::Wondering between LIFE and LIVE::

Niet je ogen openen, niet je ogen openen. Alsjeblieft Bay, doe alsof je slaapt. Doe het voor jezelf. Just ignore. IGNORE zeg ik je.
Nope, het werkte niet. Ze had het eerste takje al gehoord, een redelijk eindje van haar vandaan, maar die tweede was toch wel ernstig dichtbij. Eigenlijk wist ze niet eens zeker of het wel takjes waren waar de persoon op stond -het konden net zo goed botjes zijn. Maarach, boeije- maar dat deed er eigenlijk niet toe. Ze wist dat dat wezen nu naar haar keek en waarschijnlijk iets van haar verwachtte. Nou, dan kun je nog lang wachten. Ik slaap. Turn around and never ever come back Baylen hield krampachtig haar oogleden op elkaar gedrukt en wílde ze niet openen, al was dat moeilijker dan ze had verwacht. Nieuwsgierigheid nam -veels te vaak eigenlijk- de overhand. Dat voelde ze nu heel duidelijk. Ze wist dat haar oogleden zichtbaar trilden en dat dat.. 'ding' of wat het ook was daar nu naar haar keek en wist dat ze wakker was. En wachtte. Als ze pootstappen had gehoord die de andere kant opgingen was dit moment veel prettiger geweest, ondanks de berg met botjes waar ze nu op lag en die eigenlijk best wel in haar vel prikte. Shit, de nieuwsgierigheid won het toen haar oogleden met een ruk open schoten. Haar gouden ogen keken naar een soort klein wezentje. Het was moeilijk te zien in het eeuwige donker van deze plek, maar Baylens intuïtie vertelde haar dat dit nog een heel klein welpje was. Welke soort wist ze niet, al kon ze ruiken dat het een vrouwtje was. Haar reuk haalde het niet bij haar gehoor, ze wist ook al bij de eerste knars dat er iets of iemand in de buurt was. Ze had het niet zo op andere, vooral niet op welpjes. Ze had een zwak voor die dingetjes, vreselijk! Het probleem was dat ze zo lief en schattig en wollige en pluizig en weetzeveelwat waren. Te lief, te schattig. Te onweerstaanbaar. Ze kon ze geen pijn doen, dus ontweek Baylen ze maar het liefste. Ze wilde niet de kans lopen om.. Tja.. Zwak te lijken ofzo? Ze wist het niet helemaal. Maar dat deed er ook niet toe.
Baylen richtte haar blik weer op het jonge hertje. Ze wist zelf ook wel dat het geen hertje was, maar dat was altijd beter dan 'dingetje'. So yeah. Ze stond langzaam op, maakte haar rug bol en strekte vervolgens haar poten languit voor zich. Gewoon even uitrekken, dat was alles. Bij die bewegingen ving ze het geluid van krakende botjes op en sommige prikten in haar voetkussentjes. Ze maakte zich er geen zorgen over. Daarintegen voelde ze wel iets warms over haar buik lopen. Bloed? 'Wie ben je? Wat moet je? Wat doe je hier?' Beetje bot, maar dat ding moest er maar tegen kunnen. Ze staptte van de botjes af en voelde dat haar vacht langzaam maar zeker aan haar vel begon te plakken. Ja, ze bloedde dus echt. 'En rot nu maar weer op.' Was Baylens volgende reactie. Ze wilde geen klein wezen rond haar heen huppelen.