Re: So far away...

van Kioni zo sep 30, 2012 3:18 am

Ze probeerde in alle macht op te staan maar het wilde niet lukken. Verschillende pijnscheuten gingen door haar grote lijf heen en zorgden er zo voor dat ze tijdelijk verlamd was. Ze ontblootte haar tanden toen ze plots de ijsbeer op zich af zag komen. Ze wist dat dit het einde zou zijn. Toch was ze merkwaardig rustig. Ze hoopte naar een andere plek te gaan, een betere. Maar ze wilde Cicely niet achter laten. Ze zag haar als haar bloed eigen dochter en dat zou ze altijd zo doen. Ze zag de beer steeds harder rennen om haar het licht uit haar ogen weg te slaan. "Het spijt me Cicely" waren de woorden die over haar lippen rolden. Ze legde haar kop op de grond en keek omhoog.
Plots hoorde ze een stem die ze herkende. Ze hief haar kop en zag dat de ijsbeer nog maar een paar meters van haar verwijderd was. Maar dat was het niet wat ervoor zorgde dat ze zich compleet koud voelde worden van angst. Ze zag de kleine welp uit de bosjes stormen op de beer af. 'MAMAAA!' schreeuwde ze uit. Kioni haar ademhaling begon te versnellen. Waar was ze mee bezig?! Ze moest hier weg, anders werd het haar dood ook. Ze wilde schreeuwen dat ze weg moest gaan en haar hier moest achterlaten toen de welp de beer al had bereikt. De kleine tijgerin zette zich lenig af met haar achterpoten en knalde tegen de zij van de beer aan. Kioni probeerde overeind te komen maar viel met een zucht weer neer. Ze hief haar kop op zoek naar de welp. Ze zag dat de beer zich herstelde van de klap en nu met zijn koude zwarte ogen naar Cicely keek. Zij draaide zich razendsnel om en begon te rennen. De beer wierp nog één laatste blik op Kioni en rende toen Cicely achterna. Kioni brulde hard in ergernis. Die domme welp! Waarom moest deed ze dat nou?! Ze moest wegrennen. Ze ademde kort in en uit en probeerde zich op te trekken. Ze moest haar welp helpen, anders zou het niet goed komen. Ze beet op haar lip. 'Verman je' riep ze tegen zichzelf en hield haar adem in. Haar klauwen groeven zich diep in de bladeren en ze trok zich op. Ze stond wankel op haar poten en keek opzij. In haar zij zat een diepe gleuf veroorzaakt door de scherpe punt van de rots. Ze vernauwde haar ogen en haar tanden waren weer zichtbaar. Zodra ze brulde was ze boos. Maar als ze stil was, was ze witheet van woede. Ze negeerde de pijn in haar zij en het druipende bloed. Ze zocht naar de geur van haar pleeg dochter en rende die achterna.
Ze kwam tot de conclusie dat Cicely naar de rivier ging. Ze rende nog harder. Dit gebied kende ze beter dan andere gebieden en dus ook die rivier. Die was verraderlijk. Scherpe en gladde stenen op de oevers en een machtige stroming die zelfs een beer zou kunnen mee sleuren. Ze dreef zichzelf tot het uiterste. Ze wist wat Cicely van plan was en dat stond haar helemaal niets aan. Kioni ontweek de obstakels en kwam bij de rivier. Een aantal druppels bloed lagen her en der verspreid over de stenen. Ze snuffelde er kort aan en kwam tot de conclusie dat het berenbloed was, geen tijgerbloed. Haar felle ogen zochten nauwkeurig de hele rivier af. Ze liep heen en weer tot ze plots een gestreepte staart slap in het water zag hangen. Ze rende er heen en zag Cicely in het water drijven. Ze botste tegen een gladde steen aan en sloeg haar poten erom heen. Het water beukte woest tegen haar aan. Ze zou het niet lang kunnen houden. 'H-help! Help!' riep ze uit.
Kioni aarzelde geen moment en waadde het diepe water in. Het klotste tegen haar wond aan en bood enige verkoeling. Maar het werd steeds dieper en moeilijker om niet te worden meegesleurd. Donkere plassen bloed verzamelden zich om de tijgerin heen maar ze negeerde het en waadde naar de welp. Een grote golf vloog over haar heen en ze ging kopje onder. Toen ze boven kwam zag ze dat de welp van de steen was af gegooid. Kioni schudde het water uit haar ogen en sprong nu door het water heen. Het koste veel kracht en ze verloor nog meer bloed, maar ze moest naar Cicely toe. Een grote bocht doemde voor hun op. In de verte zag ze het lichaam van de ijsbeer. Die bocht zou hun allebei kunnen doden..
Ze strekte haar nek uit en pakte het nekvel beet van Cicely. Ze draaide zich om en ging nu tegen de stroming in. Ze gooide de welp op haar rug en kneep haar ogen dicht tegen het water. Ze bleef maar door gaan, ze mocht niet te dicht bij de bocht komen, dan waren ze zo goed als verloren. Ze voelde, als een wonder, langzamerhand steeds meer vaste grond onder haar klauwen. Ze stapte verder en toen ze haar ogen opende zag ze de oever steeds dichterbij komen. Een laaghangende els stak zijn takken uit als uitnodiging. Ze pakte de welp van haar brede rug af en gooide haar op de takken. Nu was Cicely tenminste veilig. Nu zij ook nog. In haar vacht gingen de bloed druppels zitten en in haar ooghoeken begon ze zwart te zien. Het was er nu op of er onder. Ze moest uit het water.
Ze liep verder en keek naar boven in de hoop voor hulp, uit welke hoek dan ook. Toen stootte ze haar poot op iets wat leek op de wortels van een poot. Ze was dan toch eindelijk bij de oever aan gekomen. Ze snelde erheen en water en bloed dropen via haar vacht naar beneden. Ze hijgde diep en keek om zich heen. 'Cicely!' riep ze. 'Cicely waar ben je?!' Haar poten begonnen weer te wankelen. 'Nee niet nu' fluisterde ze. Ze wist nog niet of de welp helemaal veilig was. 'Nee, nee niet nu!' zei ze weer maar er was niets meer tegen te doen. Het zwart in haar ooghoeken breidde zich uit naar de rest van haar ogen. Ze voelde hoe haar hoofd zwaar werd en haar poten vielen onder zich weg. Ze knalde met haar kop op de grond en zonk weg in het donker..

-- Me two >D

van **Cicely** do okt 04, 2012 9:53 am

De beer verdween plotseling heel snel, als of er een waterval was, maar dat was gewoon een scherpe dodelijke bocht. Cicely zag nog een paar rode bloed vegen in het water die ook weer heel snel verdwenen, ze was er zeker van dat de beer dood was, één probleem minder, nu moest ze alleen nog het water uit. Cicely haar klauwen zaten om de steen heen gevouwen en ze wist dat ze het niet lang meer vol zou houden. Ze beet op haar lip. Nee, ze was net gelukkig, ze wou niet dood. Een watergolf sloeg over haar kop en Cicely ademde een keer diep in en uit om weer op adem te komen. 'H-help! Help!' Riep ze angstig. Ja, ze was bang alweer. Normaal was ze geen angsthaas, maar nu, ze was écht bang. En dat was ze de laatste tijd toch wel te vaak voor haar doen. Toen zag ze Kioni. Ze sprong het water in en zwom met moeite richting haar. Cicely keek angstig naar Kioni, en een schok ging door haar heen toen een golf over Kioni heen sloeg. Cicely stak haar nagels tegen de steen aan toen ze merkte dat ze langzaam weg begon te glijden. Een angstig piepje ontsnapte uit haar bek en toen sloeg er een golf over haar heen waardoor er allemaal water in haar bekje terecht kwam. Ze proestte en toen sloeg er weer een golf over haar heen. Haar ogen keken wazig naar de lucht die bewolkt begon te worden en toen sloot ze ze voor een moment. Ze kneep haar ogen dicht. Ik moet volhouden! Ze proestte nog een keer en probeerde zich strakker vast te houden. Ik wil niet dood! Toen het water uit haar bek was beet ze meteen haar kaken op elkaar om te voorkomen dat er weer water in haar bek terecht kwam. Maar dat was te laat, haar bek werd meteen gevuld met water en alles werd wazig voor Cicely haar ogen, haar lichaam verslapte en haar poten lieten de rots los. Cicely dreef op de gevaarlijke bocht af, maar Kioni kreeg haar net op tijd bij d'r nekvel te pakken. Gelukkig maar anders zou het Cicely's dood worden, al moest ze snel op het land en moest het water uit haar longen geperst worden. Kioni had zich omgedraaid en had Cicely haar lichaam op d'r rug gegooid. Cicely proestte toen ze op de rug van Kioni lande en water droop uit haar bekje. Ze opende haar ogen tot een kiertje en keek naar Kioni die tegen de stroom in ging. Ze hield zich vast aan Kioni's rug door haar nageltjes in Kioni's vacht te zetten en zo een paar vacht plukken vast te houden. Ze hoopte dat ze Kioni nu geen pijn bezorgde, Kioni had het zo wel zwaar genoeg. Cicely had Kioni's leven gered, en nu was Kioni bezig met haar leven redden. Cicely kneep haar ogen weer dicht en haalde bibberig adem. Later zou het leuk zijn om te vertellen, maar dan moesten ze het wel overleven. Dit was een gigantisch avontuur, maar niet iets dat ze graag nog een keer wou mee maken, het liefst had ze dit gewoon niet mee gemaakt. Maar ja, het was toch gebuurd. Rot beer. Cicely voelde hoe Kioni haar op pakte, en ze opende haar ogen, ze werd op een dikke mat van takken gegooid. Ze keek naar Kioni en zag hoe erg Kioni gewond was en hoe erg Kioni verzwakt was. Ze kon geen woord uit brengen. Hou vol, mama, hou vol, zei ze in stilte terwijl ze probeerde dat ook te zeggen met haar blik. Cicely zag er ook verzwakt uit, en haar ogen stonden bleek. Cicely haalde een keer diep adem en bleef kijken naar wat Kioni deed, tot dat Kioni uit het zicht verdween. Kioni moest het water uit. Cicely probeerde Kioni te vinden, maar dat lukte niet. Ze hees zich zelf langzaam overeind en voel toen van het tak af. Haar achterpoten belande in het snel stromende water. Niet weer! Ging er door haar kop heen, maar ze wist zich zelf op de over te trekken. Toen ze één maal op de grond stond begon ze te bibberen. Alles voelde nu koud aan. Het sneeuw onder haar poten, het en het water liet haar bijna bevriezen. Kleine stukjes ijs hing aan haar vacht. Ze moest warmte hebben, beschutting, maar eerst Kioni vinden. Toen hoorde ze de bekende stem van haar pleegmoeder. Ze riep haar. 'Mama!' probeerde ze te schreeuwen, maar er kwam niet meer uit dan hees gepiep. Cicely begon zwakjes te rennen. 'Mama! Mama!' Riep ze nog een keer, maar weer kwam er niet meer uit dan zwak gepiep. Cicely bromde, en ook dat maakte amper geluid. En toen zag ze net nog haar pleeg moeder op de grond vallen. Cicely begon te rennen en zag haar moeder op de grond liggen. Haar ogen werden groot van verdriet. Ze was toch niet dood? Cicely drukte haar koude lichaam tegen de nog koudere lichaam van Kioni aan. 'Word wakker, word wakker,' dat meer klonk al hees gesuis. Met haar snoet drukte ze tegen de kop van Kioni aan. 'Word wakker...' er kwam dit keer gewoon geen geluid uit, je zag enkel haar lippen bewegen. Cicely trilde en stond weer op. Met haar poot duwde ze tegen de buik van Kioni aan. Ze rende om haar heen en drukte haar kop onder haar rug om haar overeind te duwen. Dat niet hielp. 'Mama, mama,' piepte ze dat ook niet hoorbaar was, enkel hoorde je zachte hese piepjes. 'Sta op, sta op,' dat maar klonk als een zachte smekende fluistering. 'Sta op,' smeekte ze zacht en hees. 'Sta op, ga niet dood, ga niet dood,' bleef ze zacht fluisterend hees en piepend smeken. Een koude traan rolde over haar wang. Ze wist niet het verschil tussen bewusteloos en dood, daar was ze nog te jong voor. Maar al het bloed en het koude natte half bevroren lichaam leek gewoon op dood. Maar hoe kon zij dat weten? Cicely was nog maar een welp van acht maanden, die dingen kon ze nog niet herkennen. Cicely liep terug naar de kant van de buik en ze wurmde zich onder de voorpoot van haar pleegmoeder dood en drukte haar kopje tegen haar keel aan om warmte te voelen. Ze sloot haar ogen en wenste dat ze weer terug was in het sneeuw hol, waar alles veilig was geweest en fijn. Het enigste wat ze voelde was kou. Wees niet dood.

--Depri post... lukt ook wel met WS--

van Kioni za okt 20, 2012 11:22 pm

Haar hoofd voelde zwaar aan en haar lijf nog veel zwaarder. Haar poten trilden onder het gewicht van haar lichaam en uiteindelijk werd het haar te veel. Haar benen gleden weg en haar kop knalde op de grond. Haar ogen sloten zich langzaam. Diep in de verte voelde ze iets kouds tegen haar lichaam aangedrukt, maar ze was te diep weggezonken om het nog verder te kunnen voelen of iets te kunnen doen. Ze wilde niet geloven dat dit dan echt het einde zou zijn, dat zou zo stom zijn. Had ze al die jaren in haar eentje overleefd en zou ze nu sterven door een stomme ijsbeer. Maar ze wist dat haar strijdlust nog niet op was en dus zou ze blijven vechten. Een hees gefluisterd drong tot haar door. 'Word wakker, word wakker'. hoorde ze. Het was eigenlijk niet meer dan een zuchtje dat ze hoorde. Overal voelde ze iets koud tegen haar grote lichaam aangedrukt. Bij haar kop, haar kin en haar rug maar het was niet meer dan een tinteling die ze voelde. Met alle kracht in haar geest en lichaam probeerde ze wakker te worden maar het viel haar zwaarder dan ze ooit had gedacht. Ze hoorde verder nog een paar kleine fluisteringen maar haar hoofd voelde alsof het uit elkaar knapte dus sloeg ze er geen acht op. Ze voelde iets tegen haar buik aan en dat was het laatste wat ze voelde tot ze weer verder weggleed..

Haar ogen plakten aan elkaar dicht maar na een aantal keren knipperen lukte het Kioni om ze te openen. Ze zag de eerste minuten nog wazig maar vaag zag ze contouren die langzamerhand scherper werden. Ze keek naar beneden en zag een klein hoopje vacht onder haar voorpoot liggen. Ze merkte later pas op dat het haar pleegdochter was en ze kreeg een paniek aanval. Wie weet was de welp wel overleden door de kou of andere verwondingen! dacht ze paniekerig en haar ogen schoten heen en weer over het lichaampje. Maar er was geen enkel spoor van bloed en het buikje van Cicely ging regelmatig op en neer. Ze sliep dus en Kioni ontspande en haar schouders zakte naar beneden. Ze keek naar achter naar haar zij. De wond lag daar open en bloot, maar gelukkig had het water de wond wel grotendeels schoon gespoeld dus ze hoefde niet bang te zijn voor ontsteking. Maar de pijn was er wel nog steeds en het brandde. Langzaam hees ze zichzelf overeind en kreunde diep. Ze wilde de welp niet wakker maken en liep dus zachtjes weg. Ze strompelde en wankelde naar een kleine plas met oud regenwater. Aarzelend liep ze erheen. Ze was bang voor wat ze zou zien, op de een of andere manier. Ze had in haar tijd dat ze bewusteloos was geweest verschillende dromen gehad, en ze waren niet allemaal aangenaam. Ze had gedroomd dat haar hele gezicht gehavend was door een reusachtige zwarte klauw. Dat bloed opgedroogd zat in haar vacht en haar wang open lag. Ze haalde even diep adem en zakte door haar benen. Het was te zwaar om er nog heen te lopen en dus kroop ze op haar buik verder naar de plas. Ze aarzelde nog één laatste keer en keek toen naar haar spiegelbeeld. Opgelucht haalde ze adem toen ze zag dat alles nog op z'n plaats zat en haar geen druppeltje bloed te bekennen was. Hoewel haar vacht warrig was, zag ze er nog goed uit. Maar haar ogen waren diep weggezakt en wallen tekende haar gezicht. Maar dat was logisch want de grote gapende wond in haar zij verzwakte haar. Ze keek terug naar de welp, die nog steeds op de plek lag waar Kioni haar had achtergelaten. Ze voelde zich warm en kort werd haar pijn verzacht. Dat kleine tijgerinnetje had haar leven ook deels gered, zij hadden elkaar gered. Dat was voor de grote tijgerin genoeg om te weten dat het lot was dat hun bij elkaar had gebracht. Ze hees zichzelf met veel gekreun en tanden geknars overeind en liep terug naar Cicely. Ze was nog geen eens helemaal bij de welp toen ze al in een zakte. Ze trok zich aan haar poten en belandde naast de welp. Ze legde haar poot als een deken over haar heen en sloot weer haar ogen. Dit keer was ze niet bewusteloos. Dit keer sliep ze vredig.

van **Cicely** wo okt 24, 2012 11:43 am

Angstig lag Cicely tegen haar pleeg moeder aangedrukt. Ze had zich helemaal onder haar voorpoot gewurmd en lag half op haar andere voorpoot. Haar ademhaling was onregelmatig want Cicely was helemaal bang. Ze dacht dat haar pleeg moeder dood was, en dat maakte haar helemaal verdrietig. Ze wou niet dat haar pleegmoeder dood was. Ze was nu al zo gehecht aan haar pleeg moeder. Naarmate ze daar lag begon ze toch wel moe te worden... Zo danig dat ze in slaap viel...
Cicely opende in een schok haar ogen en stond meteen recht op. Ze was op de zelfde plek als waar ze in slaap was gevallen. Dus betekende dat dan dat dit geen droom was? Cicely grijnsde. Ze keek om zich heen en zag dat Kioni niet meer lag te slapen. Cicely grijnsde nog breder. Kioni was dus niet dood! Cicely sprong op en begon de poot stappen te volgen van Kioni. Ze wou Kioni zo graag om de nek vliegen en haar toe piepen hoe ongerust ze Cicely had gemaakt. Cicely bleef de poot stappen volgen en ging uiteindelijk van poot stap naar poot stap springen. Ze grijnsde en probeerde daarna met al haar vier de poten in de poten van Kioni te lopen. Dat er heel komisch uit zag. Naar mate ze door liep zag ze Kioni een eindje veder op bij de rivier. Ze dronk wat en leek het bloed van haar vacht te wassen. Cicely grijnsde en wou haar naam roepen. Maar er kwam geen geluid uit haar stem banden. Cicely keek even verbaasd en probeerde vervolgens nog een keer Kioni's naam te roepen. Maar dat lukte niet. Cicely begon in haar richting te lopen, dat ook niet meer leek te lukken, ze zat vast. Ze keek naar haar poten en zag dat om alle vier te poten verschillende beren bekken zaten. Cicely schreeuwde, maar er kwam geen geluid uit. Ze keek naar hoe Kioni niks in de gaten had. En toen ze beter keek zag ze dat Kioni ook geen oren had. Cicely begon te trillen en probeerde zich los te wurmen, maar hoe harder ze haar best deed, hoe strakker de bekken van de beren om haar poten kwamen, zo danig dat het begon te bloeden. Cicely begon te huilen, maar geen geluid en geen tranen kwamen. Ze wou schreeuwen uit angst. Toen ze haar ogen nog een keer opende zag ze de ijsbeer die Kioni en haar allebei bijna de dood had gekost, waar door Kioni Cicely had willen redden waar waar bij Kioni dood had geleken. Cicely staarde voor angst en verdriet naar de ijsbeer en Kioni. Kioni had niks in de gaten. Ze beer kwam steeds dichter bij en pakte Kioni uiteindelijk bij de nekvel en scheurde dat van haar nek af. Kioni lag spartelend in het water en Cicely wenste dat ze wat kon doen. Toen greep ze beet Kioni bij haar kop en scheurde die er af...
'NEEEEEEEE!!!' Riep Cicely uit terwijl haar kop om hoog hees. Toen ze om zich heen keek zag ze dat de zon recht boven in de hemel stond, en zag ze Kioni in het sneeuw liggen. Nog steeds. Maar dit keer leek Kioni anders te liggen. Cicely lag tegen Kioni's buik aan, maar Kioni's poot lag niet langer meer over haar lichaam heen. Verbaasd schudde Cicely met haar kop. Had ze gedroomd dan? Cicely ging recht op zitten en keek verbaasd om zich heen. Ze trilde nog steeds van de schok van haar nachtmerrie. Zou ze Kioni wakker maken? Als ze niet al wakker was geworden van haar nood schreeuw. Ze fluisterde in Kioni's oor. 'Hey, Kioni, word wakker, het is al middag, de zon staat op z'n hoogst,' mompelde ze zacht om Kioni niet in een keer wakker te maken. Maar toen besefte ze dat er helemaal geen geluid uit haar bek was gekomen, behalve een paar kleine hese piepjes. Cicely vernauwde haar ogen, maar besefte toen dat haar keel ook heel erg pijn deed. Ze had waarschijnlijk gewoon een vorm van keel ontsteking? Was ook niet zo raar naar de dag hier voor dat ze in het water had gelegen, tenslotte was ze ook nog maar een welp en was haar vacht nog lang niet dik genoeg om haar te beschermen tegen de ijzigste kou. Tenslotte kwam water overal door heen. Cicely likte haar lippen en keek naar Kioni. Ze wou niet bij haar weg, ze durfde niet meer uit de buurt van Kioni te komen. In ieder geval, niet hier. Cicely stond op en liep naar de kop van Kioni en likte haar neus om haar rustig wakker te laten worden, die nee schreeuw was toch alleen maar een hese lange piep geweest.

~gehehe, hoop dat je er wat mee kan

van Kioni za dec 01, 2012 1:40 am

Dit keer droomde Kioni niet. Het voelde alsof ze in een wolk lag te slapen, zonder enge en akelige nachtmerries. Plots diep ver weg hoorde ze een zachte stem. 'Hey Kioni word wakker, het is al middag, de zon staat op z'n hoogst' Kioni haar oogleden bewogen zich langzaam heen en weer en ze opende haar ogen. Ze voelde een koude tong over haar neus gaan. Haar zicht was in het begin wazig maar dat veranderde al gauw in iets scherps. Ze zag Cicely liggen tegen haar aan. Kioni schraapte haar keel en duwde met haar poten tegen het lichaam van Cicely. Toen ze zag dat die naar haar keek glimlachte ze.'Goede middag' zei ze en grijnsde. Haar stem klonk raspend in haar keel en zo voelde het ook. Ze liet even weg naar een plas met smeltwater en dronk daar wat uit. Het koude water verkoelde haar keel en ze slaakte een diepe zucht. Daarna liep ze weer terug naar Cicely en ging naast de welp zitten. De grote tijgerin keek met een warm lachje op de welp. Het was lang geleden dat ze iemand had gehad waar ze echt om had gegeven. En dat dat gevoel ook wederzijds was geweest. Maar nu ze Cicely had, had ze ook weer iets om naar uit te kijken. Lange tijd was ze in een dip geweest, geen zin in leven aangezien ze niemand had om dat mee te delen. Maar dat was nu anders. Ze was weer aan de beterde hand en had Cicely. Dingen zagen er weer zonnig uit voor de grote tijgerin.

Ze wenkte Cicely en wachtte geduldig tot de welp naar haar toe kwam. Kioni had gemerkt dat de welp last had van haar keel. Dat was ook wel logisch. De vacht van Cicely was nog niet zo dik als dat van de volwassen tijgerin en dus had ze een lichte vorm van keelontsteking. Dat wist Kioni aangezien toen zij zelf nog een klein welpje was geweest dat vaak genoeg had gehad. Dat kwam doordat haar ouders haar hadden verstoten en nooit meer naar haar hadden omgekeken. Ze had dus alles zelf moeten leren. Maar dat liet ze niet gebeuren met Cicely. Ze plukte met haar bek bepaalde verzachtende bladeren en liet dat vallen op een stuk wilgenschors. Dat zou helpen tegen de pijn. Ze was van plan een soort van thee te maken voor de welp. Ze pakte een groot blad dat leek op een kommetje. Daar deed ze wat water in en legde het in de zon zodat het wat op temperatuur kon komen. Ze legde de wilgenschors en bloemen en bladeren op een grote steen en liet daar een andere steen op vallen. De zaadjes haalde ze er zo af en legde ze toen in het water, dat nu al een beetje warm was. Het water begon te bruisen door de combinatie van de kruiden die ze erin had gegooid. Zodra het wit- groene schuim een beetje was weg getrokken brak ze de wilgen schors in stukjes en gooide er een paar in. De 'kruidenthee' nam ze mee naar de welp die nog steeds op haar plek lag. Kioni bewoog langzaam naar voren om er maar voor te zorgen dat niets uit het blad viel. Ze liet zich langzaam door haar poten zakken en legde het blad neer voor Cicely. "Drink hier uit" zei ze. "Dat helpt tegen de pijn" legde ze haar uit en gaf de welp de ruimte. Erg prettig zou het niet smaken maar het was wel degelijk nodig.

~ Holy banana! Sorry voor überlate reactie :S ~

van Gesponsorde inhoud