Last time here

van **Kishan** za sep 22, 2012 1:57 am

Lenig klauterde de tijger over de rosten omhoog. Een verkeerde stap zou nu zijn einde beteken, maar Aylan was zelfverzekerd dat dit niet zou gebeuren. Toch was hij wel voorzichtig. Felines die niet voorzichtig waren vonden hier al snel de dood. Het was vrij stil in de bergen. Het enige dat nog te horen was, was het zachte tikken van de sneeuw op de rotsen en in de eerder gevallen sneeuw. De herfst naderde en snel daarna zou ook de winter verschijnen. Dan zou hij hier vertrekken en naar het dal toe gaan om de winter door te komen. Daar was het minder koud en ook meer voedsel te vinden. De zilveren ogen van de tijger gleden langzaam omhoog de berghelling op. Echt heel ver kon hij niet zien vanwege de muur van vallende sneeuw. Het was grappig om te zien dat als sneeuw valt hij grijs lijkt, maar als het op de grond ligt het 't witst van alles was dat bestond. Aylan klom verder omhoog tot hij bij een vrij brede rigel kwam. Daar ging hij onder een den zitten en wachtte tot de sneeuwval zou gaan verminderen. In de verte hoorde hij de roep van een steenbok. Uit de stem kon Aylan horen dat deze gewond was, in de war en opzoek naar zijn kudde. Als de tijger wilde kon hij opstaan en dat beest uit zijn leiden verlossen, maar jagen zou veel te riskant zijn met dit weer. Het kon nu makkelijk gebeuren dat als de steenbok zich tegen hem keerde, hij makkelijk van de rotsen af kon worden geslingerd. Dat risico liep Aylan liever niet. Dat was het niet waard. De tijger zakte door zijn voorpoten heen en ging liggen. De rotsen voelde koud aan, maar hij had een dikke vacht die hem tegen de kou beschermde. Bovendien hielt hij van kou en had hij een hekel aan warmte. Dat was een van de redenen waarom hij altijd in het hoge noorden was in de zomer. Simpel weg om al die hitte te ontlopen. Natuurlijk ging hij wel eens naar beneden om lekker te genieten van een duik in het meer, maar voor de rest bleef hij liever in het hoge noorden.

______________________

& Cicely

van **Cicely** za sep 22, 2012 3:42 am

Cicely klom om hoog en trappelde wilt met haar achter poten om de rots op te komen. Één maar daar bleef ze staan en keek ze naar beneden om te zien hoe hoog ze was gekomen. En dat was hoog. Maar als ze viel, zou ze enkel op het grote vlakke stuk onder haar landen. Pijnlijk, maar niet dodelijk. Ze liep langs de zij kant van de berg verder om hoog. Dit stuk leek meer op een soort van pad die om hoog ging. Maar hier kon ze gewoon lopen. Cicely grijnsde en begon wat harder te lopen. Ze schoot een scherpe bocht in en gleed een stukje uit waardoor haar achterpoten er van af gleden. Ze slaakte een zacht kreetje en klom weer om hoog waarna ze zich aan de muur van stenen en rotsen drukte. Dat was even schrikken. Ze schudde met haar kop en ging verder, dit keer wat rustiger. Het sneeuwde heftig en dat belemmerde haar zicht. Ze was er weer eens op uit. Ze grijnsde en dit keer kwam ze op een wat breder en vlakker stuk waar door ze wat normaler kon lopen en niet telkens moest op letten. Na een poosje kwam Cicely bij een wat begroeide stuk. Cicely haalde even adem, en het sneeuwen werd toen nog erger. Ze hoorde het geroep van een vreemd dier. Maar ze kon er wel uit maken dat het dier niet blij was. Cicely vernauwde haar ogen. Als het dier niet blij was, en vast en zeker gewond... Misschien zou ze het dier dan aan kunnen. Cicely begon te sluipen, dit keer niet zo klunzig als altijd, ze begon het al onder de knie te krijgen namelijk. Haar poten bewogen zich zacht en geruisloos over de stenen ondergrond. Ze keek naar het dier en merkte op dat het dier een steenbok was. In ieder geval dat kon ze zich herinneren. Ze was tenslotte nog maar een welp, en kon echt niet alle dier soorten op noemen en onthouden. Maar met de tijd kwam ze steeds meer te weten. En dit kon ze herinneren uit de tijd dat ze nog gewoon bij Tairo mocht zijn, toen hij nog leefde. Cicely sloop nog een stukje naar voren, maar trapte per ongeluk tegen een steentje aan, die maakte lawaai en viel naar beneden. Toen zag de steenbok haar. En het dier begon op haar af te rennen. Cicely aarzelde niet maar rende meteen weeg, en toen knalde ze ergens tegen aan. Een tijger rook ze, en toen ze een stap naar achteren deed zag ze het ook. Het was een mannetje. Cicely glimlachte voorzichtig en deed een paar stappen naar achteren. Ze hoorde de stappen van de steenbok deze kant op komen. En even wist ze niet wat ze moest doen. Klunzig deed ze wat meer stappen naar achteren. 'Ehh... Sorry...' zei ze voorzichtig. De steenbok kwam als maar dichter bij. Waarom moest ze ook tegen een steen aan trappen. Ze kon toch zo goed zien?

van **Kishan** za sep 22, 2012 7:27 am

Het was heerlijk rustig. Misschien eigenlijk wel een beetje te rustig, maar Aylan kreeg het gevoel dat iets die stilte ging verstoren. Hij wist alleen nog niet wat. De tijger hoorde zachtjes het getik van poten op de rosten en voor hij het wist knalde een kleine welp tegen zijn lichaam aan. Ietwat verbaasd keek de tijger opzij naar de tijger welp. Ze stapte naar achter en begon wat te bazelen. 'Ehh... Sorry...' De tijger trok een wenkbrauw omhoog en bekeek de welp kort. Ze leek niet echt heel oud te zijn. Zou haar moeder hier ook zijn? Zo ja, dan kon dit nog wel eens heel vervelend gaan worden, maar er was geen tijgerin. Alleen een razende bok die door het gordijn van sneeuw heen stormde. Recht op hen af. Aylan wierp een boze blik naar de welp. Nu moest hij zeker weer het vuile werk opknappen? Echt tijd om boos te zijn op zijn jongere soortgenoot, was er niet. De steenbok leek vastberaden om de kleine welp op haar donder te geven, maar Aylan liet dit niet zomaar toe. De tijger stond op en opende zijn mond om een luide brul te laten ontsnappen. Veel effect had het niet en vlak voor het dier de welp te grazen kon nemen, sprong hij tegen het dier aan en gebruikte zijn gewicht op de bok omver te krijgen. Deze stond gelijk weer op en begon zijn tweede aanval. Nu was Aylan het echt beu. Dat mormel had beter kunnen blijven liggen of als een bang hertje weg kunnen rennen. Maar nee hoor. De steenbok zou hij nu voor moeten boeten. De tijger rende met een rap tempo op het dier af en sprong nogmaals tegen de romp van het dier aan. Dit keek zou hij niet zo makkelijk weer kunnen opstaan. De klap zorgde ervoor dat hij dier zijn balans verloor en over de rand van de rost viel. Recht naar beneden de afgrond in. Dat was dan dat. Nu het volgende. Aylan draaide zich om en wierp zijn blik op de welp. 'De volgende keer mag je je eigen troep opruimen,' spuugde hij. Echt voor reden vatbaar was hij niet meer. Zo'n steenbok kon hem echt pissig maken wat dit keer ook het geval was.

_________________

Super flut -,-'

van **Cicely** wo sep 26, 2012 11:18 pm

Cicely schudde even met haar kop na dat ze tegen een volwassen manlijke tijger aan was gebotst tijdens het weg rennen van een bok, die nog steeds rende, Cicely keek de tijger aan en bood haar excusses aan. 'Ehh, sorry,' mompelde ze waarna ze naar achteren toe strompelde. Het dier rende nog steeds haar kant op, en de boze blik van de tijger was onmisbaar. Lekker dag, nu had ze een volwassen tijger kwaad gemaakt, dat kon nog eens leuk worden. De steenbok kwam met de seconde dichter bij en Cicely raakte in paniek, ging de tijger nou niks doen. Cicely kromp in één toen de steenbok haar bijna raakte met die gevaarlijke rot kop van m. Maar er kwam geen klap, er kwam wel een klap, maar niet tegen haar aan, de volwassen tijger was tegen de steenbok aan gesprongen en had het dier met zijn gewicht omver gebotst. Cicely keek har ogen uit. De steenbok leek niet echt onder de indruk te zijn en viel de tijger nog eens aan, maar dat liet de tijger niet gebeuren en vocht terug. Cicely kon een grijns van opwinding niet onderdrukken. Dit was gewoon te stoer om te zien. De tijger wist de steenbok weg te krijgen, en toen zag Cicely het dier van de rand af vallen. Cicely rende naar de rand toe en keek naar beneden en ze zag net nog het dier op een paar puntige rotsen landen, en toen ontstond er een rode vlek daar beneden. 'Wow,' zei ze opgewonden. 'Dat wil ik ook kunnen,' mompelde ze. Ze keek met een grijns om, maar die verdween al snel toen ze de blik van de tijger zag. Ze flapte haar oren naar achteren - die heel groot leken bij een welp, en dat maakte haar weer super mega schattig, en keek de tijger schuldbewust aan. 'De volgende keer mag je je eigen troep opruimen,' sprak de tijger. Cicely sprong op en liep naar de tijger toe. 'Dat was écht zo vét, hoe deed je dát! En ik kan moeilijk mijn eigen troep op ruimen als ik het niet kan,' zei ze. Toen bedacht ze zich dat ze wel heel erg te keer ging, en weer keek ze de tijger schuldbewust aan. 'Eehh, sorry... alweer...' mompelde ze. 'Ik ben Cicely,' Besloot ze zich zelf voor te stellen. Nu was maar de vraag wat de tijger ging doen. Misschien kreeg ze wel een klap van die super grote dodelijke klauwen, of zou hij haar van de bergwand af gooien net zoals hij met de steenbok had gedaan. Een koude rilling gleed door haar ruggen graat heen, oké, dat wou ze dus écht niet.

--Wohoo, ik hou van Cicely!

van **Kishan** di okt 09, 2012 7:25 pm

'Dat was écht zo vét, hoe deed je dát! En ik kan moeilijk mijn eigen troep op ruimen als ik het niet kan.' Die luisterde dus ook voor geen meter. Moest hij het haar nog een keer vertellen of zo hij haar gewoon meteen een flinke tik verkopen? Dat laatste werkte meestal wel bij welpen, hoewel het ook werkte bij volwassen felines. Maar dan kreeg hij een boze blik of een klap terug. Niet dat hij daar problemen mee had. Meestal verdiende hij dat ook. Aylan liet zijn zilveren kijkers rusten op de jonge tijger welp. Haar energieniveau leek wat te dalen. Gelukkig maar want hij zat niet te wachten op al dat gedartel rond zijn poten. Dan kieperde hij haar ook maar gewoon over de rand. 'Eehh, sorry... alweer...' 'Hoe vaak ben je nog van plan sorry te zeggen voor je het ook echt meent?' Van het woord sorry geloofde hij niks meer nadat het zo vaak uit haar mond kwam. 'Ik ben Cicely,' Aylan keek de welp die de naam Cicely bleek te dragen strak aan. 'Aylan,' stelde hij zichzelf kortaf voor. Al die extra woorden waren voor hem ook niet nodig. Hij hielt het liever simpel. Waarom adem verspillen aan dingen die je ook weg kan laten? 'Waarom ga je niet terug naar je ouders en die dwarsliggen?' Vroeg hij. De woede was nog in zijn stem te bekennen, maar heel duidelijk was het ook niet. De tijger was niet bepaald goed met welpen dus had hij ze het liefst ook niet in de buurt.
De koude, Noordelijke wind stak op en het aantal sneeuwvlokken die omlaag dwarrelde vergrote. Als het zo doorging zat Aylan hier vast. Misschien wel uren, dagen of zelfs manen. En met zo'n kleine welp zat hij daar niet op te wachten. Ach, die zou wel dood vriezen binnen een paar dagen dus dan had hij daar mooi geen last meer van. Maar dan kwam het volgende. Aylans zilveren ogen gleden de berghelling op totdat hij niets meer kon zien dan een dik gordijn mist. Vroeg of laat zou er wel een lawine ontstaan met zoveel sneeuw. Dan zat hij echt in de puree. 'Cicely, je zult jezelf maar moeten zien te redden, want ik ben niet van plan om je te helpen.' Er was geen emotie in zijn stem te bekennen toen hij de woorden naar haar uitsprak. De grote tijger liet zijn ogen weer op de welp rusten. Niemand had ooit voor hem gezorgd, dus zou hij ook nooit voor andere zorgen. Ookal wist hij donders goed dat niet iedere feline hetzelfde was. Het was gewoon haat dat zich al die jaren bij hem had ontwikkeld. Vooral in de eerste jaren van zijn vijf jarige bestaan toen hij nog bij zijn oude clan zat.
Aylan voelde de woede en verdriet die hij toen voelde, weer omhoog komen en liep richting de rand van de rigel zonder Cicely aan te kijken. Daar ging hij in de sneeuw zitten en legde zijn staart langs hem op. Als hij ooit een van die felines weer zag zouden ze de ontmoeting nooit kunnen overleven. Daar zorgde hij dan wel voor. Hij zou ze een voor een tussen zijn kaken nemen en het warme bloed van ze proeven. Het laatste beetje leven in hun vervloekte lichamen verwijderen tot er niks meer over was dan een zak met botten.

____________________________

Wat is Aylan toch lief X'D

van **Cicely** wo okt 10, 2012 8:42 am

Cicely was helemaal onder de indruk van deze tijger. Cicely had gezien hoe hij een beest van de rand van de berg af had gegooid en hoe het dier was neer gesmakt. Ze had het een super vet beeld gevonden. En zij wou die dingen ook leren. Zij wou ook vechten. Cicely had zich verontschuldigd voor haar drukke gedrag. 'Hoe vaak ben je nog van plan sorry te zeggen voor je het ook echt meent?' Vroeg de volwassen tijger. Cicely keek hem enkel aan. 'Oké, oké, dan zeg ik t wel niet meer,' zei ze simpelweg. 'Ik ben Cicely,' stelde ze zich zelf toen voor met een grijns naar de tijger. De tijger stelde zich kortaf voor als Aylan. Nou, de naam paste zeker bij hem. De naam klonk krachtig en sterk, en zo vond Cicely de tijger nu al. Alleen mocht er nog wel wat aan z'n karakter gebeuren, hij was zo nors. Maar op de één of andere manier stond dat Cicely wel aan. Zelf was ze ook geen schatje. Misschien was dat de reden. Om dat ze als een kittycat over kwam. 'Waarom ga je niet terug naar je ouders en die dwarsliggen?' Vroeg Aylan. Cicely versmalde haar fel gele ogen. 'Die zijn dood,' antwoordde ze kortaf. 'Als vijf maanden of zo,' vervolgde ze luchtig. 'Kioni, een tijgerin die hier ook leeft, is nu mijn moeder, mijn pleeg moeder,' antwoordde ze dit keer met een grijns. 'Enkel mist de trainer nu enkel nog,' mompelde ze bijna onhoorbaar. Later besefte ze pas dat ze die woorden liever had ingeslikt. Cicely voelde onheil aan komen toen ze haar ogen om haar omgeving lied glijden. Lekker dan. Die tijger zou wel niet aanbieden om haar te helpen. Maar ja, Cicely was in middels toch wel acht maanden. Ze behoorde al voor zich zelf te zorgen. Maar als er een lawine kwam, wat moest ze dan doen? Hoe kon ze het snelste een schuil plek vinden. Wat moest ze doen als ze geen schuilplek vinden kon, en ook niet een open vlakt op kon rennen? Opgeven? Dood gaan? 'Cicely, je zult jezelf maar moeten zien te redden, want ik ben niet van plan om je te helpen.' Zei Aylan. Cicely wist zelf ook wel dat dat niet zo makkelijk ging. 'Maar... Ehh... Oké...' Mompelde ze om er niet veder op in te gaan. Ze bleef zitten waar ze zat en keek enkel naar wat rotsen die boven haar uit staken en de rest van de berg vormden. Het was een mooi gebied, maar gevaarlijk. Het was mistig en Cicely kon zo moeilijk veilig de weg naar een veilig plek vinden. Een grot was nou ook weer niet de beste oplossing, want op gesloten zitten was nou niet echt haar hobby. Cicely bleef staan en zag Aylan langs haar heen lopen. Op de een of andere manier wist ze wat er aan de hand was. Hij zelf was vast en zeker nooit geholpen. 'Jij hoeft niet zo te zijn...' Mompelde ze. 'Mijn vorige pleeg ouders hebben me achter gelaten om dat ik tot een familie behoorde die zij uitkotste, zelfs nu mijn echte familie niet meer leeft... Ook zij zijn nu dood... Maar... ja...' mompelde ze niet wetend of ze de juiste woorden gebuikte. Ze bleef staan waar ze stond keek om zich heen. Ze moest hier maar blijven tot ze veilig terug naar Kioni kon gaan of zo. Een andere trainer mocht ze dan wel willen. Maar ze kon niet alles krijgen. Toch?

--Flut--

van **Kishan** vr nov 02, 2012 7:40 am

'Die zijn dood,' antwoordde Cicely direct en kortaf. 'Al vijf maanden of zo.' Aylans interesse zakte weg toen ze aan een heel verhaal leek te beginnen. 'Kioni, een tijgerin die hier ook leeft, is nu mijn moeder, mijn pleegmoeder.' Bij het horen van de naam van de tijgerin, werd zijn aandacht meteen weer teruggetrokken. Kioni? Dat was toch die tijgerin die hij kort geleden nog was tegengekomen? Een andere tijgerin zou het wel niet zijn. Hoe groot was nou de kans dat een tijgerin met dezelfde naam rondliep? Erg klein. Misschien zelfs wel onmogelijk. 'Enkel mist de trainer nu enkel nog.' Aylan keek de welp aan met opgetrokken wenkbrauw, maar zei geen woord en keek vervolgens om zich heen. De sneeuwval verergerde en ergens begon de tijger zich wat zorgen te maken dat er een lawine zou kunnen ontstaan. Dat zou nog wel eens wat problemen kunnen opleveren. Zijn twee zilveren ogen gleden naar Cicely. Die welp zou zoiets vast niet overleven. Geh, weer een tijgertje minder op aarde. De welp leek zich ook enigszins zorgen te maken over hetzelfde gevaar. Als ze het maar niet in der hoofd haalde dat hij haar zou helpen. De feline besloot dit maar even duidelijk te maken en vertelde de welp dat hij niet van plan was haar te helpen. Ze mocht alles lekker zelf uitzoeken. Wat maakte het hem nou uit als ze zou sterven onder een dik pak sneeuw? 'Maar... Ehh... Oké...' Aylan luisterde al niet eens meer naar het gestotter van de tijgerwelp en liep richting de rand van de klif. Woede kwam langzaam in hem omhoog geborreld. Kwam dat omdat hij die woorden had uitgesproken of was het weer gewoon zo'n moment waar hij zijn gevoelens niet onder controle had? De tijger ging bij de rand zitten en krulde zijn lange staart om hem heen. Aylan boorde zijn nagels in de rotsen onder hem. Veel meer schade dan een paar krassen en groeven kon hij niet aanbrengen. Het was gewoon te stevig. 'Jij hoeft niet zo te zijn...' Een van de tijger zijn oren draaide richting Cicely waarna zijn hoofd een stukje opzij keerde. Probeerde ze zijn gedachte te lezen ofzo? 'Mijn vorige pleegouders hebben me achter gelaten omdat ik tot een familie behoorde die zij uitkotste, zelfs nu mijn echte familie niet meer leeft... Ook zij zijn nu dood... Maar... ja...' 'Wees blij dat je niet bij je geboorte al bent verstoten. Dan was je al lang gieren voer geweest.' De woorden spuugde hij bijna uit zoals gewoonlijk als hij kwaad was. 'Mijn ouders besloten me al mijn vrienden te laten vermoorden. Verstoting klinkt dan meer als een feest.' vervolgde hij en keerde zijn gezichtsveld weer naar de klif. Waarom hij dat aan de welp vertelde wist hij niet. Misschien omdat hij het gewoon zat was om alles geheim te houden en aangezien deze welp waarschijnlijk toch zou sterven, kwam niemand anders het ooit te weten. Niemand anders hoefde het ook te weten. Aylan sloef een steen die naast hem lag, van de rand af en luisterde naar hoe het omlaag kletterde op verschillende rotsen. Hier zou hij niet graag naar beneden vallen.
De wind begon weer op te steken en plots hoorde hij vaag gerommel hoog in de bergen. Het was zacht en voor de meeste andere felines waarschijnlijk niet eens te horen. Het duurde even voor hij zijn poot erachter kon krijgen wat het was. Zijn hard begon sneller te kloppen toen hij het zich realiseerde. 'Damn it!' riep hij uit terwijl hij overeind sprong en met een flinke vaart op Cicely af kwam. Waarom wist hij niet, maar het leek instinctief te gebeuren. De tijger greep de welp bij haar nekvel beet en sleurde haar mee naar de dichtstbijzijnde grot. Het was net hetzelfde verhaaltje als bij Kioni. Hij gaf niks om die tijgerin, maar toch redde hij haar toen het erop aan kwam en ze bijna door vlammen werd verslonden. Aylan stormde de grot binnen en smeet de welp ergens neer. Of hij Cicely pijn had gedaan wist hij niet, maar hij was nu ook niet van plan om te gaan kijken of het goed ging met haar. Aylans aandacht ging naar de opening van de grot en zijn zilveren ogen staarde naar buiten. Het gedonder werd erger en zijn mondhoeken kwamen langzaam omhoog om een grijns te vormen. 'Ik hoop dat je genoeg hebt gegeten. We zitten hier nog wel een tijdje.' Het gerommel werd steeds erger en de grond begon hevig te trillen. Hij had gehoopt dat dit niet zou gebeuren maar ja, hij was maar een simpele ziel en die kon niks beginnen tegen de krachten van de natuur. Met moeite door het trillen van de grond draaide hij zich om richting de tijger welp en stelde zich tussen haar en het gevaar in. Je wist maar nooit wat naar binnen kwam slingeren. Het trillen en het rommelen werd steeds erger tot het plots, zonder enige waarschuwing pikkedonker werd. Zijn zicht werd van Aylan afgenomen en hij kon geen poot voor ogen meer zien. Alsof iemand zijn beide zilveren ogen eruit had gekrabd.

Te vrolijke muziek + schagie Aylan = dit XD
Le flut & er moest wat gebeuren ;D

van **Cicely** vr nov 23, 2012 1:22 am

'Wees blij dat je niet bij je geboorte al bent verstoten. Dan was je al lang gieren voer geweest.' Grauwde Aylan. Cicely versmalde haar ogen, maar hield zich stil. Stiekem vroeg ze zich af of dat wel zo slim was geweest om haar verhaal te vertellen, maar ja, Cicely kon moeilijk woorden terug duwen. 'Mijn ouders besloten me al mijn vrienden te laten vermoorden. Verstoting klinkt dan meer als een feest.' Vertelde de tijger. Cicely zei als nog niks. Verstoting was helemaal geen feest. Er zo maar in eens alleen voor te komen staan. Als hij die dingen die hij meegemaakt had niet mee gemaakt was, en als nog verstoten was, was hij ook niet de gelukkigste geweest, dat wist Cicely voor honderd procent zeker. Cicely wist niet wat ze moest zeggen en staarde om zich heen, het weer was duidelijk verslecht, en er was duidelijk narigheid onderweg. En dat viel ook wel meteen aan Aylans gedrag te zien. 'Damn it!' Hoorde ze Aylan zeggen die zich razend snel om draaide. Cicely verstijfde toen zij Aylan op zich af zag rennen. Ze drukte zich plat tegen de grond aan en liet zich op pakken door de tijger. Ze slingerde heen en weer terwijl ze in de bek van de tijger hing. Ze voelde hier en daar een beetje bloed op komen door de tanden van de tijger. Ze kneep haar ogen even bij één en probeerde de drukkende pijn te negeren. Ze slingerde nog een paar keer ruig heen en weer toen Aylan de grot in kwam. Cicely werd in een hoekje van de grot gesmeten en knalde met haar rugje tegen een rots aan. Ze keek geschrokken naar de tijger en kreunde een keertje van de pijn. Ze drukte zich zelf langzaam overeind maar gleed al weer uit. "Arghh..." bromde ze terwijl ze zo goed mogelijk probeerde te gaan liggen, dat toch we lukte. 'Ik hoop dat je genoeg hebt gegeten. We zitten hier nog wel een tijdje.' Sprak Aylan. Cicely keek de tijger aan, en er was duidelijk een lawine onderweg. De grond begon hevig te trillen en Cicely greep zich vast aan de dicht bij zijnde rots aan. Cicely sprak als nog niks en toen werd het donker, althans, zij kon nog wel bepaalde dingen onderscheiden met haar goede ogen. "Lekker dan..." mompelde ze terwijl ze zich strakker tegen de rots aan klemde. Het trillen was zeker nog niet over. "Ehh... komen we hier nog wel uit?" Vroeg ze op een zachte snelle toon. Stiekem was er toch wel angst voor de tijger op geborreld. Tenslotte had ze niet de beste kant van de tijger ontmoet. Maar toch wist ze wel dat de tijger haar gered had. "Ehmm... Bedankt,"[/color] mompelde ze, met het soort toon dat vertelde dat ze eigenlijk niet meer verwachtte. Het trillen was een stuk verminderd en Cicely wist zich zelf overeind te krijgen.

van Gesponsorde inhoud

Last time here

Last time here

Re: Last time here

Re: Last time here

Re: Last time here

Re: Last time here

Re: Last time here

Re: Last time here

Re: Last time here

Re: Last time here