Into the fray.

van Mordor zo jul 22, 2012 3:02 am

Luidruchtig geraas van regen weergalmde in zijn oren, de druppels die met hun zachte getik neervielen op de grond, uiteenspatte en de aarde bevochtigde. Dikke granietgrijze wolken pakten zich samen, lieten lichte tekens van zonlicht door hun licht doordringbare deken, enkele gouden kleurige lijnen tussen al het donkergrijs. Werd enkel gesierd door de stroom glanzende strepen die ongehinderd hun weg naar beneden vonden. Een lichte mist steeg op, kringelde als getemde slangen om haar benen en het lichaam heen. De wereld was belicht met de warmte van de zon. En desondanks was het rustig. Stilte sneed als een bot mes langzaam door je geweten heen. Twee fonkelende ogen, een wit de ander bruin keken ineens op van hun bezigheden, begonnen spontaan de wereld aan zijn linker en rechterkant uitbundig af te scannen. Een geur. Een ergens bekende geur die zijn neus binnen drong. Bomen bogen mee met de noordwestelijke wind, regen spatte nog steeds neer op de koude oeverkant. Achter hem klonk het onophoudelijke tekeergaan van de rivier. Geen teken van enig leven afgezien van hemzelf. Nadat hij een teleurstellende conclusie van ‘oninteressant’ had getrokken, boog hij zich wederom over het levenloze ding voor zijn voeten, groef verder zonder nogmaals op, of om te kijken. Want zo was het. Afgezien van één of andere verschoppeling was er niemand geweest. En zelf dié was niet meer, kon zich enkel nog maar ‘een maaltijd voor hem’ noemen. Niet dat de rest van hem of zijn leven waarschijnlijk beter was geweest. Niemand met een beétje intelligentie zou zich hier tenslotte wagen bij hem behalve als diegene voor hem iets te bieden had. Een vreemd gekraak verdreef de stilte, volgde als snel een mompelende ‘hebbes’ en wederom keerde de kalmte, vergezeld door afzwakkende poten op de modderige grond, terug.

Hij genoot. Er was niets anders over te zeggen. Dit gebied, deze dreigende druk om hem heen. Het voelde als een vakantie, maar dan met wat aanpassingen. Want dat wás het tenslotte nu ook. En niet alleen van hem, helemal niet van hem maar van vele leeuwen eeuwen geleden. Zijn kaken begonnen steeds enthousiasteiser te bewegen, te kauwen op een stukje vlees van zijn van eerder. Maar goed. Een lichte, zeldzame zucht ontsnapte tussen zijn tong en het glibberige stuk natte vlees slikte hij door. Terwijl er achter hem een spoor in het zand van de Darm tekende, begonnen zijn neusgaten ineens luidruchtig te snuiven. Hij opende zijn bek en gooide zijn hoofd in de lucht, hij ontwarmde de geur met zijn gehemelte. Één wenkbrauw trok omhoog. Wat was dit? Toch niet... Al inhalerend gleed zijn neus verder omhoog, willend, wetend.... de oorsprong van de eerder geroken geur. Hemzelf vervloekend dat hij destijds niet geïnteresseerd genoeg was versnelde zijn passen, ging over in een draf. Zijn gescheurde oor draaide naar voren. Daar tussen het gebladerte... Zijn ogen vergrootte zich. Zijn onderkaak zakte naar beneden, zijn lippen op elkaar drukkend. De kinderlijke, melodieuze klanken dwaalden als zuivere noten over zijn tong. Vragend, bijna schattig te noemen terwijl zijn lippen zorgvuldig de letters vormde. ‘Psst'

.Aylan