A new place to discover

Alaya strekte ietwat aarzelend haar poot en legde die zachtjes op de dode takken. Ze kraakten onder haar gewicht en braken doormidden. Ze zette ook haar andere poot op de grote hoop met takken en al gauw volgden haar achterpoten ook. De gespierde leeuwin stond nu met haar volle gewicht op de grote heuvel. Ze kneep haar ogen dicht tegen het felle zonlicht en probeerde de omgeving te zien. Het enige wat ze zag was een grote uitgestrekte en heuvelige vlakte met alleen maar planten, mossen en dode takken en bomen. Toch zag ze in de verte een flink aantal zwarte-bruine stippen. Rendieren. De dieren maakten zich klaar voor de jaarlijkse trek en waren met velen op één plek. Alaya strekte zich uit om het beter te kunnen zien zodat ze er heen kon maar de takken begonnen weg te schuiven. Ze trok een lip omhoog waardoor haar scherpe tanden te zien waren, maar veel was er niet meer aan te doen. De rest van de takken schoven mee en nam dus ook de leeuwin mee. Ze probeerde met haar klauwen grip te vinden in de losse aarde maar dat lukte voor geen meter. Ze gleed al vloekend naar beneden en knalde op haar buik. Het uiteinde van haar staart viel langzaam op haar hoofd. Boos blies ze het weg en sprong overeind. Haar lichte vacht op haar buik was donker gekleurd van de modder. Ze haalde haar schouders op. Tenminste was haar litteken bedekt. Ze haatte dat litteken. Een grote lichte streep die zowaar haar hele buik bedekte. Ze haatte het om er alleen al naar te moeten kijken. Ze schudde zich even goed uit en liet toen de hoop takken achter. Waarschijnlijk had de gehele toendra die klap gehoord, en dus kon ze zich maar beter uit de voeten maken. Hoewel ze niet angstig was. Dat probeerde ze zo veel mogelijk te verdrukken. Ze was immers aangewezen tot Bèta en dat was voor haar een enorme eer. Er waren niet veel felines die haar zo vertrouwden, behalve haar moeder en vader, maar die waren allemaal al dood. Vermoord kon ze beter zeggen. Ze schudde wild met haar hoofd. Dat deed ze altijd als ze ergens niet aan wilde denken. Dat was ook logisch, welk dier wilde nou aan zijn dode ouders denken? Ze begon te lopen in richting van de rendieren. Het duurde niet lang of ze was er al aangekomen. Maar de grote vlakte was leeg. Het enige wat ze nog zag waren de sporen en hoef afdrukken van de rendieren. Hier en daar zag ze plukken vacht en andere aanwijzingen zodat ze zeker wist dat ze het zich niet had verbeeld. Ze rolde met haar ogen, nu mocht ze zeker weer die hele meute op jagen. Daar had ze nu niet veel zin in, maar haar knorrende maag maakte haar duidelijk dat ze toch wel wat moest gaan doen. Ze bleef naar de grond kijken en zette dan toch eindelijk koers naar de rendieren

Ze zakte soepel door haar benen heen en kroop langzaam door de dorens heen. Haar lichaam sneed door het hoge gras heen, dat camouflage bood. Een rendier groef met haar scherpe hoef door de grond heen op zoek naar iets eetbaars. De leeuwin kroop verder, het gras kriebelde aan haar buik en omlijste haar litteken. Met haar ogen tot spleten geknepen observeerde ze het dier grondig. Het dier trok een beetje met haar rechter achterpoot, waarschijnlijk een ouder wond die niet volledig genezen was. Als ze van rechts zou aanvallen, had ze minder kans om gewond te raken, aangezien het dier niet op volle kracht kon trappen met dat been. De leeuwin verdween uit haar schuilplaats en liep naar de plek waar ze de 'hinderlaag' zou beginnen. Daar wachtte ze nog een aantal luttele minuten, zich geestelijk en lichamelijk voorbereidend. Toen ze klaar was sprintte ze uit haar schuilplaats. De groep rendieren schrok en begon in het wild te rennen en te trappen. De leeuwin richtte haar aandacht op het rendier dat ze had uitgekozen en sprintte erop af. Ze knalde met haar volle gewicht tegen het rendier en ze knalden samen op de grond. Alaya zorgde ervoor dat haar kop de grond niet raakte. Dat kon ze niet zeggen voor het rendier. Ze hoorde een doffe knap toen diens kop op de grond sloeg. Het dier knipperde met haar grote bruine ogen en zag dat de leeuwin naar haar nek toe krabbelde. Met haar grote poot duwde ze het hoofd terug op de grond en zette haar tanden in diens zachte en onbeschermde nek. Na een niet lange tijd sloten de bruine ogen zich en het lichaam schokte nog een paar keer zachtjes na, om daarna stil te blijven liggen. Sommige rendieren bleven nog even kijken naar wat er was gebeurd met hun kudde genoot, maar de meesten maakten zich snel uit de voeten. Alaya hijgde nog eventjes na. Leeuwen konden hard rennen, maar konden het niet echt lang volhouden. Maar ze had het dier al gevangen en ontspande haar spieren. Een rendier stond nog steeds naar haar en het dode rendier te kijken. Zijn ogen gleden naar de omgeving achter de leeuwin en hij sprintte plots snel weg. Verbaasd keek ze hem na. Ze spitste haar oren toen ze wat achter zich hoorde. Razendsnel draaide ze zich om en tuurde in de verte. Ze zag een kleine schim op haar af komen. Ze stapte over haar rendier heen en ging er beschermend voor staan. Niemand zou haar prooi afpakken.

Khani was vandaag ergens beland waar het heel koud was. in vergelijking met waar ze hiervoor was geweest tenminste... Ze liep voorzichtig en stapje voor stapje. Ze probeerde haar elegante pas erin te houden en tegelijkertijd zo veel mogelijk grip te vinden. Ze lachte zichzelf uit en haar schelle lach schalde over de vlakte met het volume van een misthoorn. ("Oké, dat was misschien een beetje overdreven") Ze snoof de geur van dit nieuwe gebied nog eens goed op en kreeg er een steeds grotere hekel aan. Haar staart zwiepte onrustig heen en weer en haar blauw-groene ogen keken brutaal - zoals altijd - de wereld in. Met een grote sprong stond ze op een grote dode boomstam. Ze wilde net de grond uitlachen ("HA HA Ik ben lekker niet gevallen!") maar toen merkte ze dat de boomstam nog tien keer zo glad was. Haar poten konden geen grip meer vinden, daarvoor was het al te laat en even later rolde ze over de grond heen. Een diepe woeste grom kwam uit haar keel opzetten terwijl ze zich weer op de poten werkte. Ze schudde haar kop en daarmee schudde ze de sterretjes voor haar ogen weg. Met een paar keer knipperen was haar beeld weer scherp en ze keek verward om zich heen. Ze liet een kleine grinnik los toen ze merkte dat ze niet meer wist waar ze vandaan kwam. Dus ze begon maar weer te lopen. De constante grijns speelde weer volop op haar gezicht. Wat een heerlijk verschrikkelijke dag was het vandaag.
Ze stopte plotseling toen er een groep rendieren op haar afkwam stormen. Ze zakte met een nog bredere grijns dan normaal op haar kont en geeuwde eens. Toen de rendieren nog een paar meter van haar vandaan waren brulde ze een keer luid. De domme beesten struikelden over hun eigen poten, gleden uit en renden toen een andere kant op. Khani had een trap in haar zij te pakken, maar hij was niet zo erg want ze was op zij gesprongen. Alleen net iets te laat, kan gebeuren. De rust keerde weer terug en Khani stootte en hysterische lag uit. Ze zette zichzelf weer in beweging en in een drafje ging ze de richting op waaruit de rendieren waren gekomen. Ze moest alleen de hele tijd stoppen omdat ze de slappe lach had van de rendieren ("Die beesten kunnen niet eens normaal rennen") en dan zag ze in haar hoofd weer de hele scene van zonet. Ze hikte en liep en lachte en hikte en liep en lachte en hikte en liep en viel toen op de grond van het lachen. Ze bleef even liggen en voelde hoe ze weer rustiger werd. "Ik heb niet meer zo gelachen sinds... Gisteren!" mompelde ze en kreeg weer de slappe lach ("Het is blijkb - hik! - blijkbaar nog niet helemaal uit gewerkt"). Toch stond ze snel op en rende in een snel drafje verder. Al snel zag ze wat er was. Een wolvin had een rendier neergehaald en er stond nog een beest bij te kijken. Met zo'n domme glazige blik dat Khani weer bijna de slappe lach kreeg maar ze kon zich nog net inhouden. Het rendier rende opeens weg, terwijl het Khani al veel langer had zien lopen. Net als de wolvin die beschermend over haar prooi heen hing. 'Goeie dag! Ik stoor!'

Alaya spande haar spieren toen ze in de verte een vage schim zag voortbewegen. Haar ogen flitsten heen en weer, de schaduw nauwlettend in de gaten houdend. Haar maag knorde nog een paar keer en smeekte haar haast om te gaan eten, maar Alaya wist dat ze ten alle tijden op moest letten.
Langzamerhand gleed de schim dichterbij en nam de vorm aan van een kleine leeuwenwelp. Alaya's gespannen houding liet ze varen, maar was nog steeds oplettend. Wie weet of de welp een oudere leeuw mee had gebracht naar de prooi van Alaya. Straks zou ze weer moeten vechten voor haar eten. Maar ze besefte dat ze dat zowaar haar hele leven al had moeten doen, dus nog een keertje erbij maakte niet veel meer uit. 'Goeie dag! Ik stoor!' riep de welp. Alaya hield even haar serieuze gezicht op haar snuit. "Een beetje maar" zei ze en perste er een glimlachje bij. Het was moeilijk voor haar om de welp in te schatten. Je kon nooit weten welke kant ze op neigden, hoe jong ze ook waren. Ze had al vaker gehoord van 'slechte' en 'goede' katten. Alaya geloofde dat er in elke feline wel iets goeds én iets slechts zat. Net zoals in haar, hoe walgelijk ze het ook vond. Ze had nare ervaringen met andere katten, vooral leeuwen. Ze vertrouwde haar eigen soort niet, hoe raar was dat?! Maar ze probeerde het te vergeten en verder te gaan met haar leven. Ze was niet echt iemand die haar leven teerde op hoe ze het beste wraak kon nemen. Maar als ze ze ooit weer tegen zouden komen, was ze klaar..

Ze besefte dat het een klein tijdje stil was geworden. Zelfs het rendier dat de hele tijd had staan kijken was alweer vertrokken toen de kleine leeuw zich bij de grote voegde. Het enige wat Alaya hoorde was de wind die de bladeren deed ritselen en het de koude druppels die van de ijspegels aan de bomen op de grond vielen. Het was koud op de toendra, ijzig koud. De leeuwin was gebouwd op de warme savanne en niet de winderige toendra en ijsvlakten. Maar toch was ze hier. En toch was de welp hier. Alaya had een tijd staan luisteren en merkte dat de welp alleen was. Geen andere leeuw in geen mijlenver te bekennen. Ze fronste haar wenkbrauwen. Wat deed zo'n jong ding in haar eentje zo ver van huis? Ze deed een klein stapje naar voren, gewoon om de welp beter te kunnen zien. "Ben je alleen?" vroeg ze gewoon voor de zekerheid.