As black as night, as bright as day

Kioni keek nog een laatste keer achter haar en draaide zich toen weer om. Ze verliet de plek waar ze had overnacht weer. Ze was wat ze noemen, een echte trekker. Ze bleef nooit lang op dezelfde plek en al helemaal nooit lang bij hetzelfde iemand. Ze vertrouwde andere felines zover ze ze kon gooien. En hoewel ze niet een slappe tijgerin was, erg ver was dat niet zeer. Ze snoof diep de lucht op toen een frisse wind langs haar vacht streek. De lucht lag bezaaid met donkere wolken die steeds verder naar de tijgerin toe trokken. Maar ze negeerde de constante dreiging van de regen en het onweer. Haar vacht zou haar zeker beschermen tegen de eerste laag regen, en tegen de tijd dat ze doorweekt was, had ze vast al een hol gezocht. Of tenminste een afdakje. Maar nu liep ze gewoon in de blote buitenlucht. Soms was ze gewoon te lui om ergens heen te gaan. Of te denken dat ze ergens heen wil gaan. En zo'n momentje had ze nu. Geen zin om onderdak te zoeken. Geen zin om te schuilen. Zelfs geen zin om terug te gaan naar haar vorige hol. Jep, ze was een luie tijgerin. Met haar brede borstkas schoof ze struiken opzij, die daarna weer hard terug zwiepten. Voor haar lag een groot meer. Zelfs door het waterige zonnetje leek het meer te gloeien. Even kwam het in haar op dat het magisch water was en dat je daardoor geweldige krachten kreeg, maar gauw verdrukte ze dat weer. Dat zou raar zijn. Raar maar toch geweldig. Ze schudde haar hoofd tegen de vliegen die op haar oor gingen zitten. Ze hapte in de lucht want de vliegen waren inmiddels allang vertrokken. Ze volgde met haar ogen de zwarte stipjes die naar een zwarte vlek bij het meer leidde. Nieuwsgierig liep ze erheen. De walm waarin ze terecht kwam was ronduit smerig. Er was nauwelijks iets over van het beest dat er lag en dus kon ze ook niets van het vlees gaan eten. Met een vies gezicht porde ze tegen het lichaam aan. Hoe hard ze ook probeerde ze kon niet uitmaken wat voor beest het nou was geweest. Waarschijnlijk een hert. Of misschien een eland, die waren er in deze periode veel. Ze haalde haar schouders op. Niet veel meer aan te doen toch? Dacht ze en liet het lijk voor wat het was. Ze ontweek het en haalde pas weer diep adem toen ze weer schone lucht had. De geur was te ruiken op een paar meter afstand. Ze voelde zich stom dat ze het niet had geroken, en snel schoof ze de schuld op het meer. Op de een of andere manier had dat gigantische meer ervoor gezorgd dat ze het niet had geroken. Ze wist zelf ook wel dat ze gewoon beter had moeten opletten, maar dat hoefde niemand anders te weten. Voor ze het wist stond ze al met het puntje van haar poot in het koude water. Ze keek naar beneden toen ze het gekke gevoel voor het eerst voelde maar besefte al gauw dat er niets mis was met het water. Alleen een beetje koud, maar dat was eigenlijk wel lekker. Ze slaakte nog een laatste zucht en hief toen haar kop. Ze hoorde luid gekras en geklap wiek van leren vleugels. Ze ontblootte haar vlijmscherpe tanden toen ze de gier zag landen op de grond dichtbij haar. Zo te zien had hij al gegeten van het lijk en kwam nu terug met vriendjes om de laatste beetjes op te peuzelen. “Rot op” mompelde de grote tijger en sloeg met haar poot naar de grijze vogel. Die hipte alleen wat naar rechts om daarna weer naar haar toe te lopen. Ze brulde laag naar de vogel en draaide zich toen om. Ze had gehoopt niemand tegen te komen hier. Ze wilde gewoon een keertje alleen zijn, lekker rustig en niets aan haar kop hebben. Ze was dan ook lichtelijk geïrriteerd toen ze meerdere grijze vogels zag landen. Ze brulde nu hard en de vogels vlogen op. Ze wierp nog een ijskoude blik op de gieren en liep toen weer weg. Ze was ook niet van plan hier lang te blijven. Er was heir toch geen bal te doen en ze verveelde zich nu al. Ze liep vlak langs de oever en zag een grote tijgerin. Ze was groter dan de meeste vrouwelijke tijgers en soms ook groter dan de mannetjes. Dat kwam deels door haar geboorte element. Ze was groot en sterk, maar langzaam en niet behendig. Dat was soms erg onhandig. Maar net zoals elk ander probleem in haar leven, ze had er mee leren leven. Plots spitste haar oren. Ze zuchtte diep toen de frisse wind een geur in haar gezicht smeet. De geur was afkomstig van een andere feline, hoewel ze de geur niet kende. Ze dacht er over na om weg te gaan, maar ze had toch niet veel te vrezen. Alleen roekeloze en domme tijgers vallen een tijger van haar grote zonder reden aan. En veel keus had ze trouwens ook niet meer. Want de feline kwam haar kant al op gelopen..

& Maximo

Afwachtend kneedden de lange nagels van de tijger in de zachte bosgrond. Ze zakten er diep in weg, telkens opnieuw, tot de grond helemaal overhoop gehaald was. Al zijn zintuigen vertelden hem dat hij in en nieuw gebied was aangekomen. Zijn zenuwen stonden gespannen. Hij wist dat dit er ooit zat aan te komen, al had hij niet verwacht dat het zo duidelijk te voelen zou zijn. Hij was weg, vertrokken, voorgoed deze keer. Van Zaxe zou hij waarschijnlijk nooit meer iets horen, wat natuurlijk heel erg spijtig was. Zijn beste vriend, de tijger op wie hij een huis kon bouwen. Die had het ruige leven dat ze tot die tijd samen geleden hadden, opgegeven. Voor een vrouw. Mweh. Daar was hij zelf niet zo blij mee geweest, aangezien hij vanaf die dag alleen moest verder gaan. Maar zijn bro was gelukkig, dus waarom ook niet? Zelf zou hij nooit een vrouw vertrouwen. Voor geen haar. Ze dienden nergens voor, zorgden alleen maar voor problemen. Problemen die zij dan mooi weer moesten gaan oplossen. Misselijk werd hij ervan.

Zijn aandacht werd getrokken door een feller licht, iets verderop tussen de bomen. Meer licht betekende minder bomen en dus waarschijnlijk open plek. Door zijn kleine gestalte en lenigheid wrong hij zich gemakkelijk door de bosjes heen. Aangezien hij klein was, had hij geen problemen met overal te raken waar een grotere feline niet kon raken. Handig. Al was het wat minder makkelijk als het ging om vechten. Dan moest hij het halen van zijn snelheid en lenigheid, niet van pure kracht. Daardoor had hij meer tactiek nodig, iets waar hij persoonlijk een hekel aan had. Zaxe had het geluk dat hij groot en sterk was, als een soort rots. Was ook een echte keikop, die bro van 'm. Die beukte zich gewoon een weg naar zijn doel en probleem opgelost.

Hoe dichter hij bij de rand van het woud kwam, hoe meer het opviel dat het licht nogal grijzig gefilterd was. Dat betekende dus hoe dan ook nog regen. Niet dat Maximo daar bang van was, maar hij had geen idee waar hij was en nog minder waar hij een schuilplek kon vinden. Dat zou een van de eerste dingen worden die hij zou onderzoeken, besloot hij. Plots viel zijn blik op de inprinting van pootstappen. Hij had een uitstekend zicht, en zag dat het dier dat hier voor hem gepasseerd was, in dezelfde richting liep als hij. Het kon geen kwaad om te kijken wie het was, vond hij. Daarom liep hij op een rustig drafje door. Het meer viel hem onmiddellijk op. Wie zou daar ook kunnen naast kijken? Het had een vreemde kleur blauw, bijna lichtgevend. Daarna viel zijn oog op een gigantisch grote tijgerin, die bij de oever van het meer stond. Zijn staart tikte afwachtend heen en weer. Hij bleef haar strak aankijken terwijl hij langzaam dichterbij kwam. "Hallo", Gromde hij als begroeting richting haar. Genoeg gezegd voor nu. Eerst maar eens kijken wat voor type hij voor zich had staan.

Een felle windvlaag smeet iets in haar gezicht. Een geur van een andere feline. Een zucht ontsnapte haar bek en ze rolde met haar ogen. Veel zin in gezelschap had ze niet. Ze was eerder een loner, een eenzaamling. Maar veel keus had ze al niet meer. Want ze zag al een tijger op haar af komen. Zijn staart waggelde zacht heen en weer en hij bleef haar strak aankijken. "Hallo"gromde hij. Ze knikte een begroeting terug. Ze wilde eerst weten wat voor feline ze voor zich had staan. Was het een 'goede' of een 'slechte'. Ze had van die slechte en goede katten gehoord. Zelf geloofde ze niet wat dat nou eigenlijk was. Iedereen had wel iets slechts en zich én iets goed. Ze moesten zelf maar uitvinden naar welke kant ze meer wilde toe trekken. Voor Kioni was het duidelijk. Ze was zeker geen doetje maar ook geen sadist. Ooit was ze een tijger tegen gekomen. Die hield van pijn en verdriet. Maar Kioni was daar te hard voor. Ze kon als ze wilde haar gevoel en gedachten uitschakelen. Jaren van ervaringen hadden ervoor gezorgd dat ze die skills had gekregen. Ze richtte haar ogen van de omgeving achter de tijger op de tijger zelf. Er werd weinig gezegd, alleen oogcontact. Ze schraapte haar keel en schoof het zand bij haar grote poten bij elkaar. Ze voelde zich ongemakkelijk en de stilte maakte het nog erger. Toch wist ze niet veel te zeggen. Begroeten hadden ze al gedaan, dus volgens haar was er niet nog meer woorden nodig om gezegd te worden. Ze slikte eventjes en blies een vlieg weg die waarschijnlijk van het lijk kwam. Ze rekte haar nek om over de tijger heen te kijken en zag het zwarte gedaante van lijk al liggen. Ze fronste haar wenkbrauwen toen ze zag dat het letterlijk bedekt was met gieren. Al met haar hoofd schuddend keek ze weer naar de tijger en stopte toen. Ze schraapte haar keel weer en besloot toen weer wat te zeggen. "Dus..." begon ze niet wetend hoe ze verder moest gaan."Wat zijn je zaken hier?"

-- Sorry erg flut

Erg spraakzaam was ze niet, wat het moeilijker maakte om haar goed in te schatten. Dayumn. Het lag waarschijnlijk ook aan zijn eigen zwijgzaamheid, maar oke, Hij was niet van plan om van het begin te doen alsof hij haar al jaren kende enzovoort enzoverder. Hij was net nieuw, en hij wilde een beetje een low profile houden in het begin. Zaxe zou waarschijnlijk al zijn gaan ratelen over van alles en nog wat, niet boeiende dingen, dingen die hij wel grappig vond. Maar dat was zijn manier van leven. Die losbol maakte zich nooit ergens zorgen over. Maximo had dan wat meer hersens en zorgde er meestal voor dat hij niet te veel opviel. Toch zeker niet in een nieuw gebied. Dus voor nu zou hij zo veel mogelijk te weten komen en zo weinig mogelijk over zichzelf prijsgeven. Helaas was de tijgerin voor hem net hetzelfde van plan, leek het wel, want iets meer dan een knik ter begroeting had hij nog niet gekregen. Het topje van zijn staart trok even heen en weer. Ze zag er nerveus uit, wat zijn gevoel ook weerspiegelde, alleen liet hij het niet merken. Toch zoveel mogelijk niet. Hij ging daarom maar gewoon zitten en hield al zijn lichaamsdelen onder controle. Geen zenuwachtige trekjes in zijn oren, geen nerveus geklauw in het zand voor zijn poten. Alleen zijn staart leek niet mee te willen werken, en af en toe trok die spastisch heen en weer. Geweldig dit. Hun blikken vingen elkaar nadat ze gekeken had naar iets dat zich achter hem bevond. Hij besloot wijselijk om niet naar daar te kijken. Daarom hield hij haar blik vast. Een klein, emotieloos glimlachje trok zijn mondhoek naar boven. Hij moest haar nageven dat ze er best ook iets van kon. Toch liet ze hier en daar enkele steekjes vallen. Ze wàs zenuwachtig en blijkbaar echt geen sociaal type, aangezien ze niet wist hoe te reageren op zijn aanwezigheid.

"Dus..." Klonk het aarzelend. "Wat zijn je zaken hier?" Maximo liet de vraag even tussen hen in hangen, eigenlijk om haar nog zenuwachtiger te maken. Of toch een poging tot. Hij vond het geweldig dat hij zo'n impact had op een onbekende door eigenlijk gewoon niks te doen. "Just exploring?" Zei hij toen, al liet hij het als een vraag klinken. Geen echt antwoord, maar dat was ook de bedoeling. Nu wist ze wel dat hij nieuw was, achja. "Het gaat nog regenen, right? Ik heb niet echt zin om helemaal natgeregend te worden", Gaf hij toe. Regen was best fijn, maar niet om het uren en uren over je kop te krijgen. Daar paste hij voor. "What about you?" kaatste hij terug. Eens kijken hoeveel hij los kon krijgen. Het was bijna een spelletje voor hem, gewoon tijdverdrijf. Hij moest toch iets te doen hebben, noh?

"Dus..." begon ze, terwijl ze hoopte dat ze zichzelf niet zou verraden. "Wat zijn je zaken hier?" De tijger voor haar hield zich even stil maar begon toen toch te praten. "Just exploring?" zei hij. Haar wenkbrauw schoot omhoog. Stelde hij nou een vraag aan haar? Ongemerkt haalde ze in gedachten haar schouders op. Waarschijnlijk was het een nieuweling hier, vandaar dat hij dingen aan het verkennen was. Haar gespannen houding gleed langzaam weg. Op de een of andere manier voelde ze zich weer rustiger worden, hoewel de tijger niet echt iets geruststellend over zich had. Maar veel had ze niet meer te vrezen. Ze kende dit gebied redelijk goed en deze tijger niet.
"Het gaat nog regenen, right? Ik heb niet echt zin om helemaal natgeregend te worden", klonk de stem van de tijger. Een kleine vermakelijke glimlach sierde haar bek en ze knikte langzaam haar hoofd. "What about you?" vroeg hij daarna. Haar mondhoeken waren nog steeds lichtelijk omhoog gekruld. Dit was eigenlijk best wel vermakelijk, gewoon simpel tijdverdrijf, aangezien ze hier toch niet veel te doen had. Ze knikte weer met haar hoofd. "Nope, geen zin om nat te worden indeed.." zei ze zachtjes. Ze had het nog niet eens gezegd toen er achter haar een tikkend geluid ontstond. Ze keek achterom en zuchtte. De bladeren en struiken bogen naar beneden onder het gewicht van de dikke regendruppels. Ze zette een paar stappen opzij en keek naar boven. De donkere wolken hadden de twee tijgers al bereikt en loosde nu hun zware lading. Ze rolde met haar ogen en liep langs de tijger en knipoogde. "Veel plezier met spetteren in de regen boy" zei ze en lachte een kort lachje. Ze versnelde haar pas iets toen haar vacht zwaarder werd door de druppels. Een kleine inham tussen de rotsen verscheen voor haar ogen en ze liep er op een vlot drafje naar toe. Het was redelijk groot, groot genoeg voor Kioni tenminste. Ze kroop erin en draaide zich net zo lang om tot ze lekker lag. Ze had zicht op het meer dat nog steeds leek te gloeien. De tijger was er nog steeds, het geïmproviseerde hol lag niet echt ver van hem af. Ze legde haar kop op haar poten en wachtte op wat de tijger ging doen.