen even keek haar rustig aan. 'Don't leave me again' zei ze. Hij keek haar diep in haar ogen en zei rustig. 'Never ever again, I'm sorry for leaving you, it was...sillly of me" zei hij. Hij zuchtte even. 'I'll be with you forever from now' zei hij zacht en voelde dat de wind door zijn vacht streek. Tot ze rond hem liep en hem omgooide. Hij wou doorrollen maar ze hield hem tegen met haar poot. Hij grijnsde en duwde harder waardoor hij wel onrolde. Hij stond op en liep naar haar toe. ' are you sure?' vroeg hij. Hij legde zijn pot op haar rug. Met een haal kon hij haar neerleggen.