Postsheets

Tevreden lag ik languit in het hoge gras. Het prikte vreselijk in mijn rug maar ik was geen mietje, ik zette stevig door. Stiekem trok ik mijn kop wat omhoog om te zoeken naar een rots om op te liggen of eventueel een termietenhoop. Het ligt altijd beter dan dit. Maar al snel gaf ik de hoop op en liet me met een zucht terug vallen. Ik sloot mijn ogen en spitste mijn oren. Het geluid werd steeds harder en harder. Het dreunen van de grond. In de verte zag ik een kudde beesten aan komen rennen. Ik gokte op zebra’s of misschien gnoes. Al snel zag ik dat mijn gok op de gestreepte paarden goed was geweest. De wind kwam vanuit mijn rug waardoor ze me niet konden ruiken. Direct veranderde ik mijn houding. Vlug rolde ik om om me plat op mijn buik te leggen. Laag en doodstil. Het was lastig om me verborgen te houden met mijn grootte. Maar ik moest nu toch echt leren jagen. Ik kon niet leven van resten van andere roofdieren. Ik dacht aan mijn oude tijden. Waar de leeuwinnen voor ons jaagden en wij op onze vertrouwde rots lagen te knorren. Maar die tijd was voorbij. Nu waren en geen leeuwinnen die voor me konden gaan jagen. Ik moest het zelf gaan doen. De beesten denderde in een noodvaart voorbij. Ze waren te snel voor mijn grootte lichaam. Ik waagde niet eens een poging meer. Totdat mijn oog viel op een merrie die later aan kwam rennen in totale paniek. Ze liepen zo’n paar honderd meter achter op de rest van de groep schatte ik. Hoe deed je het jagen ook al weer? Plat op je buik. Geen beweging. Plotseling kwam mijn grote lichaam in beweging. Mijn gespierde achterbenen zette me sterk af waardoor ik in een hoge snelheid naar voren sprintte recht op het beest af. Maar mijn reactie vermogen was te traag. Ik kende de onverwachte bewegingen van het beest niet. Wanneer ik een hoef tegen mijn schouder voel verlaat een schreeuw mijn keel. Hinkend als een echte mannelijke aansteller ging ik terug naar mijn plekje. Vloekend en chagrijnig. Zie je wel! Ik ben niet gemaakt om te jagen! Ik wil gewoon mijn leeuwinnen, dacht ik klagend in mezelf. Ik likte de rode vloeistof uit de mond. Teleurgesteld keek ik de laatste zebra na die er geen schrammetje aan over had gehouden. Ik wist dat ze wond op mijn schouder een litteken zal vormen...

Ik snoof hard en duwde mijn neus arrogant in de lucht. Ik was gewoon te goed voor een zebra. Ik moest een buffel hebben of misschien wel olifant. Pfu... Wat had ik ook gedacht. Ik deed mijn best niet eens. Plotseling drong de zoute ijzige geur van bloed in mijn neusgaten. Ik zette mijn lichaam in een sloom drafje in de richting van de geur. Ik moest toch iets eten... dan maar weer doen alsof ik een hyena ben. Bah. Ik haatte hyena’s, ze waren zo lelijk. Nee, Jakhals is wel beter dan hyena. Ik tuurde naar de vlaktes zoekend naar het beest. Wanneer ik het skelet in oog krijg waarop het laatste restje vlees lag te rotten keek ik het met een vies gezicht na. Weet je, ik at wel niet vandaag. Ik liep in de richting van de wind die mijn geur weg blies. Mijn oog viel op een boompje die enige schaduw bood in de vreselijke zon. Mijn passen waren nors, nog steeds om de merrie die ik niet in mijn klauwen had kunnen hebben. Plotseling valt mijn oog op een slanke leeuwin die languit onder de boom lag met haar ogen dicht. Ik twijfelde even. Zal ik haar gaan benaderen of naar een ander plekje zoeken. Mijn ogen speurde over de vlaktes waar gaan enkele boom te vinden was. Nee, ik zou toch even vragen of ik hier mocht blijven. De schaduw van mijn reusachtige gespierde lichaam viel over haar lijf heen. ”eh, hallo?” Klonk mijn stem vragen om te kijken of ze wakker was. Wanneer ik één oog open zie gaan kijk ik haar vragend aan. ”Zou deze leeuw deze leeuwin mogen vergezellen in de brandende hitte of moet hij verder zoeken naar enige vorm van schaduw?” Klonk mijn fluwelen stem met het eeuwige bittere ondertoontje. Ik bestudeerde de leeuw. Mijn ogen volgde haar contouren die amper te onderscheiden waren in het savannegras. Ze was duidelijk een jaar of twee jonger dan ik stelde ik vast. Daarnaast had ze een aardige bonk spieren.