Get it down

Diepe pootafdrukken stonden er in de grond. Ze leken te rennen maar al snel oom weer te gaan lopen. Het leek op een jacht, of iets wat daarop leek. Een staart die hard om zich heen sloeg en twee oren die gealumeerd rond draaide. Zijn ogen strak naar het beestje gericht. Het beest was nu al twee keer onsnapt aan zijn klauwen. Nes, in jagen was hij niet de beste. Vechten daarintegen kon hij goed, teminte. Voor een 1-jarige tijger. Zijn naam, Kayne. Zijn lichaam bijna op de grond. Hij lag helemaal stil. Ik zette zijn poten stil zo neer dat hij zich makkelijk en sterk kon afzetten. Hij slikte even. Nou zou hin het beest krijgen. Hij knipperde even en luisterde scherp. Maar verder lag hij nu doodstil. Zijn ademhaling ging langzamer. Hij slikte nog een keer. Deze keer mocht hij niet ontsnappen.
Hij zette zich af en vloof richting het beest. Het schrok zich dood en begon hard te rennen. Een diepe grom verliet zijn bek. Het was een hert waar hij achteraan zat. Zijn uithaal was weer fout afgelopen. Hij wist dat als hij achter het dier aan ging rennen, hij zeker een waar trappen kreeg. Hin was nog jongen, misschien kwam het jagen vanzelf. Hij keek het beest na. Dan werd het maar weer een konijn. Hij moest toch ooot een hert kunnen vangen. Ze ademhaling ging al weer normaal en zijn oren stonden strak naar voren. Hij gromde even. Hij zou zo wel even een konijn vangen om zichzelf met iets te vullen. Nu eerst naar de rivier om iets te drinken. Iets wat niet weg rende en hem geen schade toe kon brengen. Langzaam kwamem zijn poten in beweging, opweg naar de rivier.
Kayne's poten lieten toch best diepe pootafdrukken achter voor een tijger van zijn formaat. Hij was namelijk nog niet volgroeid maar ook geen welp meer. Hij was het teminste niet meer in zijn gedachtes. Hin zat nu al zeker 4maanden zonder ouders, hij had zich dus al een behoorlijke tijd levend kunnen houden. Hij had gedaan wat zijn oiders niet hadden kunnen doen. Hij had gevochten voor zijn leven. Hij zag het water langzaam in zich komen. Hij had dorst. Misschien lukte daarom zijn jacht op het hert niet. Een tweede grom verliet zijn bek. Hij keek in het water naar zichzelf. Dit was hij, een tijger waaraan je duidelijk zag dat hij zich redde, maar waar je ook duidelijk aan zag dat hij zich zonder ouders moest doen. Hij ging zitten en begon te drinken.
Na een kleon tijdje drinken tilde hij, zijn kop op en keek achter zich. Hij luisterde scherp. Hij hoorde er toch echt wat. "wat moet je" gromde hij. Hij stond op en keek rond. Wat moest het, wat was het en een betere vraag, waar was het.

-For now Cicely

Zijn ogen stonden strak gericht op het dier. Waarschijnlijk voelde het dat hij er zat of was hij net zichtbaar, in ieder geval rende het weg. Hij vervloekte zichzelf even. Hij kon goed luisteren door zijn geboorte element maar jagen ging moeizaam. Hij haalde dan ook niet zovaak een beest naar beneden. Enkel konijnen en af en toe een rat. Maar herten en zwijnen gingen moeilijk. Hij sprong op en zette zich met volle kracht af. Hij moest het beest vangen, hij moest toch leren hoe hij het goed moest doen. Helaas waren herten ook wel gemaakt om te vluchten en te rennen en tijgers dus niet. Hij gromde even en keek naar zijn poten. Hij kon ook goed vechten maar jagen werd niets. Hij moest erop letten dat hij tijdens het rennen zijn poten goed neerzette, de weg voor hem en natuurlijk waar het hert zelf heen ging. Hij keek naar het hert dat steeds verder weg raakte. Hij liet zijn passen langzamer gaan. Het had geen zin, Hij was te langzaam en als hij er wel heen ging zou hij een heel aantal rake trappen krijgen voordat het dood was, en dat kon nogal schade toebrengen. Hij gromde even, dat werd weer konijn voor eten. ou ja, hij was nog jong dus dat kwam zeker weten wel goed. Hij draaide zich om en rekte zich even uit. Langzaam zette hij zijn poten in beweging richting de rivier. Hij had dorst.
Langzaam kwam de riveir in zijn zicht. Hij grijnsde even. Hij bleef even wachten in de schaduw van de bomen maar liep toen de zon in. Hij wou geen zon, hij hield er niet van. Hij hield van de schaduw. Hij keek naar het glinsterende water en liep erheen via de stenen. Hij keek even om zich heen en zette zijn voorpoten in het water. Het koele water stroomde langs zijn poten. Hij boog voorover en begon te drinken. Hij voelde het koude water door zijn lichaam storen. Hij sloot even zijn ogen. Het was was lekker, zo koud en tja hij had dorst. Toen hij een geluid hoorde, spitste hij zijn oren en keek om. Hij gromde dreigend. “wat moet je?” vloog er sissend uit zijn bek. Misschien had hij beter kunnen vragen wie er was. Hij Keek om zich heen. Wie was er en waarom zat die daar. Tot hij een andere tijger uit de bosjes zag komen, nou ja tijger eerder een welp. Een vrouwtje. Geen dreiging dus, niet echt iemand tegen wie hij moest vesten. Hij stopte met grommen en bekeek haar even. 'Tja, wat ik moet, zeg jij het maar,' hoorde hij het welpje zeggen. Hij versmalde zijn ogen even. Die toon beviel hem wel, alleen niet tegen hem. Hij grijnsde en liep langzaam dichterbij haar. Hij bekeek haar even. ”ik heb geen idde” mompelde hij. Hij ging voor haar zitten.Hij hield niet echt van gezeldschap maar een welp zonder moeder zou wel eens van pas kunnen komen. Als ze goed getraind werd dan zou ze nog veelbelovend zijn. Zijn ogen lieten zich even over het gebied glijden. Hij rook of zag niemand in de buurt. Dus ook geen moeder.

ZO FLUT D=

Kayne schudde zijn vacht even uit, het water was lekker om er even in te zitten maar de druppels die in je vacht bleven steken waren verschrikkelijk irritant. Hij bekeek de jonge tijgerin voor hem even. Ze zag er klein en pluizig uit maar als hij iets had geleerd was het vreemde niet van hun uiterlijk de vooroordelen. Ze was nog heel jong dus er kon nog alles van haar worden, dat pluizige zou wel verdwijnen en als ze een goed trainer had dan zou ze zeker een sterke tijgerin worden. Hij gaf het niet graag toe maar waarschijnlijk ook een mooie tijgerin, teminste, als ze goed getraint werd en normaal verzorgd werd. Hij bekeek haar even opnieuw, lang duurde het niet voor hij haar volledig had gezien. Ze was niet groot dus ze was makkelijk te bekijken. Ze leek niet tot in de puntjes verzorgd maar zag er ook niet uit als iets wat in zijn eentje rondzwierf. Hij zelf daarin tegen, hij zwierf nou eenmaal alleen maar dat was misschien niet te zien. Hij zorgde wel dat het niet te zien was. Hij ging zitten, die kleine was geen bedreiging voor hem. Hij zou haar niets aandoen, hij viel niemand aan die jonger was dan hem, tenzij ze hem echt uitdaagde. Hij keek even voor zich en over haar heen. "Mijn naam gaat je eigenlijk niets aan, maar Kayne" zei hij en keek haar weer aan. "En tegenover wie sta ik dan wel niet?" vroeg hij. Hij verwachte niet echt een speciale naam. Hij was een tijgerin tegengekomen met de naam Kitty, sinds dien verwacht hij geen orginele namen meer. Die ouders zochten gewoon geen aparte namen meer uit. Zijn ouders wouden hem eerst Sultan noem ofzo. Tot iemand aankwam met de naam Kayne. En wat was hij nu blij met die tijger. Hij had een orginele naam, het past wel bij hem, hij was niet als alle andere tijgers. Hij leefde een heel ander leven dan normale tijgers deden en hij gedroeg zich anders. En dan niet de kant op van de tijgers die alles deden om goed te doen. Hij schudde zijn kop even. Hij mocht niet weg zakken in zijn eigen gedachten, hij wist wat er anders gebeurde. Dan ging hij weer denken aan de haat aan zijn ouders of de dood van zijn groepje. Hij wist dat een tijgerin het overleefd had maar hij had haar nooit meer gezien. Hij was gek op haar geweest als welp maar ze waren elkaar kwijt geraakt. Daarbij was zij gek geweest op een andere tijger uit haar clan. Hij gromde even naar zichzelf, daar ging hij weer. Hij was niet verliefd op haar geweest. Dat was onmogelijk. Hij werd niet verliefd, en geen enkele tijgerin kon hem daarvan af brengen. Je werd er gek door en kon je niet meer richten op iets anders dan op diegene. Hij keek naar de kleine tijgerin. Normaal was hij al weg gelopen maar ja. Ze had iets wat hem wel interreseerde. Hij bleef haar rustig aankijken. Hij zag heel even, iets in haar ogen wat een beetje op pijn leek maar hij wist het niet zeker, want het was ook heel snel weer weg. Hij ging er niet om vragen. Haar pijntjes waren zijn zaken niet. Hij kon nu weg lopen en haar nooit meer terug zien, hij had toch niets met haar te maken dus waarom zou hij zich druk maken over haar.

-Hij lijkt wel nog raarder dan mij, eerste een gevoelig stemming en dan weer niet
oftewel sorry voor de.... mislukte post

Kayne tilde even zijn poot op maar zette de al meteen weer neer, in plaats daarvan schudde hij zijn kop even wild. Hij stond op en rekte zich ui. Hij ging sowieso zometeen weg, op te jagen. Hij kreeg honger, alleen een hert lukte hem nog niet. Hij wist niet wat het was maar het lukte hem gewoon nog niet, waarschijnlijk zou het hem wel lukken als hij zichzelf meer zou gaan trainen. Tot dan moest hij leven op konijnen. Die waren makkelijk te vangen. Die beesten verstopte zich vaak aangezien ze niet te ver bij hun hol wouden gaan. En de konijnen ademde, dat klonk raar voor de meeste, maar zijn gehoor was sterker door zijn geboorte element. Dus hij kon ze horen ademen, teminste als hij zijn best er even voor deed. Dus zolang hij zorgde dat zorgde dat ze zich niet in hun hol konden verstopte kreeg hij ze wel te pakken. Sowieso jaagde hij met zijn oren in plaats van, net als de meeste, met hun ogen. Maar ja, voor hem was het gewoon makkelijker om met zijn oren te jagen. Hij keek naar de welp. Waarom had dat pluizige ding zo lang zijn aandacht. Meestal was hij allang weg geweest. Lag hij nu al weer ergens zijn konijn aan te vreten. Hij zuchtte en ging weer zitten. Hij zou nog wel even wachten, misschien had ze nog iets wat hem goed van pas kwam of kwam hij erachter wat er zo interessant aan haar was.
Hij luisterde naar haar woorden en rolde met zijn ogen. Oftewel, ze ging me haar naam niet vertellen. Nou ja, het maakte niet uit. Hij ging zo weg en zou haar niet meer terug zien. Hoewel zijn gevoel zij dat dat wel ging gebeuren wist hij bijna zeker van niet. Hij was niet graag bij andere dus ook bij haar zou hij niet blijven. "Dat gaat je echt niet aan" gromde hij. Hij ging geen antwoord geven op haar vragen als zij dat ook niet deed, daarbij ging het haar niet aan. Wat had ze aan de informatie als hij zometeen uit haar leven zou lopen. Hij bekeek haar even. Ze leek best op Taira, toen hij haar voor het laatst gezien had, bij al die lijken. Ze was nu al zeker ouder geworden. Hij geloofde ook dat zij een prachtige tijgerin was of werd. Hij keek even naar de grond. Misschien moest hij naar haar opzoek. Hij miste haar. Hij schudde zijn kop. Hij moest zich niet op zijn kop laten zitten door een tijgerin, sowieso niet door een tijger. Hij was een tijger die op zichzelf leefde en dat hield graag zo. Hij zette zijn nagels in de grond. Hij keek op naar naar welp, nou ja op, hoewel ze niet zo dichtbij zat, was het niet zo'n verschil tussen de grond tussen zijn voorpoten en haar. Ze was klein maar rond haar leeftijd zouden ze snel gaan groeien. Als je keek naar hem en de welp, de leeftijd zou niet zo veel verschillen alleen de lengte. Hij was ook nog niet volgroeid. Hij was ook nog niet al het pluizige kwijt en hij was nog niet zo heel groot. Maar hij was best groot voor zijn leeftijd. Spieren waren er ook duidelijk aanwezig maar niet zoveel als bij een goed getrainde, volwassen tijger. Maar hij werkte eraan.
Hij luisterde naar haar woorden en rolde opnieuw met zijn ogen. Hier had hij geen zin in. Hij gromde even. Hij liep dichterbij haar en boog naar haar toe. Hij keek haar even aan. "niets" zei hij kil. Hij ging weer gewoon staan en was klaar om weg te lopen. Hij had geen zin om spelletjes te spelen met een welp. "Ga terug naar je mama" zei hij en keek even om zich heen. Wat als haar moeder in de buurt was, of die zou aan komen, dat zou die hem zeker aanvallen. Geen enkel vrouwtje liet een mannetje of wat dan ook zo dicht bij haar welp komen. Hij stapte achteruit, hij bleef niet zo dichtbij de welp. De moeder kon nog wel tegen een moeder vechten, al deed hij dat liever niet tegen tijgerinnen, maar gezien de goede, mooi sterke bouw van de welp zouden de ouders krachtig zijn. Dus hoefde hij de vader niet tegen zich te hebben, teminste, niet voordat hij volgroeit en geheel getraind was. Al zou hij haar, dus ook de ouder, dan niet meer tegenkomen.

Zijn nagels stonden in de grond en maakte gaten in het zand. Hij schudde zijn vacht even uit. Zijn wintervacht was er nog niet maar die zou wel komen. Ook hier zou het 's winters koud worden, en of je een hol had of niet je kwam er niet onderdoor. De kou zou je pakken. Nou ja, het was in de winter beter om een hol te hebben, een reisgenoot te hebben en een wintervacht. Een hol zodat je niet dood zou vriezen 's nachts. Een reisgenoot of partner, om je warm te houden en om te helpen jagen, er zijn amper prooien in de winter dus moest je ze samen vinden. En een wintervacht was logisch waarom. Hij zuchtte even. Er waren ook vrouwtjes die nu of in de winter hun welpen kregen, die zouden sterven of het net redden. Hij grijnsde even. Hij hoorde bij de tweede. Hij had het net gered. Zijn vader was wel weer lekker slim om zijn moeder te dekken in de lente. Hij schudde zijn kop en keek naar de welp. Zij zou ongeveer in eindwinter geboren zijn. Nou ja, die zou er deze winter wel doorkomen als ze een goed moeder, vader of pleegouders had. Nou ja, wat boeide het hem ook. Hij ging niets geven om een andere tijger, hij moest zichzelf zien te redden.
De welp irriteerde hem wel een beetje. Hij keek haar aan en luisterde naar haar woorden. 'Volgens mij is iemand hier op z'n teentjes getrapt,' zei ze. Hij legde zijn oren in zijn nek en keek even weg. Hij moest daar gewoon niet op reageren. Ze was een welp, die waren gewoon irritant. Op dit moment beloofde hij zichzelf gewoon nooit van zij leven ook maar een welp te krijgen. En mocht hij ooit zo dom zijn een welp te verweken bij een vrouwtje zou hij haar verlaten. Hij ging geen welpen krijgen. Irritante krengetjes waren het. Hij liep naar haar toe toen ze vroeg wat hij over had voor haar naam. Hij gromde even kort maar boog zich toen compleet stil naar haar toe. "niets" zei hij zacht en ging weer normaal staan. Stel dat ze wel een moeder had die hier in de buurt was had hij straks een paar klauwen in zijn lichaam staan. Daar had hij dus geen zin in. Ze keek hem angstloos aan. Dat stond hem toch wel aan. Zolang ze geen angst toonde zou hij haar net aanvallen, zodra ze angst zou tonen zou ze waardeloos zijn. Nu zou ze nog een toekomst kunnen hebben. Een slecht vrouwtje. als ze geluk zou hebben zou ze misschien een echt slechte clan starten, ergens in de toekomst. Maar zo zag het er niet naar uit, tja, dat zou je ook niet snel denken bij een welp.
'Jij bent saai,' zei ze. "jou mening boeit me niet, daarbij... wees blij dat ik je nog niet heb gedood alsof je een konijntje was" zei hij kil. Hoe kon dat wezentje hem zo interresant lijken en tegelijk zo geirriteerd krijgen. 'Dan zou je eerst mijn strot door moeten bijten,' zei ze. Met alle plezier, dacht hij. Aan de andere kant wist hij meteen dat hij met een weesje te maken had. Hij zuchtte even. Misschien had ze pleegouders. Hij legde zijn oren in zijn nek maar haalde ze er voor de tweede keer meteen uit. 'Je wilt echt niet mijn naam weten?' vroeg ze. Hij beet op zijn tanden. "nee, het boeit me niet meer" zei hij kort en keek haar aan. Ze was dichterbij gekomen. Hij stak zijn nagels opnieuw in de grond. Hij raakte er een beetje klaar mee. Waarom had hij de welp nog niet aangevallen en waarom maakte deze welp hem zo ver

Ze keek zo speels, zou uitdagend. Hij gromde even, hij haatte die blik. Dat was nu al een blik van haar die hij irritant vond. Alleen het deel zonder angst stond hem aan. Maar ze toonde duidelijk geen respect, en zo te zien zou ze dat ook niet laten zien. Misschien zou hij dat nog in haar kunnen krijgen maar dat leek hem niet. Hij legde opnieuw zijn oren in zijn nek en hiel ze daar. Het was dat ze een welp was, anders had hij haar misschien wel gegrepen. Al viel hij vrouwtjes minder snel aan. Hij zette zijn nagels in de grond. Dat was altijd beter dan in de welp zetten. Als ze een pleegmoeder had was hij de klos. Hij bekeek het jonge vrouwtje opnieuw. Hij was dan nog maar iets ouder, maar voelde zich eigenlijk gewoon vele malen ouder. Hij schudde even zijn kop. Zij kon welp zijn, hij niet, hij had die tijd nooit gehad als hij die nu zou nemen zouden vele felines hem raar aankijken. Hij snoof even snel. "U tryin' to make me scared?" vroeg ze. Hij boog naar haar toe. "Does it looks like that?" vroeg hij en keek haar een beetje uitdagend aan. Hij geeuwde even. Hij was ergens moe maar moest ook nog jagen, en kon haar niet zomaar ineens alleen laten. Ze vroeg of hij iets gaf om haar naam. Hij zei eerlijk dat het hem niets meer boeide, het was gewoon zo. Wat zou het hem boeien. Hij wou zijn tanden door haar nekje heen halen, waarvoor zou je haar naam dan moeten weten. "Omdat het je niet boeit, zal ik m vertellen, ik sta bekend als Cicely," zei ze. Cicely, een originele naar. Origineler dan Stripe of wat dan ook. Hij knikte even. "okey dus nu weet ik je naam en wat heb ik daaraan?" vroeg hij en keek haar vragend aan. Ze likte haar poot maar die uitdagende blik bleef in haar ogen staan. Tot ze ineens heel serieus begon te praten. "Wat is de reden waarom jij zo saai bent?" vroeg ze. Hij stak zijn nagels dieper in de grond en keek naar de grond zelf. Hij beet even op zijn tanden en gromde. Nou ging ze te ver. "Ik zal je met alle plezier naar je moeder helpen" gromde hij en haalde met zijn poot naar haar uit. Hij was er klaar mee, hij ging zich niet laten beledigen door een welp. Hij liep naar haar toe en hapte haar haar