So far away...

van **Cicely** vr sep 14, 2012 8:07 am

Haar ogen keken glazig naar haar vriend toen haar ouders hem weg sleurde. Ze kon hun niet achter volgen. Want dan zouden ze haar doden. Ze begon te huilen toen hij uit het zicht verdween. Ze zakte door haar poten heen en schreeuwde een verdrietige kreet door de lucht. Ze legde haar kop op d'r poten en bleef daar liggen met haar gele ogen gericht op de plek waar haar vriend was verdwenen samen met zijn ouders. Haar ouders waren dood. Maar haar familie en zijn familie hadden elkaar altijd al gehaat. Dus het was al een wonder dat ze met hem om had mogen gaan. Maar nu was alles voor bij. Hij was weg. Ver weg. Maar hij had haar hart nog wel...
Een paar dagen later was Cicely rond gaan lopen. Ze was vermagerd, en ze zag er slecht en depressief uit. Ze was nog maar acht maanden oud. Maar ze voelde zich rot. Als een klein katje of zo. Cicely staarde naar de lucht. Ze miste hem. Vermoeid liep ze door met haar kop laag en haar oren hangend. De tijger welp spitste haar oren toen ze iets hoorde. 'Cicely, Cicely?' Ze hoorde haar naam. Ze keek op en haar ogen werden groot van ontzet. Wat, nee, dat was, nee toch? Cicely keek om en zag een tijger staart uit de struiken liggen. Cicely sprintte er meteen op af. Haar ogen werden groot toen ze hem zag liggen, onder het bloed en diepe wonden. Nee, nee, nee, nee, nee! Nee, dat mocht niet! Cicely drukte meteen haar kop tegen zijn schouder aan. 'Sta op, sta op!' Beval ze haar vriend. Hij keek haar enkel aan. Zijn mooie groenen keken recht in haar gele ogen, en een traan verliet zijn gras groene ogen, en een klein droevig liefde volle glimlach was op zijn lippen te zien. Cicely verstijfde. Zijn ogen werden zwak en dof en vielen later dicht. Cicely haar ogen werden groot en een kreet verliet haar bek. Grommend trapte ze een tak kapot en ze rende weg. Weg van haar overleden dode vriend, weg van alles wat ze daar had mee gemaakt. De Siberische tijger bleef rennen en haar poten raakte de grond ruw.
Een poosje later werd ze moe en vertraagde ze haar pas. Het was avond, eindelijk. Ze zakte door haar poten neer en viel op de grond. Ze sloot haar ogen en bleef liggen. Ze haatte dit. Ze haatte het gewoon. Ze haatte haar leven. Iedereen was dood waar ze van hield. Haar moeder, haar vader, haar zusje, haar broertje, en nu ook haar vriend. Ze stak haar nagels in de grond en viel in slaap.
Een paar dagen later liep ze op de Sneeuwvlakte. Alles was wit om haar heen. Achter haar, voor haar, en haar spieren voelde slap en vermoeid aan. Ze was gewoon vermoeid. Elke stap die ze zette voelde aan als een bak steen. Als of er bakstenen aan haar poten zaten geknoopt. Stap voor stap kwam ze vooruit. Alles was even leeg in haar kop, haar ogen waren leeg, en haar houding straalde niks uit. Wat wel te zien was, was dat ze niet gelukkig was, dat het leven haar niet mee zat. Na een poosje gelopen te hebben zag ze iets of iemand voor haar lopen. Ze hees haar kop langzaam op en gromde. Ze wou geen gezelschap, maar het was duidelijk te zien dat die persoon niet van plan was weg te gaan. Lekker dan.

--Open, maar even iets dat niet van plan is haar pijn te doen, te bevechten, of vijandig te doen. Cicely is neutraal.

van Kioni za sep 15, 2012 1:16 am

Haar zachte en grote poten maakten geen enkel geluid. Behalve het knerpen van het sneeuw was het dood stil. Ze keek met een grimmig gezicht naar beneden. Haar normaal zo goed gecamoufleerde vacht had nu geen nut. Ze was een soort van schietschijf geworden in de sneeuw. Niet dat hier iemand kwam. De meesten vonden het te koud. Of te leeg. Maar voor Kioni was het precies goed. Ze was een Siberische tijger. De grootste van alle tijgers. En ze vond het fijn ook. Vroeger toen ze nog jong was, was ze al aan de grote kant maar nu al helemaal. Haar troep vond haar maar raar. Ze had in tegen stelling tot de andere tijgers een geboorte element. Earth. Het zorgde ervoor dat ze groter en sterker was dan andere tijgers. Snelheid zat er niet in bij Kioni. Maar dat werd goed gecompenseerd door haar kracht en grote. Ze was altijd al alleen geweest. Nooit had ze vrienden of echte familie gehad. Haar eigen moeder had haar liever zien verdwijnen dan komen. Het maakte haar niets uit. Ze was ook liever alleen. Daarom was ze ook hier. Op de sneeuwvlakte. Nauwelijks dieren kwamen hier, en de meeste waren prooidieren. Ze hief haar kop toen ze een bepaalde geur rook. Het was een wild zwijn. Ze fronste haar wenkbrauwen. Wat deden die hier nou? Dit was bergachtig gebied. Echt tijger territorium dus. Ze haalde haar schouders op. Meer eten voor haar dus.

Haar lange klauwen maakten diepe groeven in de aarde. Ze kneep haar lagune blauwe ogen tot spleten om het bewegende beest in de verte beter te kunnen zien.
Ze liet zich op haar buik zakken. Haar zachte poten maakten geen geluid op de stenen en ze sloop geluidloos verder. Het zwijn kreeg haar geur te pakken en hief zijn kop. Maar het zag door de zon de tijgerin niet en ging weer verder met de eten. Ze kroop snel de heuvel op en torende boven het zwijn uit. Dit was gewoon te makkelijk dacht ze en sprong achter het zwijn. Dat draaide zich om maar Kioni zette haar vlijmscherpe klauwen in het beest. Dat knorde wild en probeerde met zijn slagtanden de grote tijgerin te raken. Maar ze zat buiten zijn bereik. Ze nam een stuk vlees in haar bek en hield dat stevig vast. Haar tanden zonken diep in het vlees en het duurde niet lang of het zwijn viel al neer. Ze nam gelijk een paar grote happen om de ergste honger te stillen. Ze snuffelde even in de lucht en rook een vage geur. Ze gromde. Ze wilde geen gezelschap. Ze wilde in alle rust eten en dus ook alleen zijn. Ze trok zich daarom maar niets van de geur aan en ging verder met eten. Het zwijn was al gauw alleen nog maar botten en huid en ze begroef het onder een klein hoopje sneeuw. Ze likte haar lippen af en zette een paar stappen verder de vlakte op. Een vage vlek in de verte. Ze trok haar lip op. Zo te zien was het ook een tijger. Ze snuffelde in de lucht. Ze was verbaasd over hoeveel een geur je kon vertellen. En de wind stond haar kant op dus dat maakte alles nog makkelijker. Het was een tijgerin. Jong nog en alleen. Kioni's blik verzachtte wat. Ze had geen kwaad tegen jongere tijgers. Die deden niet veel fout. Ze keek nog even om zich heen en toen ze zeker wist dat ze alleen was ging ze naar de jonge tijger toe.
Ze kwam ongemerkt dichterbij. De tijgerin was nog jonger dan ze had gedacht. Ze nam haar goed in zich op en deed toen nog een stap dichterbij. "Hallo" zei ze neutraal.

~ Ik kom erbij :] ~

van **Cicely** za sep 15, 2012 5:09 am

Het beeld van haar dode vriend stak haar als een staak door d'r hard. Ze miste hem. Ze had hem al een poosje niet gezien, en nu, voor 't laatst, dood, onder het bloed en met een traan die uit zijn oog was komen rollen. Hij was er niet meer, en zij kon niet meer naar hem toe. Enkel op één manier, maar die ging ze niet uit voeren. Rustig liep de tijgerin veder. Haar ogen stonden droevig en haar houding was ook droevig. Wat haatte ze haar leventje. En zo lang was ze nog niet op deze aardbol. Ze kwam nog maar net kijken. Ze liep rustig door en haar poten knarsten in het sneeuw. De Siberische tijger welp keek naar het schitterende wit onder haar poten dat oneindig ver voor haar uit strekte. Je zag enkel een mooie dikke laag witte sneeuw, onaangeraakt en netjes. Enkel maakte zij er poot afdrukken in. Een stem liet haar op kijken. Haar ogen vonden een andere tijgerin. Wel wel vier jaar en vier maanden ouder dan haar, of misschien iets minder of meer. Maar dat was wat ze gokte. Ze bromde zacht. Ze had geen zin in gedoe nu. Maar in plaats daarvan groette de tijgerin haar enkel. "Hallo," sprak de grotere Siberische tijger. Cicely vernauwde haar ogen. Misschien was deze tijgerin wel helemaal niet te vertrouwen. Ze haalde diep adem en keek recht in de helder blauwe ogen van de wolvin met haar prachtige heldere gele ogen. 'Well... Hallo,' groette ze haar terug. Ze bleef staan zoals ze stond en keek de tijgerin aan. 'Wat wil je?' Drong ze maar aan. Ze wou zo snel mogelijk veder, ze was op zoek naar begroeing of een plek waar een grot is waar ze rustig kon rusten en misschien nog wat prooi kon vinden. Want hier was niks te vinden, alleen maar prachtige sneeuw. Nou, van die prachtige sneeuw had ze nu wel genoeg. Ze was moe, en wou slapen, slapen en dromen, en niet meer wakker worden. Maar wakker worden zou ze toch wel doen, dus wou ze ook jagen terwijl ze meer kans had in plaats van zo open en bloot rond lopen.

van Kioni za sep 15, 2012 8:46 pm

"Hallo" zei ze neutraal. De tijgerin vernauwde haar ogen. Achterdochtig keek ze haar aan maar Kioni vond dat ze geen rede had om achterdochtig te zijn. Als ze haar kwaad had willen doen, had ze het allang al gedaan.
'Well... Hallo,' groette ze haar terug. Toen zei ze weer "Wat wil je?" Kioni trok een wenkbrauw op en perste er een kort lachje uit. "Maakt het uit wat ik wil?" vroeg ze, Het zou toch ook inderdaad niets uit maken wat ze nou eigenlijk wilde. Het kon haar ook niets schelen wat de jonge welp wilde of wat ze hier deed.
De wind stak op en waaide fel door haar vacht. Maar die was dik genoeg om de kille windvlagen buiten te houden. Ze voelde zich hier thuis. Er kwamen nauwelijks katten, behalve deze welp dan. Maar daar zou ze toch niet zo'n last van hebben? Waarschijnlijk zou de welp al gauw weer vertrekken en dan was ze weer alleen.
Het begon nog harder te waaien en ze kneep even haar ogen dicht tegen het opwaaiende sneeuw. Ze grauwde kort toen het in haar ogen belandde. Ze draaide zich weg van de welp. Toen ze naar boven keek zuchtte ze weer eens diep. Dat was het na deel aan op de sneeuwvlakte zijn. Het ene moment was het prachtig weer, geen wolkje aan de lucht. En het andere moment kon je zo een sneeuwstorm op je kop krijgen. En dat was dus nu aan de gang. Een sneeuwstorm bleh dacht ze geïrriteerd. Nu moest ze gauw een hol gaan zoeken en erin zitten wachten. Hoewel ze graag buiten wilde blijven, wist ze dat dat erg onverstandig was. Je moest zelfs als tijger niet buiten blijven in een sneeuwstorm. Ze wierp nog even een kleine blik op de welp en draaide zich toen helemaal om en liep weg. De kleine tijgerin was welkom om mee te gaan. Ze wilde niet dat die zou sterven van de kou. Maar dat moest ze zelf maar weten. Eerst, een hol zoeken.

~Flut :s ~

van **Cicely** za sep 15, 2012 9:15 pm

Achterdochtig deed ze een stap naar achteren toen de volwassen tijger haar benaderde. Ze vertrouwde geen vreemde, en wie weet was dit wel de persoon die haar maat had vermoord, logisch dat ze zo achterdochtig deed, want op dit moment vertrouwde ze niemand. Er was iets vreselijks gebeurd, en Cicely wist niet wat. 'Well... Hallo,' groette Cicely terug, ze bleef achterdochtig. "Wat wil je?" Vroeg Cicely toen. Ze bleef staan en keek de tijgerin aan en wachtte af op wat ze ging antwoorden. Wie weet was ze wel iets van plan, of wat dan ook. De tijgerin perste een kort lachje uit en Cicely kneep haar kaken op elkaar en keek de tijgerin wantrouwend aan. [u]"Maakt het uit wat ik wil?"[/i] Vroeg de tijgerin. Cicely keek haar aan met een niet veel zeggende blik. 'Eigenlijk wel, wat is de reden dat je naar mij toe ben gekomen?' Drong ze aan. Het liefst zou ze zich nu willen op draaien, maar ja, en dan? Een wind vlaag deed haar wat langere plukjes heen en weer wiebelen. Koud had ze het niet, wel een beetje, maar ja, ze was nog maar een welp, en ze had nog geen volwassen warme dikke vacht, nee nog maar een lekker zachte welpen vacht. Een volgende windvlaag deed sneeuw op waaien en Cicely kromp in één. En nu? Wat moest ze doen? De tijgerin voor haar gromde kort toen er sneeuw in haar ogen terecht kwam, merkte ze op. Een volgende windvlaag deed Cicely in één krimpen en de tijgerin voor haar liep weg. Wat? Ging ze haar hier achterlaten. Maar ja, natuurlijk, Cicely was enkel een irritante welp met een grote bek. Maar wat moest zij dan? Het waaien begon nog harder te worden, en een grote windstoot vol met sneeuw deed haar op d'r zij wankelen. Voor een volwassen tijger was dit misschien wel een redelijk heftige sneeuwstorm, maar een volwassen tijger zou hier nog wel door heen kunnen rennen. Maar voor Cicely was dit een hel, en was elke windstoot een trap tegen d'r zij. Ze deed haar ogen open tot een kiertje en zag de tijgerin nog weglopen. 'H...Help...' Wist ze redelijk luid uit te persen. Ze kneep haar kaken op elkaar en kromp in één. Ze maakte zich kleiner tot een bolletje en bleef zo liggen, afwachtend of de tijgerin haar zou helpen.

van Kioni za sep 15, 2012 10:00 pm

'Eigenlijk wel, wat is de reden dat je naar mij toe ben gekomen?' Drong ze aan. Kioni schudde haar hoofd weer. Ze ging er geen antwoord op geven. Voor haar maakte het niets uit dus dat was genoeg.
Het begon harder en harder te waaien. Ze wist wat er aan zat te komen en draaide zich al om. De welp had moeite met overeind te blijven staan maar Kioni niet. Zij was al volwassen, sterk genoeg om tegen de wind in te kunnen gaan. Ze wierp nog een blik op de welp en draaide zich toen om. Het was kouder dan ze had gedacht. Zelf haar dikke tijger vacht gaf maar minimale bescherming.
Ze keek nog even achterom. Ze zag dat de welp wankelde. Ze gromde en keek weer naar voren. Waarom bekommerde ze zich om de welp? Ze was jong en brutaal en irritant. Toch bleef er iets aan haar knagen. Haar poten stopte met lopen. Weer keek ze achterom. De welp stond er nog steeds. Kioni gromde weer en draaide zich om. Als de welp mee wilde zou die zelf mee moeten komen, Dan zou zij haar toch niet hoeven op te halen? Ze zette flinke stappen naar de heuvels van sneeuw in de verte. "H...Help.." hoorde hij redelijk luid. Ze spitste haar oren. Het kwam van achter. Van de welp. Ze zuchtte diep. Ze had helemaal geen zin om de welp te helpen. Maar ze kon haar toch ook niet zo alleen laten? Ze gromde maar draaide zich toch om. Ze zag de kleine tijgerin liggen in een bolletje. Kioni schudde haar hoofd en ging er op een drafje naar toe. Ze tikte haar aan met haar poot. "Kom op, sta op." zei ze en draaide zich al weer om. Toen de welp daar nog bleef liggen, liep ze erheen en pakte de welp zijn nekvel beet. Ze zette haar zo overeind. "Kom mee" zei ze en liep al weer verder. Niet lang daarna hoorde ze poot stappen van de welp. Een kleine glimlach kwam op haar gezicht. Ze vond het stiekem wel leuk. Het gaf haar een bepaald gevoel. Een moederlijk gevoel om op de welp te passen. Hoewel ze er zeker van was dat de welp prima voor zichzelf kon zorgen. Maar elke tijger had wel eens hulp nodig.

Ze kwamen aan bij de heuvel. Ondertussen was het nog harder gaan waaien dan het al was en het werd met de minuut donkerder. Maar haar tijgerogen zagen alles tot in de verste details dus dat was geen probleem. Ze zocht naar een zwak plekje in de heuvels. Ze liep een stukje verder en haalde opgelucht adem. Er was een kleine inham in de heuvel. Het lag uit de wind en ze konden er zo een holletje van maken. Ze rende er snel heen. "Hier heen!" schreeuwde ze om boven het geweld van de wind uit te komen. Ze leidde de welp naar het hol toe en ging voor haar staan. Zo was de welp uit de wind en ondertussen kon ze gemakkelijk een muurtje maken van de sneeuw. Ze schoof met haar poten sneeuw bij elkaar en stapelde dat op. Zo ontstond er een stevige muur. Er was nog een kleine opening waar de wind door heen blies. Ook dat dekte ze af en zorgde er zo voor, dat de twee tijgerinnen in donker gehuld werden. Ze zag alleen nog maar de helder gele ogen van de welp fonkelden. Ze sloot haar ogen en luisterde naar de wind die tegen het hol aan beukte.

van **Cicely** zo sep 16, 2012 12:54 am

cicely

Life in not measured by the breathes we take
but the moments, that take our breath away

Bibberend bleef de welp liggen. Een laagje sneeuw lag al over haar heen, zo snel ging het. Ze bibberde en keek met haar ogen samen geknepen naar de tijgering die weg liep. Luid genoeg riep ze om hulp. En toen kwam ook de tijgerin weer terug. Ze tijgerin porde tegen haar lichaam aan, "Kom op, sta op." Cicely stond langzaam op maar zakte al weer door haar pootjes heen. De tijgerin liep al weer weg en keek om, daarna liep de weer terug en greep ze haar bij d'r nek vel en liet haar zo op d'r poten staan. Ze wankelde kort maar bleef dit keer wel staan. "Kom mee" beval de tijgerin. De tijgerin liep voor haar uit en daarna begon ook Cicely te lopen. Een harde windstoot vol met sneeuw liet haar weer even wankelen, maar dit keer wist ze door te zetten en volgde ze de volwassen tijger. Ze voelde zich in eens een stuk zwakker dan daar net, voor de sneeuwstorm. Het leek wel als of dit alles haar zwakheid wakker had gemaakt. Want zins Tairo dood was en daar voor nog zijn ouders niet meer voor haar wouden zorgen was ze eigenlijk wel een stuk verzwakt, het jagen lukte soms wel, maar niet vaak genoeg om echt goed te eten, ze was er nog niet heel goed in, en ze kon echt nog wel wat trainingen gebruiken. Maar ja, wie wou haar trainen? Cicely beet op haar lip bij de volgende windstoot die haar bijna om ver blies. Cicely dacht aan Tairo, ze miste hem, hij was haar vriend geweest, de gene waar ze vlinders van in de buik had gekregen, maar tegelijkertijd was hij ook wel een soort van broer, het was ook niet echt serieus wat er tussen hun was geweest. Cicely zuchtte even om niet te gaan huilen. Want eigenlijk was ze gewoon gebroken van binnen. Hij was dood, zij stond er nu alleen voor, en die sneeuwstorm en de angst die de sneeuwstorm had aangewakkerd was gewoon de druppel geweest. En dat kon toch in zwakke situaties?
De twee tijgers kwamen aan bij een heuvel. Het was harder gaan waaien en Cicely kon amper een poot vooruit zetten. Haar kop was gebogen om tegen de wind aan te botsen. Een volgende windvlaag kwam van de zij kant en botste Cicely op zij. Ze viel op de grond, en probeerde overeind te komen, dat redelijk lukte. Cicely keek naar de tijgerin voor haar. Die rende ergens naar toe en verdween bijna uit het zicht door al het sneeuw dat heen en weer waaide. "Hier heen!" Hoorde ze net nog. Cicely probeerde wat harder te lopen, en dat lukte ook wel een beetje. Ze werd moe, en ze voelde zich verrot. En uiteindelijk kwam ze bij de tijgerin aan. De tijgerin had een hol gemaakt en leidde haar er naar binnen. Angstig keek ze naar hoe de tijgerin het hol dicht maakte. Haar ogen waren goed, en ze kon de gelaatstrekken van de tijgerin nog redelijk goed zien. Voor de rest was het donker. 'D...dankje,' zei ze bibberend, maar ze meende het wel. 'I...ik ben Ci...Cicely,' stelde ze zich zelf voor terwijl ze een zwakke glimlach op zette. Ze ging liggen en legde haar kop vermoeid op haar poten. Ze bibberde en had het koud.

van Kioni zo sep 16, 2012 7:12 am

kioni

Life in not measured by the breathes we take
but the moments, that take our breath away

Ze rende snel naar de inham. "Hier heen!" schreeuwde ze om boven het geweld van de wind uit te komen. Ze leidde de welp naar het hol toe en ging voor haar staan. Zo was de welp uit de wind en ondertussen kon ze gemakkelijk een muurtje maken van de sneeuw. Ze schoof met haar poten sneeuw bij elkaar en stapelde dat op. Zo ontstond er een stevige muur. Er was nog een kleine opening waar de wind door heen blies. Ook dat dekte ze af en zorgde er zo voor, dat de twee tijgerinnen in donker gehuld werden. Ze zag alleen nog maar de helder gele ogen van de welp fonkelden. Ze sloot haar ogen en luisterde naar de wind die tegen het hol aan beukte.
'D...dankje,' zei de welp bibberend. Een klein glimlachje verscheen op haar snuit. 'I...ik ben Ci...Cicely,' stelde de welp zich voor. Kioni knikte, hoewel de welp het waarschijnlijk niet kon zien. "Ik ben Kioni" zei ze en legde haar kop op haar poten. Ze luisterde naar de wind en het sneeuw dat tegen de wand aan beukte. Ze voelde zich uitgeput, hoewel ze nog niet wilde gaan slapen. Ze voelde zich verplicht een oogje op de welp te houden. Er voor te zorgen dat die niets verkeerds deed. Ze vroeg zich af waarom ze zou alleen was, waarom ze niet bij haar ouders was. Ze wilde er niet naar vragen. Soms was dat iets pijnlijks. Zij zelf haatte het om over haar verleden te praten. Het leek haar daarom net zo aardig om niets te vragen. Ze keek ondertussen naar Cicely. Die sliep zo te zien al. Tenminste, ze hoorde lichtjes hoe ze diep in en uit ademde. Kioni werd zelf ook steeds vermoeider. Ze voelde hoe haar oogleden steeds zwaarder werden en ze uit eindelijk sloten.

Ze knipperde een paar keer met haar ogen. Het was nog steeds donker in het hol, maar ze hoorde de wind niet meer. Ze stond op en knalde met haar hoofd tegen de bovenkant. "Auw!" gromde ze en beet op haar lip. Ze wilde de welp niet wakker maken. Ze maakte een gat in het hol. Het duurde langer dan verwacht. Sneeuw was tegen de andere kant aan gedrongen. Maar uit eindelijk drong dan toch een klein straaltje licht naar binnen, Ze maakte het gat groter tot ze er door kon. Ze kroop door het gat en liep naar buiten. Snel bedekte ze het hol weer en zorgde er zo voor dat Cicely weer in het donker gehuld was. Eenmaal buiten moest ze wennen aan het felle licht. Ze rekte zich een paar keer flink uit om haar stijve spieren los te krijgen.
Ze keek eventjes langzaam om zich heen. De heuvels waren groter van de dikke sneeuw. Ze wachtte buiten tijdje tot de welp naar buiten zou komen. Toen dit niet gebeurde stond ze op. Ze maakte zich geen zorgen, ze was gewoon ongeduldig. Ze liep naar het hol en maakte nu echt de deur kapot met haar grote poten. Nu kreeg de welp de volle zon op haar gezicht en alsof dat nog niet werkte, pakte Kioni haar weer bij haar nekvel. Ze zette haar overeind en keek naar haar. "Word eens wakker" zei ze en ging zitten.

van **Cicely** zo sep 16, 2012 7:51 am

cicely

Life in not measured by the breathes we take
but the moments, that take our breath away

Het voelde een stuk veiliger om uit de sneeuwstorm te zijn. Ze keek met haar super goede ogen naar de tijgerin, ze wist niet waarom, maar ze voelde een band met haar. Ze had het gevoel dat ze haar nog heel vaak zal zien. Ze wist niet waarom. Maar het was wel positief. Cicely had het koud en bibberde. Ze haatte het om het koud de hebben. Dat voelde ze zich zwak. Terwijl ze zich al helemaal niet graag zwak voelde. Ze voelde zich het liefst sterk. Maar nu was ze dat niet. Ze was in zwakke staat, en had geluk dat ze deze tijgerin had ontmoet. Cicely bedankte de tijgerin oprecht. Als zij er niet was geweest was ze nu bedolven geraakt onder het sneeuw. Vervolgens stelde ze zich zelf bibberend voor. Ze kon de gelaatstrekken net nog zien van de tijgerin. "Ik ben Kioni," stelde de tijgerin zich voor. 'Aangenaam,' sprak ze zacht waarna ze haar kopje op d'r poten neerlegde en zich op rolde tot een bolletje vacht. Ze legde haar pluizige staart tegen zich zelf aan en probeerde warmte op te zoeken. Maar dat lukte niet echt. Het sneeuw op haar vacht was een klein beetje gesmolten waar door ze het ook nog eens een beetje koud had. Maar ze wist dat het hier warmer was dat buiten. Dat voelde ze.
Na een poosje viel ze inslaap. Haar ademhaling werd regelmatig en haar kopje werd even helemaal leeg. Tot ze lastig gevallen werd door een nachtmerrie. Ze was weer op die plek, de plek waar ze Tairo had zien liggen. Maar dit keer lag Tairo er niet, en zijn geur was er ook niet. Toen zag ze Tairo en twee volwassen zwarte panters, en een stukje veder op lagen zijn ouders, dood. Wat, nee, nee, ja, wacht, ze kon het nu voorkomen. 'Tairo, Tairo, ren weg, ren weg!' schreeuwde ze. Maar Tairo keek niet eens naar haar om. Toen werd hij vermoord, bloed spatte alle kanten op en de twee zwarte panters keken zelfvoldaan op en gingen weg. Toen zag ze zich zelf. Wacht eens even. Zij was hier, en nee, dat kon niet. Cicely draaide een paar keer om en werd even wakker. Een traan rolde over haar wang. Ze opende haar ogen verder open en zag dat Kioni al lag te slapen. Ze zuchtte bedroefd. Waarom had dat moeten gebeuren? Plots wenste ze even dat ze niet was gevonden door Kioni, dan was ze nu misschien bij Tairo geweest. Het waaide nog steeds heel hard buiten hoorde ze door de dikke laag sneeuw heen van de hol. Ze sloot haar ogen op nieuw, en viel weer in slaap, maar dit keer droomloos, gelukkig.
De volgende dag lag ze nog steeds te slapen, droomloos en er zat een vredig glimlachje op haar snoet geplakt. Ze maakte zachte brom geluidjes in haar slaap. Ze rolde op haar zij en trok haar pootjes bij elkaar zo dat ze een bolletje was. Toen werd ze wakker door zon dat in eens vel op haar gezicht scheen. Maar ze hield haar oogjes dicht en kromp meer in één, toen werd ze bij haar nek vel gepakt en op haar pootjes neer gezet, nu moest ze haar ogen wel openen. Ze bromde zacht. "Word eens wakker," hoorde ze een stem zeggen. Ze moest even nadenken voor alles, maar dan ook alles weer tot haar door drong, Tairo, Kioni, alles. Ja, ze wist het weer, ze was weer wakker. Ze rekte zich uit. 'Ben wakker,' mompelde ze wat opgewekter, dat slapen had haar toch wel weer wat fitter gemaakt. Ze klom klunzig het hol uit en rekte zich weer uit en gaapte. Ze keek naar Kioni. 'Goedemorgen,' zei ze met een glimlach. Ze snoof de lucht op, ze keek om zich heen en zag allemaal heuvels van sneeuw. Het was een prachtig gezicht moest ze toegeven. Ze stak haar nageltjes een paar keer in het sneeuw. Ze keek wat veder weg en zag toen een konijn. Ze keek naar Kioni, zij zelf durfde het dier nu niet te vangen, want er was meer procent dat het ging mislukken dan dat het ging lukken. Ze wenkte met haar snoet naar dat konijn. 'Eten,' fluisterde ze. Het was een witte konijn, die leefden hier wel meer.

van Kioni ma sep 17, 2012 6:22 am

kioni

Life in not measured by the breathes we take
but the moments, that take our breath away

Ze liep naar het hol en maakte nu echt de deur kapot met haar grote poten. Nu kreeg de welp de volle zon op haar gezicht en alsof dat nog niet werkte, pakte Kioni haar weer bij haar nekvel. Ze zette haar overeind en keek naar haar. "Word eens wakker" zei ze en ging zitten.
Ze rekte zich uit. 'Ben wakker,' zei Cicely en stond op. Ze zag er fitter uit. Ook vrolijker. Alsof ze een goede nachtrust had gehad. Het deed haar goed de welp niet meer zo angstig te zien. Goedemorgen,' zei Cicely met een glimlach. Kioni haar mondhoeken gingen ook omhoog. Ze voelde zich weer warm in het bijzijn van de welp. Ze keek peinzend naar beneden. Ze zou haar veel kunnen leren. Ze fronste haar wenkbrauwen en zette de gedachte van haar af. Misschien zou Cicely wel weg willen. Dat kon natuurlijk ook nog. Ze keek opzij en zag het donzige staartje van een wit konijntje. Alleen door de zwarte ogen kon ze het dier onderscheiden van het sneeuw en ijs. Cicely had het konijn ook op gemerkt. Ze knikte erheen met haar snuit en fluisterde wat. "Eten" zei ze. Kioni knikte dat ze het konijn ook had gezien. Ze was groot en gespierd, maar niet snel. Een konijn vangen zou dus lastig voor haar worden. Liever had zij wat groters, maar voor de welp zou het perfect zijn. Ze liet zich al gauw op haar buik zakken en wenkte de kleine tijgerin. "Laten we hem in sluiten, zodat hij geen kant op kan" zei ze en ze sloop verder. Ze stuurde als het ware de welp de goede kant op. Cicely zou het konijn moeten op jagen en dan zou het regelrecht in tussen haar klauwen rennen. Ze nam haar positie in en wachtte geduldig.

Niet lang daarna hoorde ze de korte stapjes van het konijn al. Het rende met volle vaart naar haar toe. Voor haar grootte reageerde ze nog verbazend snel en ze pakte het konijn beet. Ze beet het dood en rende naar Cicely toe. Ze gooide het voor de pootjes van de welp en grijnsde nu breed uit. "Goed gedaan" prees ze haar.

van **Cicely** do sep 20, 2012 4:21 am

Ze keek naar Kioni, ze voelde een band op steken, ze wist niet wat het was, maar dit had ze eerder gevoeld, wel sterker, maar die band was weer afgezakt, en daarbij had ze niks meer gevoeld, enkel het idee dat het jammer was dat die tijgerin er niet meer was, wie ze bedoelde? Dat was haar moeder. En die band leek ze nu een klein beetje te voelen bij Kioni, kwam het om dat ze op de één of andere manier nu toch wel voor haar zorgde, zins gisteren, ging het dan zo makkelijk? Maar bij haar vorige adoptie ouders had ze wantrouwen gevoeld, misschien was dat ook wel terecht geweest. Tenslotte hadden ze haar verstoten toen ze hun "vijand schap" niet meer konden dragen tegen over haar dode familie. Ag, misschien was het ook wel geluk geweest, want misschien zou zij nu ook wel dood zijn geweest als ze bij hun was gebleven. Alleen Tairo miste ze echt. Voor de rest niet echt iemand. De volgende dag was aangebroken, en al dat gedoe lag nu achter haar rug, verleden moest je niet terug halen, dat was niet goed, werd je alleen maar depressief van, natuurlijk mocht Cicely er verdrietig om zijn, maar om er de hele tijd aan te denken was ook niet echt de oplossing. Cicely schudde de gedachte van haar af en keek op naar Kioni. Even later merkte Cicely een konijnen jong op. Het liefst zou ze er nu op af sprinten, maar dan zou de jacht mislukken. Ze fluisterde dat er eten was, en Kioni had het dus ook op gemerkt. "Laten we hem in sluiten, zodat hij geen kant op kan," zei ze waarna Kioni weg sloop. Cicely dacht even na en volgde Kioni. Kioni sloop in een perfecte houding, tot vergeleken hoe Cicely sloop, Cicely sloop als of ze in haar broek gescheten had. Haar kont veel te hoog, en haar kop veel te laag waardoor het een clowns stuntje leek. Cicely volgde Kioni's gebaren op en sloop uiteindelijk de andere kant op. Ze bevond zich nu ergens achter het konijn. En toen begon ze te rennen in de hoop het konijn meteen te vangen. Dat mislukte gezien Cicely veel te veel lawaai maakte. Maar het konijn rende wel regelrecht op Kioni af. Cicely bleef nog even rennen, en toen zag ze dat Kioni het konijn al in de bek had. Ze grijnsde. Dat zal wel de bedoeling zijn geweest, merkte ze binnensmonds op. Cicely trippelde op Kioni af en bleef voor haar staan. Kioni gooide het konijn voor haar neer op de grond. Cicely glimlachte dankbaar naar haar. "Goed gedaan," Cicely haar grijns werd nog groter. Dus ze had het goed gedaan. Al wist ze zelf ook wel dat ze een hoop moest verbeteren. Ze zal ooit wel zien hoe. 'Wil je mij helpen met opgroeien??' flapte ze er toen uit. Ze meende het, ze wou haar als pleeg moeder. Want dat vroeg ze tenslotte. En ook wou ze getraind worden door haar. Maar niet alleen haar, ze had dan nog een trainer nodig om andere technieken te gaan combineren zo dat ze volledig haar eigen technieken zou hebben.

van Kioni vr sep 21, 2012 5:12 am

kioni

Life in not measured by the breathes we take
but the moments, that take our breath away

"Laten we hem in sluiten, zodat hij geen kant op kan" zei ze en ze sloop verder. Ze stuurde als het ware de welp de goede kant op. Cicely zou het konijn moeten op jagen en dan zou het regelrecht in tussen haar klauwen rennen. Ze nam haar positie in en wachtte geduldig.

Niet lang daarna hoorde ze de korte stapjes van het konijn al. Het rende met volle vaart naar haar toe. Voor haar grootte reageerde ze nog verbazend snel en ze pakte het konijn beet. Ze beet het dood en rende naar Cicely toe. Ze gooide het voor de pootjes van de welp en grijnsde nu breed uit. "Goed gedaan" prees ze haar. Cicely grijnsde breed en ook bij Kioni kwam er een van haar zuinige lachjes af. Ze verbaasde zich er nog steeds over dat ze zo veel lachte. Dat was niets voor haar. Maar ach, de welp was leuk dat moest ze toe geven. 'Wil je mij helpen met opgroeien??' flapte de welp er toen plots uit. Kioni trok één wenkbrauw op. Ze lachte kort "Helpen met opgroeien?" herhaalde ze. Ze beet op haar lip en dacht na. Het zou haar wel leuk lijken. Ook al kende ze haar nog maar kort, toch voelde ze een soort van band. Het was moeilijk uit te leggen. Maar toch voelde ze het diep van binnen. De welp was waarschijnlijk alleen, met geen ouders. Kioni was ook alleen. Geen partner, geen welpen, niets. Ze voelde zich eenzaam. Altijd had ze gedacht dat ze dat niet nodig had gehad, maar nu ze bij de kleine tijgerin was, voelde ze die leegte toch wel. Maar dat kon worden opgevuld. Dat wist ze zeker. De welp had haar gevraagd, en Kioni zou antwoorden. Ze wist wat ze moest doen. 'Ja Cicely, dat lijkt me leuk" en dit keer glimlachte ze warm naar de kleine welp.

~ Erg kort sorry :s ~

van **Cicely** vr sep 21, 2012 11:11 am

De jacht was wel goed gegaan. Al was het Cicely's doel geweest om het konijn zelf in haar poten te krijgen. Maar ze had het dier als het ware op gejaagd in de richting van Kioni, en Kioni had het dier gedood. Nou, dat kon ook. En het was ook goed, toch? Ja, in haar ogen wel. En dat bleek ook zo te zijn toen Kioni haar prees met haar vangst. Cicely grijnsde breed uit. Kioni gooide het sneeuw witte konijn voor haar pootjes neer en Cicely keek haar dankbaar aan. Eten, eindelijk. Toen vroeg in ze in eens of Kioni haar wou helpen met opgroeien, kort om, ze vroeg of Kioni haar pleegmoeder wou zijn, of hoe je het ook noemen wou. Kioni lachte zacht. "Helpen met opgroeien?" Vroeg ze. Cicely glimlachte. 'Ja, zoals een mama, alleen dan ben jij mijn nieuwe mama,' zei ze met een grijns. Ze keek Kioni aan met een grijns, maar ook stonden haar ogen duidelijk vol met hoop dat ze het wel zou willen. Ze hoopte het echt. Want anders was ze straks weer alleen. En ze voelde een klik met Kioni. Ze vertrouwde haar. En zo snel vertrouwde Cicely geen volwassen katachtigen. Enkel met welpen ging het sneller. Maar met andere grote katachtigen, nee, volwassenen vertrouwde ze niet zo snel. Ze keek Kioni aan en de blik in haar ogen liet duidelijk zien dat Kioni er over na dacht. En Cicely voelde meer hoop op bloeien. Ze hoopte dat het geen valse hoop was. Want dat zou haar alleen nog maar verdrietiger maken. En ze was al zo gesloopt van binnen. De dood van haar familie, het moment dat Tairo zijn ouders haar verstootte en het moment dat ze hun dood terug vond. Het had haar zo kapot gemaakt. En ze miste Tairo. En nu was ze alleen. Tot dat Kioni haar antwoord gaf. 'Ja Cicely, dat lijkt me leuk," antwoordde Kioni warm met een glimlach. Cicely haar ogen begonnen te stralen en ze sprong over het konijn heen naar Kioni toe en drukte haar kopje tegen haar borst aan. Dit ging goed komen ze wist het zeker. 'Dankjewel,' snorde ze dankbaar. En ze was Kioni zeker dankbaar. Ze trok zich een klein beetje terug en ze keek Kioni super blij aan. Zo blij dat er een paar tranen uit haar ogen kwamen. En dat allemaal om dat ze zo gesloopt was en dit geluk haar helemaal overweldigde, maar dat was goed. Ze haalde een poot over haar kopje heen om de tranen weg te vegen. Maar ze glimlachte wel. En oprecht ook.
Ze pakte het konijn in haar bek, die bijna het zo groot was als haar kop. 'Zullen we deze delen?' Dit konijn alleen al was net iets te veel voor haar, dus twee happen van een volwassen tijger kon ze prima missen. Ze had honger. Ze keek Kioni aan met een glimlach en ging liggen om te beginnen met eten. Aan de ene kant merkte ze ook wel op dat Kioni een groter iets zou moeten eten, zoals een hert of zo, maar die was hier niet op dit moment. En resten konijn achter laten was ook zonde. Dus delen leek haar goed. Ze nam een hapje en slikte het door. Het warme vlees deed haar goed. En ze voelde meteen dat haar lichaam op sterkte. En dat was lang geleden.

van Kioni vr sep 21, 2012 9:53 pm

kioni

Life in not measured by the breathes we take
but the moments, that take our breath away

"Helpen met opgroeien?" herhaalde ze. Ze beet op haar lip en dacht na. Het zou haar wel leuk lijken. Ook al kende ze haar nog maar kort, toch voelde ze een soort van band. Cicely glimlachte. 'Ja, zoals een mama, alleen dan ben jij mijn nieuwe mama,' zei ze met een grijns. Kioni zag dat haar ogen glommen van de hoop. Kioni wilde dat niet stuk maken. En iemand moest toch op de welp letten. Ze kon haar toch niet aan haar lot over laten. Ze wist wat ze moest doen. 'Ja Cicely, dat lijkt me leuk" en dit keer glimlachte ze warm naar de kleine welp. Cicely haar ogen begonnen te stralen en ze sprong over het konijn heen naar Kioni toe en drukte haar kopje tegen haar borst aan. Kioni glimlachte nog breder. Ze wist nu zeker dat dit een goed idee was geweest. 'Dankjewel,' zei ze dankbaar. Cicely zette een paar kleine stapjes terug en keek haar dankbaar aan. Kioni glimlach werd nog meer breder en al haar tanden waren te zien in een grijns. Een paar kleine tranen vielen uit de ogen van de welp naar beneden maar ze glimlachte nog steeds. Tranen van blijdschap had Kioni nooit gehuild. Van verdriet en pijn ook niet. Ze herinnerde zich nauwelijks de laatste keer dat ze überhaupt gehuild had. Kort en onverschillig haalde ze haar schouders op. Het maakte ook niets meer uit. Nu was ze bij de welp, en zij zou ook nu niet meer zo alleen zijn. De welp pakte het versgevangen konijn op tussen haar scherpe tanden. 'Zullen we deze delen?' zei ze. Kioni knikte. Ze had zelf iets groters nodig, maar het zou zonde zijn vlees over te laten van het konijn. Cicely zou het waarschijnlijk niet alleen op kunnen eten. En ze moest toe geven dat ze toch wel flinke trek had gekregen van de metalige geur van het bloed. De kleine tijgerin nam een hapje. Ook Kioni boog zich over het konijn heen en nam een kleine hap. Het grootste deel zou ze voor de welp bewaren. Die kon immers nog groeien en groter worden. Verschillende vragen zoemden nog steeds rond in haar hoofd. Waar kwam Cicely vandaan? Wat deed ze hier zonder ouders? Maar toch probeerde ze dat diep weg te stoppen. Dat zou vanaf nu niet meer uit maken. Vanaf nu was Kioni haar pleegmoeder en ze zou voor haar zorgen alsof ze haar eigen welp was. Dat zag ze op de een of andere manier als haar plicht

Ze stapte achteruit. Ze had een paar happen genomen maar het konijn zijn vlees raakte al op. De rest zou voor de kleine tijgerin zijn. Toen het erop leek dat Cicely genoeg had gehad gooide ze wat sneeuw over de resten van het dier. Zo konden de aasgieren het niet vinden. De aaseters konden vaak ook andere roofdieren aantrekken en dat wilde ze niet. Haar maag knorde nog steeds maar ze had geen zin om te jagen. Daarom ging ze maar op de grond zitten en keek uit over de sneeuwvlakte. Het was zonnig met hier een daar een kleine witte wolk verspreid over het grote blauwe vlak. Er zou dus geen storm komen, dat wist ze zeker. Het was misschien wel echt een gebied voor tijgers, maar voor een welp was het niet echt de beste plek om op te groeien. Ze stond op en wenkte Cicely. In de verte zag ze grote sneeuwheuvels en dat was op dit moment haar bestemming. Dat zou een perfecte plek zijn volgens haar. 'Zie je die heuvels?' zei ze en boog haar kop naar Cicely zodat die haar goed kon verstaan. Met haar poot wees ze naar de heuvels. 'Daar gaan we heen' en ze grijnsde breed.

van **Cicely** za sep 22, 2012 3:11 am

'Ja Cicely, dat lijkt me leuk," antwoorde Kioni uiteindelijk toen Cicely had gevraagd of zij haar pleeg moeder wou worden. En dit maakte Cicely helemaal blij. Haar ogen glommen van blijdschap, en ze was zo blij dat er traantjes uit haar ogen rolde. Dit voelde goed. Ze was niet langer alleen. En ze kon weer hoop hebben tegen over haar toekomst. Ze was er zo onzeker over geweest. Maar nu wist ze dat ze gevoed zou worden, en getraind, dingen zou leren over het leven, en ga zo maar door. Al vond ze zelf dat ze er ook nog gewoon een trainer bij nodig had. Maar dat zou wel komen. Zo lang het maar een tijger was, zoals zij zelf. Vervolgens sprong Cicely over het konijn heen en drukte haar kop tegen de borst van Kioni aan. Ze snoof de lucht op en liet de warmte van de dikke tijger vacht door haar heen stromen. Dit voelde goed. En de band was er ook al. Dit ging goed komen, helemaal, en daar was ze ook zeker van. De bedankte Kioni op recht. Dank zij haar had ze nog kans op een goede toekomst, een toekomst die ze anders nooit gekregen zou hebben. Ze trok zich een beetje terug en glimlachte warm naar haar nieuwe pleeg moeder. Ja, ze was haar pleeg moeder, en Cicely voelde zich in tijden weer de gelukkige welp. Een welp die zich kon gedragen als een welp. Volwassen worden kwam nog wel. Nu eerst moest ze een welp zijn die leerde hoe het leven was. En die graag vrienden maakte. Ééntje die zich nog geen zorgen hoefde te maken over het leven. Ééntje die er later wel achter kwam of ze slecht, neutraal of goed was. Nu eerst zou ze een welp zijn die de dingen deed zoals het hoorde. Cicely merkte op dat ze eigenlijk best wel honger had. Haar gele ogen gleden naar het konijn die op de grond lag. De stalen geur van bloed drong haar neus gaten binnen en ze merkte dat ze eigenlijk best wel heel erg honger had. Maar dat konijn zou ze nooit een keer in haar eentje op krijgen. Dus besloot ze te zeggen dat ze 'm wou delen van Kioni. Kioni stemde er mee in en Cicely begon te eten. Het warme vlees voelde lekker in haar maagje en rustig nam ze een tweede hap. Kioni was intussen ook begonnen met er van te eten. Na dat Kioni naar achteren was gestapt at Cicely de rest van het konijn op. Hier en daar was er nog wat vlees, maar daar kon Cicely niet bij komen met haar tongetje, dus dat mochten de aas eters op eten. En anders zou het wel verdwijnen onder de sneeuw. Cicely kwam na het eten naast Kioni zitten en keek naar voren. Het enige wat je zag was sneeuw, sneeuw en nog eens sneeuw. Cicely wist dat er ook andere gevaarlijke dieren hier leefden, zoals de wolf, en misschien zelfs wel beren. En Cicely wist dat je beter die dieren kon vermijden. Een tijger zou een wolf nog wel aan kunnen, en Cicely een wolf rond haar leeftijd, maar een tijger kon nooit een beer aan. Dat had ze geleerd, en ook onthouden. Enkel wist ze niet hoe ze er uit zagen, en hoe ze roken, dus zou ze nooit een keer weten wat een beer was en wat een wolf was. 'Zie je die heuvels?' Vroeg Kioni. Cicely keek op naar Kioni en volgde vervolgens haar blik. In de verte zag ze inderdaad heuvels. 'Daar gaan we heen' vervolgde Kioni. Cicely sprong overeind en zwiepte een keer met haar staart. 'Is goed! En wat gaan we doen als we daar zijn?' Vroeg ze. Het zag er heel dichtbij uit. Maar ze wist zeker dat het heel ver weg was. Maar ze konden in één dag daar komen en daar dus ook overnachten als ze niet bleven treuzelen. Cicely begon meteen die kant op te rennen en wachtte een klein eindje verder op op Kioni, daarna begon ze gewoon te lopen. 'Heb jij meer familie?' Vroeg Cicely terwijl ze Kioni aan keek. Ze was wel nieuwsgierig daarna. Misschien waren er meer tijgers die ze zou ontmoetten. En aan de ene kant maakte dat haar zenuwachtig, al verwachtte ze geen antwoord in de trant van "ja ik heb nog meer familie," ze zou wel zien.

van Kioni zo sep 23, 2012 12:08 am

kioni

Life in not measured by the breathes we take
but the moments, that take our breath away

'Zie je die heuvels?' zei ze en boog haar kop naar Cicely zodat die haar goed kon verstaan. Met haar poot wees ze naar de heuvels. 'Daar gaan we heen' en ze grijnsde breed.
Cicely sprong op en zwiepte wild met haar staart. 'Is goed! En wat gaan we doen als we daar zijn?' Vroeg ze. Kioni zuchtte. De vragen begonnen al. Maar dat was normaal voor een welp. Ze was blij dat Cicely gewoon een welp kon zijn. Zij had dat nooit gekund. Ze had zelf erg snel volwassen moeten worden. 'Dat blijft een verassing' zei ze en gaf de welp een kleine geheimzinnige knipoog. Cicely rende gelijk die kant op en wachtte een stukje verderop op de grote tijgerin. Ook Kioni draaide zich om en liep de kant op van de sneeuwheuvels. Het was een geweldige plek om te leren jagen. Veel obstakels die het nog moeilijker zouden maken. Ja die plek was perfecht.. Ze werd uit haar gedachten gerukt door de stem van de jonge tijgerin. 'Heb jij nog meer familie?' vroeg ze en keek haar nieuwsgierig aan. Kioni fronste even en keek in de verte. Ja ze had nog meer familie. Maar die wilde ze vergeten, nooit meer zien. Ze had geen idee waar ze allemaal waren. Waarschijnlijk nog in het gebied buiten Wf. Maar als ze ze nog een keer zou tegen komen, zou ze die eigenhandig af maken. Ze keek weer naar haar pleeg welp. 'Nee' antwoordde ze kort en keek weer naar voren. De vraag had haar nu wel nieuwsgierig gemaakt en het gaf haar de gelegenheid om de welp ook dingen te vragen. Ze keek daarom opzij. 'En jij?' zei ze en wachtte kort. 'Jij nog ergens familie?' ze hoopte de welp niet verdrietig te maken, daar had ze namelijk een zwak voor. Hoe hard ze ook was, welpen gaven haar altijd een warm gevoel. En dat was extra sterk bij Cicely. Ze voelde zich licht verbonden en hoopte dat dat wederzijds was. De welp verdrietig maken zou ook voor Kioni akelig zijn. Maar ze wilde het toch graag weten. Waarom was ze hier zo alleen aan het rond zwerven? Het maakte haar erg nieuwsgierig. Ze legden grote afstanden af en Kioni keek even achterom. Ze zag twee lange lijnen van sporen. Een paar kleine poot afdrukken en daar vlak naast een paar grote poot afdrukken. Ze keek weer naar voren. De heuvels kwamen steeds dichterbij. Ze wist zeker dat Cicely een snelle leerling zou zijn. Zo'n gevoel had ze.

van **Cicely** zo sep 23, 2012 2:30 am

Haar poten verplaatste zich in de sneeuw, en ze lied kleine poot stapjes achter die duidelijk zichtbaar waren in het diepe sneeuw. En naar mate ze verder liep, hoe dieper het sneeuw werd merkte ze op. Ze liet het koele sneeuw haar poten verkoelen, maar ze kon er tegen, tenslotte was ze een Siberische tijger, en die was daar voor gebouwd. Haar vacht was dik en beschermde zich tegen de ijzige kou, al kon het haar soms ook wel te veel worden, maar daar was ze nog maar een welp voor. Haar staart sleepte af en toe een beetje over het sneeuw, waar door hier en daar lange strepen waren te zien in het sneeuw. Voor de rest maakte haar buik haar - die lekker pluizig en donzig was - het sneeuw slordig. In tegen stelling tot Kioni, zij was groter, en haar buik raakte het sneeuw dus niet. Maar er was ook een groot verschil tussen een volwassen Siberische tijger en een jonge Siberische tijger welp.
Cicely vroeg aan Kioni naar waar ze naar toe gingen. Ze merkte duidelijk dat Kioni merkte dat de nieuwsgierigheid van de jonge welp was los geslagen. Cicely glimlachte spijtig. Maar het hoorde er bij, de welp vroeg, de volwassen tijger gaf antwoord zo dat de welp er wat van leerde, zo stak het leven in elkaar, en dat behoorde geaccepteerd te worden. Tenminste zo was het in de logische realistische wereld. 'Dat blijft een verassing,' zei Kioni. Cicely keek haar aan en knikte. Leuk, een verassing, ze zou wel zien hoe het daar was. Misschien was daar een beetje begroeiing en water om te drinken, in plaats van ijs. Al likte Cicely gewoon van het ijs wanneer ze dorst had, het ijs smolt toch wel naarmate ze meer likte. Ze keek naar voren, de heuvels leken zo dicht bij, maar waren eigenlijk toch zo ver weg. Dat werd nog wel een eindje lopen. Maar ja, goed voor haar been spieren. Daar werd ze namelijk een grote sterke tijger van. Al was ze meer gebouwd voor het lenige werk.
'Heb jij nog meer familie?' Vroeg Cicely. Maar ze kreeg niet echt een uitgebreid antwoord met, ja ik heb familie. Maar ja. 'Nee,' sprak Kioni kort af. Cicely knikte, maar ze gad geen antwoord. Dat kon misschien verkeerd uit lopen. 'En jij?' Begon Kioni. Cicely keek Kioni aan terwijl ze door liepen op een snel, maar toch rustig tempo. Het was wel een lekker tempo. 'Jij nog ergens familie?' Vroeg Kioni. Cicely keek even weg en zweeg. 'Het deel dat ik ken is dood,' vertelde ze. Meer wou ze er niet aan vast plakken. Ze waren niet meer, en ze had nu eigenlijk geen zin om het hele verhaal te vertellen. Dat kon later wel komen, of gewoon niet. Cicely stapte door, en zakte toen in eens weg in het sneeuw. Ze keek op, en merkte dat het hier een stuk dieper was. Ze sprong een keer om hoog, maar zakte vervolgens meer een stuk het sneeuw in. De boven kat van haar kop stak net boven het sneeuw uit. Zo heel groot was Cicely nog niet, de groeispurt kwam nog wel. Maar die was er nu nog niet. Ze grinnikte kort. En sprong vervolgens weer naar boven en naar voren, en toen zakte ze weer het sneeuw in. 'Pfoe, dit is hier wel diep, hoe lang zal dit nog door gaan?' Vroeg ze, terwijl ze door sprong door het sneeuw heen. Dit was zeker wel een goede conditie training.

van Kioni zo sep 23, 2012 4:52 am

Ze liepen verder en schoten goed op. Haar brede poten maakten afdrukken in de sneeuw en ook de pootjes van Cicely waren te zien. Ze hief haar staart hoog in de lucht zodat die droog bleef. Alleen haar benen werden nat. Als antwoord op de vraag van Kioni of de welp ook nog familie had werd ook beantwoord. 'Het deel dat ik ken is dood' vertelde ze. Kioni sloeg haar ogen neer. Nu had ze haar dus toch verdrietig gemaakt. Maar het antwoord verwachtte ze al. Het was logisch dat ze geen familie meer had. Welke welp loopt nu alleen rond op de sneeuwvlakte? Zelfs voor een Siberische tijger is dat gevaarlijk.
De sneeuw werd steeds dieper en ook voor Kioni werd het zwaarder. Maar al helemaal voor de kleine tijgerin. Die was nog niet zo groot en had dus grote moeite om vooruit te kunnen komen. Maar daar vond die wel een oplossing voor dacht ze en glimlachte naar haar. En het was ook zo. De kleine tijger sprong door het sneeuw heen. Dan kwam ze weer boven en zonk ze gelijk weer weg. Het was een grappig gezicht om naar te kijken. Een doorweekte tijger welp die af en toe te voorschijn kwam. Kioni lachte kort. Ze voelde iets koud tegen haar buik en keek naar beneden. Tot haar schrik kwam de sneeuw nu ook al tot haar buik en het ging steeds verder. Maar ze was sterk genoeg en het was een goede training. Ze mocht natuurlijk niet verzwakken. Haar borst sneed door het sneeuw heen en maakte zo een pad vrij. Als de welp slim was zou ze daar in gaan lopen. Maar Kioni zei niets. Ze was haar aan het testen. Wat ze allemaal al kon en wat ze nog allemaal moest leren. Ze wist niet of ze al een trainer had gevonden. Misschien wel en misschien ook niet. Maar als pleegmoeder zag ze het als taak om haar de beginselen te leren. 'Pfoe, dit is hier wel diep, hoe lang zal dit nog door gaan?' vroeg Cicely terwijl ze steeds maar weer op en neer sprong. Kioni knikte naar voren. 'Niet lang meer' zei ze en ging verder. Het sneeuw werd dieper en steeds zwaarder maar ze bleef stug doorlopen. Uiteindelijk zou het wel minder worden dat wist ze zeker. En ze had het nog niet eens gezegd en ze voelde alweer dat de sneeuw minder diep werd. Het daalde in een rap tempo en liet haar doorweekte vacht weer zien. Ze trok haar lip op en gromde in ergernis. Ze voelde dat haar klauwen nu eindelijk vastere grond raakten. Bij de voet van de heuvels lag geen los sneeuw meer, maar vast gedrukt ijs. Het liep moeilijk maar het was tenminste vast. Ze wenkte de welp en stapte opzij zodat die erbij kon. 'We zijn er' zei ze met een grijns. De heuvels reikten zover haar oog kon zien. Op sommigen lagen nog allerlei sneeuw en ijs plekken maar ook op sommigen zag je het groene gras al liggen. Ze liet de welp voor gaan. Als ze van de heuvel af zou glijden kon ze nog in grijpen. Ze wilde niet dat er iets met haar zou gebeuren. Dus ging ze de welp achterna de vele heuvels op.

van **Cicely** zo sep 23, 2012 9:52 am

Cicely vond het jammer dat ze eigenlijk geen familie meer had, maar zoals al zo vaak gezegd, ze had er mee leren leven, en het kunnen accepteren. Dood was dood, en je kon er zo veel over piekeren als je maar wou, maar daar kwamen ze niet mee terug. Dat had ze zich zelf geleerd, eigenlijk een best wel wijze les. Ze keek naar Kioni die haar ogen neer sloeg. 'Ik zou er over kunnen piekeren,' mompelde, vervolgens keek ze haar aan. 'Maar dat is overbodig, want door me zelf depressief te maken om dat ze dood zijn, komen ze heus niet terug,' vervolgde ze. Ze sloeg haar ogen op de ijs blauwe koude lucht en ademde even diep in en uit. Natuurlijk had ze het leuker gevonden als ze er waren geweest, maar dat was niet het geval. Ze begreep wel waarom Kioni er ook bij haar naar vroeg, want misschien had ze wel een moeder en vader ergens gehad, maar dat was niet het geval, en nu was Kioni gewoon haar moeder, pleegmoeder, en anders, als ze een moeder hier ergens had gehad, dan zou ze toch nooit gevraagd hebben of zij haar moeder wou worden? Het sneeuw onder haar poten werd dieper, en uiteindelijk zakte ze diep het sneeuw in. Ze keek even om hoog en bleef kort staan. Daarna begon ze springend door het sneeuw heen te lopen. Ze grijnsde naar Kioni bij elke sprong. Eigenlijk was dit wel leuk. Maar na een tijdje gesprongen te hebben moest ze toegeven dat het steeds zwaarder werd. Ze vroeg aan Kioni - die intussen ook diep in het sneeuw liep, of het nog heel erg lang zou duren. 'Niet lang meer,' had Kioni gevraagd. Cicely haalde even diep adem. Toen keek ze achter Kioni. Toen besefte ze dat ze eigenlijk best wel dom was. Ze kon achter haar gaan lopen. Ze sprong nog een keer om hoog, maar dit keer op zij. En toen kon ze normaal lopen, althans, zonder te hoeven springen. Dit was ook zwaar, maar minder zwaar dan telkens op en neer springen. Na een poosje door gelopen te hebben, en dat was zeker een poosje, gewoon een halve dag, merkte ze op dat het sneeuw minder diep werd, even als de heuvels, althans, de heuvels kwamen dichter bij. Uiteindelijk voelde Cicely grip onder haar poten terecht komen, het was super glad. Dus het zou wel ijs wezen. Ze volgde Kioni, en toen bleef ze stil staan. Cicely hield ook op met lopen en keek naar Kioni. 'We zijn er,' sprak Kioni. Cicely grijnsde. 'Wauw!' Bromde Cicely vrolijk. Ze keek om hoog en zag kleine stukjes gras en hier en daar wat begroeiing. Ze waren nog wel op de sneeuw vlakte, maar bevonden zich nu meer in het zuiden. En daar was het dus een stuk minder koud en besneeuwd. Cicely snoof de lucht op van het groen en voelde zich er meteen een stuk fijner door. Ze was sowieso al vrolijk en blij. Maar dit deed haar gewoon beter voelen. Vervolgens begonnen de twee om hoog te klimmen. Dat toch wel zwaar was voor de al vermoeide welp. Tenslotte was ze niet gewend om een hele dag te wandelen. En vooral niet door zulk diepe sneeuw. Ze zette haar nagels in het ijs/sneeuw bij elke stap die ze zette. Kioni liep achter haar. Bij de volgende stap vergat ze haar nagels in het sneeuw/ijs te zetten en gleed ze een stuk achteruit tegen Kioni's linker poot aan. Ze schrok even en schudde met haar kopje. 'Oops,' zei ze waarna ze weer verder begon te klimmen. Na een stuk om hoog zijn gegaan kwamen ze op de boven kant van de heuvel. Boven aan bleef ze staan en draaide ze zich om naar beneden. Toen schoot een herinnering haar gedachte binnen. De laatste keer dat ze op een besneeuwde heuvel was geweest was met Tairo, en toen waren ze samen kont glijdend er vanaf gegaan. Ze slikte even en drukte toen het beeld weg. 'Wat is het mooi hier boven,' mompelde ze half tegen zich zelf terwijl er een windvlaag door haar vacht heen waaide. En of ze Tairo miste. Ze draaide zich om en zag toen in het verte een eland jong staan. Vermagerd, maar wel groot. Daar zat heus wel wat vlees aan, maar dan genoeg voor één volwassen tijger. Ze keek naar Kioni, afvragend of Kioni het dier ook had gezien.

van Kioni wo sep 26, 2012 4:28 am

Ze liet de welp voor gaan en ging achter haar de heuvels op. Ze zette haar klauwen steeds stevig in het sneeuw en klom zo beetje bij beetje naar boven. Het was zwaar en hoewel ze gespierd was met goede conditie, was dit toch erg zwaar. Ze moest ook veel gewicht mee sjouwen. Ze begon toch echt haar spieren te voelen. Ze besloot te gaan tellen. Tellen hoeveel stappen ze zette. Het duurde niet lang of ze concentreerde zich er helemaal op. Ze schrok toen ook toen de welp naar beneden gleed. Ze knalde tegen haar voorpoot aan en Kioni haalde opgelucht adem. Het zou een flinke val naar beneden zijn. Hoewel het niet stijl was, kon het ijs wel gaan schuren en dat moesten we niet hebben natuurlijk. Ze gaf Cicely weer een klein duwtje zodat ze verder kon en ging zelf ook weer verder. Plots verdween de welp. Kioni strekte haar nek en zag de witte vlakte al. Ze hadden de boven kant van de heuvels bereikt. Hier en daar zagen ze de groene plekken liggen. Op de groene plakken met gras zagen ze kleurrijke bloemen groeien. Ze opende haar mond en glimlachte. 'Wat is het mooi hier boven.' Zei Cicely. 'Jah' zei ze zuchtend. Het zag er inderdaad prachtig uit. Cicely draaide zich om en keek naar iets in de verte. Kioni bukte en volgde de blik van haar pleegwelpje. Ze hief haar kop weer en knikte goedkeurend. Ze vond het knap dat de welp het dier al had gezien. Het was een jong eland. Als ze haar ogen toe kneep tegen het felle licht, zag ze de botten uitsteken, maar toch was het wel groot. Groot genoeg voor een volwassen tijger. Cicely keek vragend op naar haar en Kioni knikte ten teken dat ze het ook gezien had. Ze keek naar beneden naar de welp. 'Wil je zien hoe je op een groter dier jaagt?' zei ze en grijnsde breed.

Ze zette nog een poot naar voren. Er zaten alleen nog maar een paar kleine platte stenen voor hun en het eland. Ze stond voor de welp en zou het beschermen als het eland op hun af zou stormen. Ze schuurde met haar buik over de grond en hield haar staart laag. Ze hief langzaam haar kop en keek boven de stenen uit naar het eland. Het schuurde met zijn hoef over de grond op zoek naar een plekje om te grazen. De wind waaide in het gezicht van Kioni en bracht de heerlijke geur van het dier mee. Ze ontblootte haar tanden en sloop richten het eland. Ze zette zich af en vloog door de lucht. Haar klauwen zonken in het malse vlees en het eland begon te schoppen. Kioni bewoog mee en ontweek daarmee de scherpe en harde hoeven. Een goede klap op het hoofd van die dingen, zou zelfs een volwassen tijger kunnen doden. Ze zette haar poten wat verder en strekte haar nek om bij de hals te komen van het eland. Ze zette haar vlijmscherpe tanden in het vlees van het eland. Bloed spatte op en ze beet harder. Het eland knipperde wild met zijn ogen en hapte naar adem. Ze kneep haar kaken stijf op elkaar. Het eland wankelde onder het gewicht van de grote tijgerin en viel tot slotte neer. Ze zette haar poot op die nek van het eland en hield zijn hoofd laag. Ze wenkte Cicely. Ze was nog jong, maar je kon niet vroeg beginnen met leren. Ooit zou ze het zelf moeten doen. 'Bijt zijn nek door' zei ze en gaf haar een bemoedigend knikje.

van **Cicely** wo sep 26, 2012 9:47 am

Ze gleed naar beneden, en daar schrok ze toch best wel van. Maar gelukkig knalde ze tegen Kioni's poot aan. Het had stukken anders kunnen aflopen, ze had raar kunnen vallen, al was de heuvel zo stijl nog niet, want als ze geprobeerd te remmen zou hebben, en ze had een verkeerde beweging gemaakt had ze zo over de kop kunnen gaan en rollend naar beneden kunnen gaan, wie weet had ze haar nek dan wel gebroken. Maar dat was het geval gelukkig niet. Ze was gewoon tegen Kioni's poot aan gebotst. Kioni gaf haar een duwtje zo dat ze makkelijk overeind kwam. Ze stond uiteindelijk weer recht op en liep weer om hoog, althans, meer klom om hoog. Ze stak haar klauwen in het ijs en klom zo om hoog. Het was zwaar, en de top leek nog zo hoog, ze kon niet wachten voor ze zich zelf neer kon storten en even rusten. Al was ze er bang voor dat dat niet ging gebeuren. Jammer dan. Dit was goed voor haar conditie, Cicely keek even achter om en keek naar haar pleeg moeder, die duidelijk ook moe begon te worden, moest je na gaan hoe zwaar dit was voor de jonge welp. Toen Cicely eindelijk boven op was keek ze naar beneden. Cicely straalde toen ze zag hoe mooi het was. De uitzicht was prachtig. En dat uitte ze ook. Kioni stemde er mee in. Het was ook mooi, en dit was de eerste keer dat Cicely iets van zo hoog af zag. Althans, niet helemaal de eerste keer, maar haar eerste keer met uitzicht was iets minder geweest, maar wel besneeuwd. Toen was ze met Tairo geweest. Ze was toen van de heuveltjes af gaan glijden. Cicely staarde naar het niks en zag het helemaal voor zich. Wat dood is is dood, en je haalt ze niet terug met piekeren, ging er door haar kop heen. Ze duwde de gedachte weg en wende zich tot Kioni. En toen zag ze iets in de verte, duidelijk een eland jong. Niet helemaal gezond, maar wel voer, meer dan genoeg voor een volwassen tijger, en Cicely kon dan heus wel wat hapjes mee eten. Ze keek naar Kioni en toen zag Kioni het dier ook. 'Wil je zien hoe je op een groter dier jaagt?' Vroeg Kioni. Cicely grijnsde. 'Ja, graag,' grauwde ze opgewonden. Ze had het haar vorige adoptie ouders wel zien doen, en dat was spectaculair geweest, alleen nu was het al weer heel lang geleden. Ze wou wel zien hoe Kioni het deed, ze kon er veel van leren. Haar ogen waren strak op Kioni en haar houding gericht. Ze wist dat zo'n eland goede klappen uit kon delen, jong of niet, en dat beest had al flinke horens, of gewei, hoe je het ook wilde noemen. Uiteindelijk haalde Kioni het dier neer en Cicely keek goed naar haar technieken. Bloed sijpelde uit het lichaam van het dier, en opgewonden keek Cicely er naar, het dier werd duidelijk zwakker. Kioni hield het dier op de grond en wenkte haar naar haar toe. Cicely haar ogen werden voor een moment groot en ze draafde meteen naar Kioni toe. 'Bijt zijn nek door,' zei ze. Cicely keek Kioni aan en zag haar een bemoedigend knikje geven. Cicely knikte en wende haar ogen op het dier. Ze keek goed naar de nek en zocht naar de slag ader. De slag ader was een tikkeltje op gezwollen, van angst en de bloeddruk was hoog. Cicely schoot snel naar voren - dat redelijk goed ging en plaatste haar scherpe welpen tandjes recht op de slagader, het koste haar wat moeite om door de huid heen te boren, maar het lukte uiteindelijk wel, arm dier, het zou vast veel pijn gehad hebben. Cicely hees haar kop weer op en likte het bloed rond haar bek weg en keek naar het dier waar heel snel het bloed uit spoot, en toen stopte het dier met bewegen. 'Deed ik het goed?' Vroeg ze met een grijns, die langzaam toch wel haar aard aan gaf, ze zou later beslist geen lieverdje zijn, dat was nu al te merken.

van Kioni do sep 27, 2012 5:42 am

Na een korte strijd wankelde het eland dan toch en knalde op de grond. Kioni zette snel haar grote poot op diens nek en hield zijn kop laag. Ze zorgde ervoor hij zijn gewei niet meer kon gebruiken. Ze wenkte Cicely. 'Bijt zijn nek door' zei ze en gaf een bemoedigend knikje naar haar. Even leek ze te aarzelen maar ze stapte al snel naar het dier toe. Ze zag hoe ze de slagader opzocht. Door jaren lang van ervaring, kon Kioni hem zo vinden, maar de welp moest nog leren. Maar ze had het verbazend snel gevonden en zette haar scherpe tandjes erin. Het bloed spoot op en kwam in snelle stoten uit de wond. Het dier rochelde en ademde zwaar. Toen hield de buik op met bewegen en zijn ogen staarden doelloos in de verte. Het dier was dood. Ze keek op naar de welp die met een grijns naar haar keek. Het bloed had haar welpen tanden rood gekleurd, en het gaf haar een ruig uiterlijk. Ook Kioni grijnsde. Die kleine zou geen doetje worden dat was zeker. 'Deed ik het goed?' vroeg ze. Kioni knikte en gaf haar een duwtje met haar kop. 'Heel goed Cicely' complimenteerde ze haar. In haar hoofd was ze allerlei plannetjes aan het bereiden. Hoe zou ze haar opvoeden? Tot een slecht iemand? Of neutraal? Ze dacht diep na. Cicely zou toch haar eigen weg volgen. Haar karakter was sterk en dus zou het niet veel uitmaken wat Kioni zou doen. Maar toch wilde ze haar dingen leren, dat vond ze haar taak als pleegmoeder. Ze richtte haar ogen weer op de welp en glimlachte weer. Ze had meer gelachen dan ze in tijden had gedaan en dat was compleet te danken aan Cicely.
Ze deed een paar stappen naar achter en liep naar het eland. Ze zag de eerste vliegen al op het dier af vliegen. Snel ging ze er op een drafje naar toe en joeg ze weg. Ze draaide zich weer terug naar Cicely. 'Zorg dat ze niet op je vlees gaan zitten, dan smaakt het minder goed 'instrueerde ze de welp en scheurde met haar klauwen de buik open. De ingewanden vielen eruit, door al die tijd van spanning. Ze duwde het weg zodat de welp bij het vlees kon en begon zelf ook te eten. Het vlees was taai en bitter, maar smaakte desondanks goed. Ze had al tijden een vieze smaak in haar mond gehad en had het alleen een beetje kunnen verminderen door sneeuw op te likken. Maar de smaak verdween en werd overgenomen door de bloed smaak. Ze sloot kort haar ogen van gelukzalig heid maar opende ze al gauw weer. Ze moest oplettend blijven, gewoon voor het geval dat..

van **Cicely** vr sep 28, 2012 9:33 pm

Cicely keek naar het verzwakte dier dat nog in leven was en zo te zien graag los wou komen. Cicely gleed met haar ogen over het nek heen op zoek naar de slagader. Dat was haar wel geleerd, een dier kon je het snelste doden door in de slag ader te bijten. Want als je dat deed, raakte je de hoofd ader en spoot het dier meteen helemaal leeg. En dan kon je eten. En dat was nu het gene dat Cicely moest doen. Cicely moest het dier dood maken door in de slag ader te bijten. Cicely zag al snel het kloppende ader tussen de huid door steken. Ze bedacht even hoe ze dit ging aan pakken, en toen ze dat had gedaan wist ze het. Haar kopje schoot voor uit en haar tandjes maakte al snel plaats in de nek. Het koste haar wat moeite om door de strakke stevige huid heen te komen en vervolgens de slag ader te raken, maar het lukte wel. Het bloed spoot uit het dier z'n nek, en nog twee keer spartelde het dier en daarna bewoog het dier niet meer. Arme ziel. Maar nu had Kioni wel eten, en Cicely kon daar ook wel wat hapjes van mee eten. Cicely keek trots neer op het dode eland jong. Vervolgens keek ze op naar Kioni en grijnsde. 'Deed ik het goed?' Vroeg ze trots. 'Heel goed Cicely,' sprak Kioni. Cicely grijnsde haar tanden bloot. Yeap, dit voelde goed, ze had haar eerste grote prooi vermoord. Ze likte de laatste resten bloed van haar kin af en keek toen weer naar wat Kioni ging doen. De Cicely sloeg met haar staart toen er een vlieg langs haar heen begon te vliegen. Ze bromde van ergernis. Ze had altijd al een hekel aan die rot beesten gehad. Cicely zag hoe Kioni naar het eland toe sprintte om de vliegen te verjagen. Cicely keek naar Kioni. 'Zorg dat ze niet op je vlees gaan zitten, dan smaakt het minder goed,' vertelde Kioni haar. Cicely knikte. Cicely keek naar hoe Kioni met haar machtige tijger klauwen de buik open scheurde van de eland. Haar ogen werden groot van vreugde. 'Hoe deed je dat zo makkelijk?' Riep ze uit. Dat wou Cicely dus ook leren. Dan kon ze in een gevecht misschien makkelijk de buik open klauwen waar door het dier meteen dood was. Cicely grijnsde bij die gedachte. Al machtige Cicely. Ze zag hoe Kioni was gaan eten en Cicely trippelde er ook op af, Cicely moest een beetje om hoog klimmen om bij het vlees te komen, waar door haar poten en buikje helemaal rood werd van het bloed, en begon vervolgens ook te eten. Ze likte het bloed op, waar bij de losse stukjes vlees mee kwamen, af en toe zette ze haar tanden er in om weer wat vlees los te maken, en begon daarna weer gulzig te likken. Dat was nog even wat makkelijker. Cicely zat namelijk in de tijd dat haar tanden wisselden, en ze wou haar nieuwe tanden nog lang niet kwijt, of gewoon niet, ze deden nou nog pijn, dus deed ze liever minder kauw werk. Na dat ze genoeg had gehad trok ze zich terug. Cicely snoof de lucht op en ging op zoek naar een beekje water of zo. Cicely keek even om naar Kioni. 'Ik ga op zoek naar water,' zei ze waarna ze weg sprong. Cicely keek om zich heen en zag al snel een stuk water. Dat hier en daar ook ijs, maar het was gewoon stromend water, en dat was wat ze nodig had. Ze likte het water op en maakte zich zelf schoon. Ze bibberde om dat het water koud was en ijs koud aan voelde om haar huid onder haar vacht. Ze trok zich terug en begon zich zelf schoon en droog te likken. Ze vroeg zich af wat ze hier gingen doen. Ze keek naar de lucht, die al aardig schemerig en donker begon te worden. En ze voelde zich toch wel moe worden. Ze gaapte een keer waar bij al haar tandjes te zien waren. Ze rekte zich uit en draaide zich om naar waar Kioni was. Toen zag ze iets groots en wits deze kant op komen. Haar ogen werden groot van schrik en angst toen ze besefte wat het was. Ijs beer.

van Kioni za sep 29, 2012 1:38 am

Zodra ze met haar scherpe klauwen de buik open scheurde rook ze gelijk de overweldigende geur van het bloed. Het water liep haar in de mond en ze besefte dat ze eigenlijk wel meer honger had dan ze had verwacht. Een klein konijn delen met een welp was niet genoeg voor haar. De ogen van de kleine welp werden groot van vreugde 'Hoe deed je dat zo makkelijk?' riep ze uit. Kioni lachte en keek naar haar klauwen. Kleine druppels bloed lagen er op en glinsterden in het licht. Ze tikte met haar poot op die van Cicely en knikte naar de welp haar klauwen. Ze waren voor een welp al erg scherp. 'Hou altijd je klauwen scherp, dan kun jij dat ook op een dag' zei ze en draaide zich om naar het eland. Ze boog zich over het eland en begon grote stukken vlees eraf te scheuren. Ze sloot kort haar ogen van gelukzaligheid en voelde hoe het bloed van het eland door haar aderen stroomde. Vanuit haar ooghoeken zag ze de welp naar het eland toe lopen en bloed op begon te likken. Ze vroeg zich af hoe oud de welp eigenlijk was. Toen Kioni zo oud was geweest, deden haar kleine tanden altijd zeer. Dat zou waarschijnlijk ook zo zijn bij Cicely. Vindingrijk van haar dacht ze terwijl ze verder ging eten. Zij had er niet aan gedacht om het vlees op te likken. Zij at het gewoon en had dus na elke maaltijd verschrikkelijke pijn. Maar zo te zien had de kleine tijgerin er niet zo veel last van. Kioni ging verder met eten. Het vlees verdween langzaam en de gele botten waren al hier en daar te zien. Het was een redelijk klein eland, maar precies goed genoeg voor een volwassen tijgerin. Cicely keek even om naar Kioni. 'Ik ga op zoek naar water,' zei ze waarna ze weg sprong. Kioni riep haar nog wat na dat ze voorzichtig moest zijn maar ze hoorde het al niet meer. Ze haalde haar schouders op. Ze was slim genoeg om niet in de problemen te komen en dus zette ze het van zich af.

Ze likte nog de laatste beetjes vlees van de botten af. Boven het kale karkas cirkelden grijze gieren in de lucht, die wachtte tot de tijger weg ging. Ze keek kort naar boven naar de gieren en gromde laag. Ze had een hekel aan die beesten. Ze konden zelf geen dier vangen en aten ze dus brutaal mee aan een feestmaal, die andere rovers weer hadden gevangen. Ze mopperde wat naar boven en draaide zich om. Ze snuffelde even in de rondte op zoek naar de geur van Cicely. Maar wat ze rook was niet de welp, ook geen andere feline. De geur gaf aan dat het een groot beest was, mannelijk en dus zonder welpen. Maar dat maakte ze niet minder agressief. Ze begon te rennen in de richting. Bladeren schuurde in haar gezicht maar ze ging stug door. Als ze niet op tijd zou komen, kon het verschrikkelijk aflopen.
Haar brede borstkas doorkliefde als het ware de struiken en ze hoorde een klein beekje al. De wind blies in haar gezicht en ze kreeg twee geuren in haar neus gedrukt. Die van Cicely en die van de beer. Ze begon harder te rennen en al gauw zag ze het witte gestalte al. Dat torende boven een kleine tijgerwelp uit. Het hief zijn behaarde poot om de welp neer te slaan maar iets hards knalde tegen diens zij aan. Kioni ramde met al haar kracht de beer weg van de welp. Ze herstelde zich van de klap en sprong voor Cicely. 'Ren weg!' riep ze en richtte haar blik weer op de ijsbeer. Die zijn zwarte ogen spuwden vuur en keek woest naar de tijger die zijn eten had weggekaapt. Zijn zwarte ogen waren haast poelen waarin je als je niet sterk genoeg was kon verdrinken. Kioni bleef witheet van woede terug kijken. Die brutale beren, ze moesten van de welp afblijven. Ze zette een paar stappen naar voren en brulde hard. De beer kromp kort in elkaar. Zijn gehoor was gevoelig en een tijgers brul was oorverdovend hard. Al haar scherpe tanden glommen in het zonlicht. De beer brulde nu ook en rende weer op de tijgerin af. Kioni was misschien niet zo snel, maar kracht had ze wel. Ze rende ruim van te voren al naar links en de beer, die nog langzamer was kon haar niet meer ontwijken. Ze zette zich met haar krachtige poten van de grond af en haar klauwen klemde ze zich vast in de dikke vacht. De beer brulde en probeerde haar eraf te gooien maar ze was buiten zijn bereik. Ze probeerde in haar hoofd dingen te bedenken hoe ze de beer zou kunnen neerhalen. Maar ze wist dat ze het in haar eentje misschien niet kon overleven. Een nieuwe kracht overviel haar. Ze had net een pleegwelp gevonden, en dan zou die weer ouderloos worden omdat Kioni te zwak was geweest. Nee dat zou niet gebeuren. Ze sprong van de beer af en deed een schijnbeweging. De domme beer ging erop in en sprong die kant op. Zijn zachte buik was zo zichtbaar en Kioni schoot zo snel als een slang naar de roze buik. Ze zette haar tanden in het vel en verwondde de beer. Die brulde weer in ergernis maar ze ging verder. Steeds weer gaf ze de beer kleine verwondingen. De buik kleurde langzaam rood en hij verloor veel bloed. Kioni had een aantal diepe sneeën in haar poot en één in haar zij. Kort keek ze om zich heen om te kijken waar Cicely heen was gegaan maar ze zag haar niet. Ze zag haar niet en ze keek angstig om zich heen. Maar nog voordat ze iets kon doen voelde ze hoe ze in de lucht werd getild. De beer smakte haar tegen een steen aan. Ze gromde en lucht werd uit haar luchtpijp gedrukt. Ze knipperde met haar ogen en voelde een steek van pijn. Ze zag hoe de beer weer op haar af rende. Ze probeerde op te staan maar het lukte niet. Ondanks de situatie voelde ze zich toch kalm. Wel schuldig, ze had Cicely alleen gelaten. Tenzij de welp een plan had of een andere feline had gevonden, was ze nu verloren. Ze richtte haar lagune blauwe ogen op de beer die langzaam op haar af stormde. 'Het spijt me Cicely' fluisterde ze.

van **Cicely** za sep 29, 2012 11:05 am

Opgewonden keek Cicely naar Kioni terwijl ze de buik van het dier open sneed. Cicely haar ogen werden groot toen alle ingewanden er uit vielen en aan de kant werden geschoven. Hoe deed ze dat? En dat vroeg Cicely dus ook. Zij zelf wou dat ook kunnen. Misschien lukte dat ook wel op een dag. Cicely keek opgewonden naar Kioni. Afwachtend naar haar antwoord. Cicely volgde Kioni's ogen naar haar klauwen waar nog bloed op zat. Kioni's klauwen leken wel op scherpe pas geslepen messen. Vervolgens tikte Kioni met haar poot op Cicely's poot. 'Hou altijd je klauwen scherp, dan kun jij dat ook op een dag,' sprak Kioni. Cicely grijnsde haar scherpe witte tandjes bloot, hier en daar kon je al zien dat Cicely haar tanden aan het wisselen was. En zag je dus ook wat kleinere tanden tussen zitten. Maar het ging snel, over een week zou haar bekje vol zitten met volwassen tijger tanden. Ookal was ze nog maar een welp. Rond deze leeftijd ging je gewoon je tanden wisselen. Cicely klom een beetje op het eland en begon het bloed op te likken, ze beet zachtjes in het vlees om haar tanden geen pijn te bezorgen en likte rustig losse stukken vlees op. Wisselen deed pijn, maar haar moeder had altijd gezegd dat het zomaar over zou zijn voor wanneer ze haar tanden ging wisselen, toen haar moeder nog leefde wisselde ze haar tanden nog niet. Nu wel. En gelukkig had ze de tips al binnen gekregen. Toen Cicely genoeg had gehad zei ze dat ze even wat water ging drinken. Cicely sprong op en trippelde weg. In de verte hoorde ze nog iets van dat ze voorzichtig moest zijn maar Cicely reageerde er al niet meer op. Cicely snoof de lucht op en probeerde geluid van stromend water op te pikken, dat niet lang duurde, want na een poosje vond ze al een stromend beekje. Dat moest van uit de bergen komen. Cicely keek even rond in de hoop iets van de bergen te zien. En die zag ze ook. Heel ver weg van hier, zo'n drie tot vier dagen lopen. Maar toch kon je ze zien. De bergen waren ook reusachtig groot. En tenslotte had Cicely gewoon perfecte ogen. Ze grijnsde kort en begon van het water te likken, en zich uiteindelijk ook schoot te wassen, haar hele kraag zat onder het bloed en haar borst ook, even als haar bek. Stukjes bloed zag je weg drijven in het water en loste uiteindelijk zo danig op dat je t niet meer zag. Cicely draaide zich na het wassen en water drinken om naar waar Kioni was. Ze grijnsde, maar die grijns verdween al snel toen ze een stukje de andere kant iets wits zag bewegen, dat ze herkende als beer, een ijs beer. Cicely haar nek haren schoten overeind van angst. Beer, beer was gevaarlijk had ze altijd geleerd, ze konden je met één klap van hun poot je nek breken. Cicely verstijfde toen ze op merkte dat de beer het op haar gemunt had. O nee, ze wou nog niet dood, alles ging net weer goed, ondanks dat gisteren Tairo dood was aan getroffen, alles ging toch net weer goed, ze had een pleeg moeder, en ze had nu een goede toekomst voor ogen. Die wou ze niet laten verpesten door zo'n domme beer. Maar ja, zo dom was die beer nou ook weer niet, ze waren sterk en moordlustig en wisten precies hoe ze iets moesten doden. De beer kwam dichter bij en Cicely kromp in één van angst. Toen zag ze Kioni al te voorschijn komen. Nee, zij moest ook niet dood. Nee, ze moesten allebei maken dat ze weg kwamen. 'Ren weg!' riep Kioni haar toe terwijl ze voor haar stond en de beer net nog om ver had geduwd met haar gewicht. Cicely keek op naar Kioni en begon te rennen. Ze keek achter om kijkend of Kioni haar volgde. Cicely stopte met rennen toen ze zag dat Kioni in gevecht was geraakt met de beer. Cicely keek naar de dicht bijzijnde struiken en verstopte zich er in, enkel haar felle gele ogen waren nog te zien, ze keek naar Kioni en de beer. Het gevecht zag er adembenemend uit, maar ze had het liever van een ander gezien, Kioni's leven stond nu op het spel. Ze wou haar pleeg moeder niet verliezen. Nooit niet, nu ook niet! Cicely zag hoe de beer Kioni's lichaam op tilde en weg smakte. Kioni knalde tegen een steen aan en de beer rende op Kioni af. Cicely haar ogen werden groot van schrik, 'MAMAAA!!' Riep ze uit, ze had mama gezegd, dat zou Kioni vast wel even wakker hebben geschut, en ze meende het, Kioni was haar mama, haar nieuwe mama, en ze zag haar als haar mama. Ze schoot als een speer de bosjes uit. Ze was niet de snelste, maar zeker ook niet de langzaamste. De beer kwam steeds dichter bij Kioni en Cicely steeds dichter bij de beer. Ze zette lenig af met haar achter poten en haar kleine lichaam knalde hard tegen de zij van de beer af, de beer wankelde kort, maar zijn aandacht was niet meer op Kioni gevestigd. Zijn aandacht was nu juist op Cicely gevestigd. Cicely draaide zich razend snel om en begon te rennen, de beer moest bij Kioni weg. De beer achtervolgde Cicely en snel rende Cicely vluchtend weg van de beer. Ze sprong over een steen heen dat de beer wel even moest hebben vertraagd. Cicely hijgde moeizaam maar al snel zag ze de een rivier, een diepe snelle rivier waar zelfs een beer niet tegen op kon. Cicely zou er niet over heen kunnen springen, maar als het lukte zou ze wel een scherpe bocht kunnen maken met haar lenigheid en de beer zo kunnen afschudden. Vluchten had ze wel geleerd in de periodes dat ze alleen was geweest. De rivier kwam steeds dichter bij, de beer zou onderkoeld raken of verdrinken, want het zeker weten diep. Cicely nam een scherpe bocht, maar in plaats daarvan belande ze zelf ook in de rivier. Maar ook de beer was in de rivier gevallen, een heel stuk achter haar, en een stuk veder. Cicely krabbelde met haar poten over de grond waar zij nog wel bij kon, maar de beer niet, want die zat ergens midden in de rivier. Ze bleef krabbelen, maar ze vaarde wel mee met de stroom. Toen botste haar lichaam tegen een rots aan in de rivier. Ze klemde haar poten er net op tijd om heen en hield zich er aan vast, dat koste haar veel moeite. 'H-help! Help!' Riep ze hopend dat Kioni haar hoorde. De kou verzwakte haar, maar ze wist zich nog vast te houden... Maar voor hoe lang?

--Echt, ik had gewoon even zin in wat spanning 8D

van Gesponsorde inhoud

So far away...

So far away...

Re: So far away...

Re: So far away...

Re: So far away...

Re: So far away...

Re: So far away...

Re: So far away...

Re: So far away...

Re: So far away...

Re: So far away...

Re: So far away...

Re: So far away...

Re: So far away...

Re: So far away...

Re: So far away...

Re: So far away...

Re: So far away...

Re: So far away...

Re: So far away...

Re: So far away...

Re: So far away...

Re: So far away...

Re: So far away...

Re: So far away...

Re: So far away...

Re: So far away...