I´m alone again, or not?

Haar kleur gaf haar beschutting. Het hoge gras zorgde ervoor dat ze van top tot teen onzichtbaar was. De zwart witte paarden voor haar hadden de bedreiging niet door. Niet door totdat het te laat was. De gespierde leeuwin zette haar spieren in beweging en de zebra's werden onrustig. Zij zelf was de kalmte zelve. Het hoge gras verleende haar kracht en de harde grond onder haar poten zorgde ervoor dat ze stevig stond. Haar grote platte poten maakten geen geluid en ze ontweek zorgvuldig alle takjes en andere geluidsbronnen. Haar tanden waren ontbloot toen een van de zebra's begon te rennen. Ze zuchtte. Alleen jagen voor een leeuw was al moeilijk. Ze was gewend aan een troep van jagers. Maar ze kon zichzelf wel goed redden. Haar moeder had haar getraind om alleen te kunnen jagen. Want ooit was de dag daar dat ze weg zou gaan uit de troep. Die dag was dan ook niet zo kort geleden aangekomen. In ruil voor haar vrijheid, had ze haar moeder moet verlaten. Ze ontblootte haar tanden verder en verbande al haar gedachten uit haar hoofd. Ze voelde zich nu echt naar haar titel. Koning der dieren. Ze grijnde bij die gedachte en zette haar poten één voor een vooruit.

Een donkere schaduw vloog door de grassen heen. De zebra's bewogen nerveus heen en weer. De jonge leiderhengst probeerde tevergeefs zijn merries bij elkaar te houden. Hij had gevochten voor zijn titel maar was nog zo jong geweest. De leeuwin die op ze jaagden had veel ervaring en had honger. De merries begonnen te rennen en de hengst kon niets anders doen dan mee gaan. De leeuwin liet zich toen pas zien. Haar gespierde poten bewogen zich snel heen en weer. De meeste wisten dat ze dit niet lang kon vol houden, maar lang genoeg om een prooi te krijgen. Hij moest machteloos toe zien hoe de leeuwin één van de jonge veulentjes neer haalde. Het spartelde en de beentjes vlogen in de lucht. De moeder keek achterom toen haar veulen niet meer naast haar rende en zag toen pas dat haar jonge zoontje op sterven lag. Ze stopte met rennen en keek naar de leeuwin. Die wilde net de nek door bijten toen ze werd bestormd. Ze sprong op en ontweek de scherpe hoeven. De moeder nam wraak. Het veulentje kon niet meer gered worden, maar op z'n minst kon ze hem toch wel wreken. Ze probeerde de leeuwin te verjagen maar ze bleef maar terug komen. Die was niet van plan haar verse buit op te geven. De merrie begon moe te worden en de jonge hengst en de andere merries riepen haar. Verdrietig verliet ze dan toch haar veulentje.

Alaya brulde nog laag de merrie na. Dat scheelde maar weinig. Als ze niet zo snel was geweest had ze nu een paar flinke hoeven in zich gehad. Maar het was goed afgelopen en ze had dan eindelijk haar prooi gevangen. Ze liep op een drafje terug naar het veulen. Die zijn buik ging nog snel en onregelmatig op en neer. Ze keek neer in de bruine ogen die smekend naar haar keken. Ze boog zich over hem heen en beet toen de nek door. Het veulen stopte met adem halen en zijn ogen sloten zich. Ze liet zich op haar buik vallen en begon met grote happen te eten. Het veulen was klein en vulde haar maag maar voor een deel. Maar toch was het genoeg voor een tijdje. De eerste aaseter's kwamen na een tijdje al. Jakhalzen probeerden steeds dichterbij te komen maar Alaya sprong snel op. Ze liet een harde brul horen en de jakhalzen sprinten met staart tussen hun benen weg. Ze draaide zich weer loom om en ging verder met eten. Al gauw was er niets meer over van het veulen en ze stond op. Ze rekte zich een paar keer uit. Het was op het heetst van de dag en dus wilde ze slapen. Leeuwen waren vaak lui, maar Alaya was anders. Het liefste was ze de hele dag wakker, alleen op het heetst van de dag sliep ze. Ze zocht een mooi plekje uit. Een boompje zorgde voor wat enige schaduw en daar ging ze liggen. Ze rook geen enkel ander dier. Zelfs geen andere leeuwen. Ze glimlachte. Ze wilde nu echt geen gezelschap meer. Ze sloot toen haar ogen en merkte toen pas hoe vermoeid ze was..

~Open~

Alaya lag in het warme zonnetje te slapen toen ze vaag poot stappen hoorde in haar droom. Ze bleef gewoon liggen. Ze had niet gedacht dat er andere leeuwen of dieren zouden zijn. Dat hoopte ze tenminste. Toch hoorde ze iets. Ze voelde dat de omgeving kouder werd. Was de zon misschien weg? ”eh, hallo?” hoorde ze toen. Ze zuchtte maar opende toch haar ogen. Haar ogen werden groot toen ze een leeuw zag staan. Hij was groot, en zijn manen maakten hem nog groter dan hij al was. Hij keek haar vragend aan maar Alaya keek achterdochtig terug. Ze vertrouwde hem niet. Daar had ze geen reden toe. Ze was altijd al slecht behandeld. ”Zou deze leeuw deze leeuwin mogen vergezellen in de brandende hitte of moet hij verder zoeken naar enige vorm van schaduw?” zei hij met een fluwelen stem. Toch hoorde ze de bittere ondertoon erin. Ze ging rechtop liggen. Nog steeds op haar buik maar niet meer plat. Het hoge gras verborg haar litteken. Die kreeg ze van een leeuw. Een mannetje. Ze trok kort haar lip op bij de gedachte aan mannetjes. Ze vroeg zich af of ze ze ooit weer kon vertrouwen. Ze keek weer naar de leeuw. Die volgde haar contouren met zijn ogen. Ze was jonger en kleiner dan hem en ze voelde zich ongemakkelijk. Ze keek naar beneden en weer naar boven naar het boompje dat haar de schaduw gaf die ze zo hard nodig had. Hij had gevraagd of hij het plekje mocht gebruiken of dat hij verder zou moeten zoeken. Ze vroeg zich af wat ze zou gaan zeggen. Het liefste had ze natuurlijk dat hij weg zou gaan. Haar alleen zou laten. Maar als hij weg zou gaan, en zij zou weer in slaap vallen kon hij haar besluipen en aanvallen. Maar als ze hem bij haar zou laten liggen kon zij hém in de gaten houden. Hmm dat leek haar wel het meest logische. Ze knikte en schraapte haar keel even. "Ja ga maar zitten." zei ze en knikte opzij. Ze schoof en stuk verder weg zodat ze bijna in de zon lag, maar wel zo ver mogelijk van de vreemde leeuw af. Ze legde haar kop op haar poten en keek naar het hoge gras. De wind blies het zachtjes heen en weer maar zorgde niet echt voor verkoeling. Het was warm, maar gelukkig had ze geen honger meer. Ze bleef de leeuw nauwlettend in de gaten houden. Ze was zeker niet van plan om in slaap te vallen..

[ flutjes sorry]

[Je moet geregistreerd en ingelogd zijn om deze afbeelding te kunnen zien.] alaya It's not the load that breaks you down, it's the way you carry it. "Niet aankomen, dan gaat de pijn vanzelf weg" zei ze en ging weer een eindje van hem af liggen. Ze legde haar kop weer op haar poten en keek naar de zon, die nu helemaal onder de grond was verdwenen. Treasure leek verbaasd te kijken maar voor haar was het volkomen normaal geworden. Hij keek even naar zijn gespierde schouder en toen weer terug naar haar. Hij grijnsde en zei "Dat doe je goed, daar kan ik nog is wat van op steken" Alaya perste er een klein lachje uit. Ze had meer gelachen dan ze in eeuwen had gedaan. En al helemaal bij een mannetje. Hoewel ze er maar erg weinig was tegen gekomen de laatste tijd. Ze ging ze liever uit de weg. Maar toch was ze Treasure tegen gekomen, en eerlijk gezegd, echt spijt had ze niet. Het bleef een tijdje stil, maar het was geen ongemakkelijke stilte. Eerder een vredige stilte. Het enige wat je nog kon horen was het oehoe van een uil dat dicht bij hun op een tak zak. Alaya keek er naar toen de leeuw plots begon met praten. Ze richtte haar ogen weer op die van Treasure. ”Alaya,... Misschien heb je het wel gehoord, maar ik leid een aantal dagen een nieuwe clan Ufalme...” zei hij en ze hoorde dat hij hoopvol klonk. Ze had gehoord van de clan. Via via dan. Liever ging zij zelf clans uit de weg. Nare herinneringen.. Ze keek Treasure weer aan en hij ging verder. ”Zou je je in Ufalme willen vestigen als Béta leider?” Ze verslikte zich even. Béta leider. Dat was de een na hoogste rang. Die hielden een oogje in het zeil en beslisten voor delen mee met de Alpha. Ze verwonderde zich erover dat hij haar zo'n hoge rang had aan geboden. Hij kende haar immers nog maar net. Maar toch voelde het vertrouwd om met hem om te gaan. Hoewel haar angst nog diep van binnen af en toe weer opborrelde, ze probeerde het zo goed zo kwaad mogelijk weg te stoppen. Dan zou ze niet meer alleen zijn. En ze zou Treasure kennen. Hij was de leider en zou er vast niet voor zorgen dat het weer zo'n clan zou worden als waar ze eerst in zat. Maar die leider was door en door slecht geweest. Treasure kon dat misschien ook worden maar fel hoopte ze van niet. Er was nauwelijks ergens nog een feline te bekennen met een goed hart. Ze keek naar beneden. "Wow" ademde ze uit. "Je overvalt me wel een beetje" zei ze en keek kort naar Treasure. Daarna keek ze gelijk weer naar de grond. Het hoge gras omlijste haar poten en het leek plots erg interessant. "Ik ben al eerder in een clan geweest." begon ze aarzelend. Iemand iets vertellen over haar verleden viel haar zwaar en was moeilijk. Maar ze besloot toch het te doen. "En dat liep niet zo goed af" en ze wees kort naar haar buik. Het grote litteken was haast een tatoeage en ze wist dat die daar voor eeuwig zou blijven. Ze keek naar Treasure en glimlachte. "Weet je zeker dat je mij wilt als Béta?" zei ze en keek snel weer naar beneden. Ze was geschokt. Nog steeds geschokt dat hij haar überhaupt had gevraagd. Niemand vroeg haar ooit wat. Haar mening was niets waard volgens de slechte clan.. Ze vergat de clan veel liever. Maar als Béta telde je menig wel degelijk. Je was hoog in rang en dat was een eer voor haar. Ze twijfelde maar wist wel wat ze wilde.. - Erg flut sorry :s -